30 Δεκεμβρίου 2013

Τι στην Αθήνα, τι στο Παρίσι, τι στην Πάτρα

Λένε πως όλα στη ζωή, είναι μαθηματικά. Όμορφη επιστήμη, πολύ. Κάθε άσκηση, τροφή για σκέψη. Σε βοηθάνε, σου ακυρώνουν τα ως τώρα δεδομένα σου, σε κάνουν να σκέφτεσαι, να αναρωτιέσαι, να ψάχνεις, να βρίσκεις, να μαθαίνεις, να συνεργάζεσαι, να ανακαλύπτεις και να ερωτεύεσαι. Δύσκολο πράγμα ο έρωτας μάτια μου. Ένα παιχνίδι σαν όλα τ’άλλα είναι. Μπορεί να χάσεις ή να κερδίσεις. Μπορεί να πέσεις βέβαια και να πληγωθείς. Το θέμα, είναι να τολμάς. Για όλα τα όμορφα πράγματα στη ζωή, πρέπει να ρισκάρεις. Τι κι αν ο έρωτας για σένα βρίσκεται στην Πάτρα; Τι κι αν είναι μαθηματικός; Τι κι αν είναι μεγαλύτερος; Τι κι αν;
Κάθομαι και τον κοιτάζω όταν δε με βλέπει. Ίσως τότε να φαίνεται πόσο πολύ τον θέλω. Δε μιλώ. Η σιωπή πονάει περισσότερο από κάθε απόρριψη. Αλλά και τι να πω; Στον έρωτα σκάφτεσαι τον άλλον πιο πολύ από σένα. Θες το καλό του, πιο πολύ από το δικό σου. Όσο κι αν θες, δε μπορείς να κάνεις τους ανθρώπους να σε αγαπήσουν με το ζόρι για να ζήσεις εσύ χαρούμενος το παραμύθι σου. Είμαστε εγωιστικά πλάσματα εμείς οι άνθρωποι αλλά πάντα θέλουμε το καλό αυτών που αγαπάμε. Ο εγωισμός σκοτώνει την αγάπη λοιπόν.
Εμπιστοσύνη, φροντίδα, στοργή, πάθος, ζήλια, τρέλες, βόλτες, ξενύχτια, περίεργες συζητήσεις, τηλεφωνήματα να μάθουμε απλά τι κάνει, τα ‘σ’αγαπώ’, τα ‘σε μισώ’, τα ‘σε θελω’, οι προσπάθειες, τα ναι και τα όχι, τα γέλια και τα κλάματα, αυτά, αυτά είναι που χρειαζόμαστε. Αυτά είναι που θέλω και δε μπορώ να έχω γιατί τίποτα στη ζωή δεν είναι εύκολο. Καμία συγκυρία , ποτέ δε σε βοηθάει να πάρεις αυτό που θες. Άδικη και δύσκολη ζωή αλλά και μεις δε γεννηθήκαμε για τα εύκολα.
Να ονειρεύεσαι μου έλεγαν από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου αυτοί που με ήξεραν καλά. Κάποιες φορές τα όνειρα όμως σε παραπλανούν, σε σκοτώνουν. Δεν αξίζει η ζωή όμως χωρίς όνειρα. Δεν έχει νόημα, ουσία. Να ξέρεις όμως που είναι η έξοδος από τα όνειρα σου, μόνο έτσι σώζεσαι. Πάντα στη ζωή έχει και παρακάτω, έχει κι άλλο. Αυτή είναι η έξοδος κινδύνου των ονείρων σου, να ξέρεις να προχωράς κρατώντας χαρές και λύπες, μαθήματα.
Και γω, θα σ’αγαπώ κι ας μη σε νοιάζει, κι ας μη το ξέρεις. Κι ας μη το μάθεις ποτέ. Κι ας σου λέω μαλακίες από την αμηχανία μου και από φόβο μην καταλάβεις κάτι και χαθούν όλα. Φοβάμαι γιατί οι άνθρωποι έχουν μάθει να κρύβονται. Πόσο μάλλον από αυτούς που σημαίνουν πολλά στη ζωή τους. Και ας αγαπώ και κάθε τι δικό σου και κάθε τι που σχετίζεται με σένα. Κι ας λύνω μαθηματικά και με πιάνουν τα κλάματα που θυμάμαι πόσο χαιρόμουν κάθε φορά που είχαμε μάθημα. Ας είναι. Εσύ να σαι καλά.
Και τελικά, δεν είμαι καλά όταν μου λείπεις (κάθε μέρα). Δε θέλω να μιλάω με κανέναν γιατι το μόνο που σκέφτομαι είναι το πόσο πολύ θα ήθελα να είμαι μαζί σου, να σου μιλάω ή έστω να σε κοιτάζω. Το μόνο που μπορώ να σκεφτώ είναι τα όμορφα μάτια σου και τα τραγικά σου αστεία και κείνες τις κωλοασκήσεις που δε μπορούσα να λύσω. Τις όμορφες στιγμές που κάθε βράδυ επαναλαμβάνω στο μυαλό μου. Θυμώνω μαζί σου που φεύγεις αλλά την πληρώνει όλος ο υπόλοιπος κόσμος για την δικιά σου αδιαφορία.
Και είναι που φοβάμαι να δεθώ και συ φοβάσαι να αισθανθείς. Τα δύσκολα της ζωής που λέγαμε. Ίσως κάποια μέρα αλλάξει κάτι; Θα περιμένω. Θα σε περιμένω πάντα. Γιατί εσύ δεν είσαι ίδιος με κανέναν μάτια μου. Σε σκέφτομαι και θα σε σκέφτομαι κι ας λέω πως μου αρέσουν άλλοι. Όλα άμυνες μέχρι να έρθεις. Να έρθεις, θα είμαι εκεί, θα σε περιμένω, θα σ’αγαπω. Ως τότε θα σε σκέφτομαι και θα λύνω ασκήσεις. Πολλές. θα μου θυμίζουν εσένα. Μια μέρα, πολύ σύντομα θα τα καταφέρουμε.

T.

26 Δεκεμβρίου 2013

Ένα αντίο λίγο πριν την αρχή του τέλους

Ξέρεις..το μισώ αυτό το συναίσθημα. Μισώ να ξέρω πως κάνω λάθος και να μην με νοιάζει. Μισώ να περνάω έξω από το σπίτι σου μήπως και σε αντικρίσω. Μισώ να περνώ έξω από την καφετέρια μας για να κλέψω λίγες στιγμές. Μισώ να σου στέλνω "χρόνια πολλά" γιατί δεν απαντάς. Μισώ το γεγονός πως είμαι θύμα μιας μεγάλης κοροϊδίας, γιατί ξέρω πως μέσα σου γελάς.

Γελάς που με βλέπεις να γελοιοποιούμαι μπροστά σου και να γίνομαι κομμάτια. Ξέρεις κάτι; Δεν μπορώ πλέον να μαζέψω τα κομμάτια μου. Δεν μπορώ να γίνω όπως πριν γιατί εσύ με διέλυσες. Προσπαθώ, ναι, προσπαθώ να κόψω αυτό το δεσμό που με ενώνει με σένα αλλά δεν μπορώ. Είναι τόσο ισχυρός που με δυσκολεύει να προχωρήσω. Πλέον ο δρόμος με οδηγεί σε σένα. Δεν το ελέγχω..καταλαβαίνεις; Δεν νομίζω πως καταλαβαίνεις. Έπαψες πια να με νιώθεις εδώ και καιρό. Δεν νομίζω πως νοιάζεσαι καν για μένα. Πόσο σκληρό Θεέ μου. Και τώρα, αυτή τη στιγμή έχω πέσει πάλι θύμα. Γράφω πάλι για σένα. Λες και θα αλλάξει κάτι. Και τι να αλλάξει; Έχω καταντήσει πια γραφική με αυτές τις αναρτήσεις. Ελπίζω μόνο σε εκείνη την ημέρα που σου είχα πει πως γράφω..Με είχες ειρωνευτεί..θυμάσαι; Μα τι λέω, πως να θυμάσαι; Άλλωστε ζήσαμε τίποτα; Τίποτα δεν ζήσαμε.

Όταν σε είχα γνωρίσει δεν σήμαινες τίποτα για μένα. Ξέρεις, περίμενα πως δεν θα αισθανθώ τίποτα για σένα. Το παραμικρό. Πόσο αστεία ακούγομαι αυτή τη στιγμή. Σε λίγο θα περάσει ένας χρόνος από τότε που σε γνώρισα, έχουν συμβεί τόσα πολλά, έχω ερωτευτεί μέσα σε αυτό το διάστημα αλλά κανέναν δεν έχω αγαπήσει όσο εσένα. Τελικά ήσουν πολλά περισσότερα από όσα πίστευα. Αγάπησα τις ατέλειές σου και την αφέλεια σου και δεν με πολυπείραζε που δεν είχαμε τις ίδιες απόψεις και τα ίδια γούστα. Πόσο κορόιδο είμαι τελικά ε; Μιλάω για σένα ενώ ξέρω πως είναι λάθος.

Ξέρεις έκανα μια υπόσχεση με τον εαυτό μου. Σε λίγες μέρες έρχεται καινούριος χρόνος και το 2013 που ήταν η χρονιά που σε γνώρισα θα φύγει πανηγυρικά. Υποσχέθηκα λοιπόν αυτός ο χρόνος να φύγει μαζί με σένα και με ό,τι προλάβαμε να ζήσουμε. Δεν θα σου ξαναμιλήσω, δεν θα σου ξαναστείλω μήνυμα για να μάθω τι κάνεις και ούτε θα ξαναγράψω για σένα. Δεν θα σε σκεφτώ και δεν θα περάσω κάτω από το σπίτι σου για να σε δω. Ακόμα, δεν θα σου ευχηθώ για τον καινούριο χρόνο. Θέλω να σ' αφήσω πίσω, μ' ακούς;


19 Δεκεμβρίου 2013

Έλα να..

(Έλεγα πως η επόμενη ανάρτηση θα έχει σοβαρό θεματικό κέντρο αλλά μάλλον είμαι πολύ "ρομαντική" για κάτι σοβαρό.)

Σε καμία περίπτωση δε θέλω να το παίξω γκουρού του έρωτα και της αγάπης και κουράζει μέχρι και μένα το γεγονός να γράφω πάντα για κάτι φιλοσοφικό ή κάτι που έχω βιώσει εγώ η ίδια με το χειρότερο τρόπο αλλά απ' ότι φαίνεται δεν μπορώ και να το αποφύγω. 

Γνωρίζεις έναν άνθρωπο και θες να τον πλησιάσεις γιατί σε ελκύει η προσωπικότητά του. Πιστεύεις πως είναι διαφορετικός από όλους και πως έχει κάτι μοναδικό. Θες να μάθεις περισσότερα πράγματα γι' αυτόν και να γίνεις ένα κομμάτι του ίδιου του εαυτού του μη ξέροντας που θα οδηγήσεις μια τέτοια απόπειρα. 

Κι έτσι δίνεις τα πάντα, προσπαθείς, υποχωρείς, πέφτεις χαμηλά και υποτιμάς τον εαυτό σου γι' αυτόν κι ας παίρνεις μόνο σαν αντάλλαγμα μερικές λέξεις λυτρωτικές από αυτόν. Δεν πτοείσαι, πιστεύεις πως είσαι ένα βήμα πιο κοντά του. Πιστεύεις πως σύντομα θα έρθει μια μέρα που θα σου συμπεριφερθεί με τον ίδιο τρόπο που του συμπεριφέρεσαι κι εσύ. Πως θα σε αποδεχτεί και πως θα έχετε ένα happy end ΜΑΖΙ.

 Πράγμα πολύ δύσκολο γιατί βλέπεις ορισμένοι άνθρωποι έχουν χτίσει τοίχους μεγαλύτερους κι από το μπόι τους (για σένα είναι αυτό, ξέρεις εσύ). Τοίχους που όσο θες να τους γκρεμίσεις είναι τόσο ισχυροί που όταν τους χτυπάς το μόνο που καταφέρνεις είναι να τους δώσεις την ευκαιρία να φτιάξουν ισχυρότερα θεμέλια και να αποκρούσουν κάθε επίθεση σου με τρόπο βάρβαρο και πολλές φορές απαξιωτικό. Τοίχοι φτιαγμένοι από απωθημένα, από ντροπές, από αμφιβολίες, από αμφισβητήσεις και από πόνο. 

Συμπερασματικά, ο άνθρωπος που νοιάζεσαι γι' αυτόν σε απομακρύνει συνειδητά ή μη. Πιστεύει πως κι εσύ θα έρθεις για να τον απογυμνώσεις και να τον αφήσεις ξεκρέμαστο χωρίς προστασία. Γίνεσαι και εσύ χωρίς να το θέλεις μέρος του τοίχου του όσο σε διώχνει και δημιουργεί πεποιθήσεις αντίθετες από αυτές που πραγματικά θα έπρεπε να υπάρχουν. Σε κατηγορεί πως εσύ τον απομακρύνεις, πως θες το κακό του ενώ αυτό που θες είναι ένα κομμάτι τους εαυτού του. Κι εκεί είναι που αναρωτιέσαι αν πρέπει να συνεχίσεις να προσπαθείς ή να φύγεις μακριά για να μην του κάνεις κι άλλο "κακό"..
Γι αυτό γκρέμισε τους τοίχους σου και έλα να με βρεις..



(Προειδοποίηση: Αυτή η ανάρτηση είναι ό,τι να 'ναι.)