18 Απριλίου 2015

Θέλω..

Και θέλω να ζήσω. Θέλω να περάσω ένα βράδυ με μια μεγάλη παρέα στην θάλασσα, τραγουδώντας, πίνοντας και κάνοντας όνειρα, χαζεύοντας την θάλασσα και τους περίεργους ρυθμούς της..
Θέλω να ερωτευτώ, να ζήσω αυτά που έχω ονειρευτεί όσο αφορά την αγάπη.. Θέλω να ξυπνάω και να κοιμάμαι μ' αυτή τη γλυκιά σκέψη του να έχεις κάποιον για σένα, να είμαι εγώ δικιά του κι αυτός δικός μου. Να του λέω τις πιο χαζές σκέψεις μου και να με παρηγορεί, να με προλαβαίνει πριν πέσω..
Να περάσω μία αξέχαστη νύχτα με φίλους, να τραγουδάμε και να παίζουμε σαν μικρά παιδιά μέχρι να μας βρει το ξημέρωμα. Να μη με νοιάζει το αύριο αλλά ή αιώνια στιγμή του "τώρα". 
Να δω όλες τις πτυχές της Αθήνας, από το πιο μικρό σοκάκι μέχρι το μεγαλύτερο δρόμο, από το πιο μικρό ψαγμένο μαγαζάκι κρυμμένο κάπου στο κέντρο μέχρι την μεγαλύτερη πολυεθνική..
Θέλω να φτιάξω το δικό μου διαμέρισμα, δε με νοιάζει αν θα είναι μικρό ή μεγάλο.. Θέλω να χωράει δύο άτομα, και πολλούς φίλους.. 
Να είναι μια "καταφύγιο" για εμένα κι εκείνον και να περνάμε τις νύχτες, τις γιορτές μαζί.. Αγκαλιά.. Βλέποντας μια ταινία ή παίζοντας ένα επιτραπέζιο ή ένα βιντεοπαιχνίδι.. Και να σκέφτομαι τα βράδια που δεν είναι κοντά μου, και να χάνομαι στις σκέψεις μου που πρωταγωνιστής θα είναι αυτός..
Θέλω να κάνω τη ζωή μου ένα όνειρο, και το όνειρο πραγματικότητα..


28 Αυγούστου 2014

Άτιτλο

Βασικά δεν νιώθω τίποτα. ίσως έχω καταντήσει βαρετή. Ακόμα και τις προτάσεις μου πλέον τις ξεκινάω με την ίδια βαρετή λέξη, "βασικά". Βασικά, δεν αισθάνομαι τίποτα απολύτως, έψαξα όλα τα δυσάρεστα συναισθήματα και δε νιώθω τίποτα από αυτά, ούτε θλίψη, ούτε θυμό, ούτε απογοήτευση. Βέβαια δε νιώθω ούτε τίποτα χαρούμενο. Το απόλυτο ξεκάθαρο ΤΙΠΟΤΑ. Ίσως ένα μικρό παράπονο. Αλλά κι αυτό, τη στιγμή που πάω να το αναλύσω φεύγει σαν να μην υπήρχε ποτέ. Σαν να μη με νοιάζει πια. Ούτε οι άλλοι ούτε τα συναισθήματα μου. Το μεγάλο γιατί και η μεγάλη απορία έρχονται αβοήθητα αλλά κι αυτά φεύγουν με την ίδια αδιάφορη στάση. Έχω ξενερώσει ας πούμε. Δεν έχω ιδέα τι συμβαίνει και δεν έχω ιδέα γιατί δεν νοιάζομαι πια. Κουράστηκα και θέλω να ξεκουραστώ από τις σκέψεις, από την υπερανάλυση των πραγμάτων. Λες και με έβγαλε ποτέ πουθενά;!


11 Ιουνίου 2014

#panellinies15

Ένας χρόνος έμεινε λοιπόν. Ένας χρόνος για να αφήσουμε πίσω μας το σχολείο, τις παρέες, τα διαλείμματα, τα κουτσομπολιά, τις χαρές και τις λύπες, το άγχος και την αγωνία.

Απίστευτο είναι και μου φαίνεται σαν χθες όταν πρωτοξεκινούσα την πρώτη γυμνασίου και ένιωθα αυτό το άγχος που έχουμε όλοι πριν κάθε τι καινούριο. Τότε δεν ήξερα που θα φτάσω, πως θα είναι όταν θα "μεγαλώσω" και πόσες γεμάτες εμπειρίες θα ζήσω όλα αυτά τα χρόνια. Κάνοντας έναν απολογισμό συνειδητοποιώ πως τα σχολικά χρόνια είναι ένα αναπόσπαστο κομμάτι της ζωής του ανθρώπου και οι εμπειρίες που αποκτά από αυτά τον καθορίζουν στη συνέχεια. Γνωρίζεις ανθρώπους, κάνεις φιλίες και ζεις καταστάσεις άλλοτε άβολες και άλλοτε αξέχαστες.

Ο χρόνος κυλάει τόσο γρήγορα όσο φεύγουν και οι αναμνήσεις. Κι εμείς μένουμε να θυμόμαστε. Θυμάμαι το πρώτο κενό, την πρώτη κατάληψη χωρίς λόγο, θυμάμαι τις φωνές των διευθυντών και την επιβολή των μεγαλύτερων μαθητών στους μικρότερους. Τι κι αν τώρα πια δε θυμάμαι κανέναν από αυτούς. Θυμάμαι τις πρώτες φιλίες με άτομα που τώρα πια ή έχουμε κρατήσει επαφή και μιλάμε ή έχουμε ψυχραθεί. Θυμάμαι την αγωνία στα μάτια όλων μας για να δούμε τι μαθήματα θα κάνουμε και για να γνωρίσουμε τους καθηγητές μας.

Βλέπω αλλαγές σε μένα, εμφανισιακά και εσωτερικά, αλλά όχι μόνο σε μένα αλλά και στους γύρω μου. Πόσο "μικροί" ήμασταν τότε, τότε που η φαντασία μας δεν κάλπαζε και μας ένοιαζε μόνο το παρόν. Δεν ξέραμε τίποτα τότε, ούτε τι θα πει αποχή, ούτε κατάληψη (ναι, ωραία παραδείγματα φέρνω) ούτε πάρτυ στο σχολείο. Καμιά φορά βλέπω παλιές φωτογραφίες και είναι σαν να βλέπω ένα άλλο πρόσωπο, πιο αθώο και πιο γλυκό στη θέση μου.

Ένας χρόνος λοιπόν για το τέλος. Τότε που όλα θα τελειώσουν αν και δεν ξέρω πόσο γρήγορα θα περάσει αυτός ο χρόνος καθώς όλοι ισχυρίζονται πως θα 'χει τελειώσει πριν το καταλάβουμε. Δε ξέρω αν χαίρομαι ή όχι. Πάντα ήμουν αυτή που έλεγε πως δε θα της λείψει το σχολείο και πως θέλει να γίνει φοιτήτρια αλλά αυτό ήταν τότε. Τώρα που έχει μείνει λίγος χρόνος πιστεύω πως αυτή η καθημερινότητα θα λείψει σε όλους. Ακόμα κι αν ήμασταν αναγκασμένοι να ξυπνάμε κάθε πρωί νωρίς, ακόμα κι αν υπήρχαν γκρίνιες από γονείς και δασκάλους.
Υποθέτω πως σε έναν χρόνο από τώρα θα έχω μάθει πια τι σημαίνει αυτή η απουσία.
#panellinies15 λοιπόν και άγιος ο θεός

6 Ιουνίου 2014

Εξειδίκευση στη μοναδικότητά μας.

Συνειδητοποιώντας τη μοναδικότητά μου μέσα στο κόσμο,αναγκάστηκα να δεχτώ ότι είμαι πάντα μόνη. Ναι ναι,μόνη. Απίστευτο; 
Είσαι μόνος σου, υπάρχεις μόνος σου, με τα δικά σου μοναδικά συναισθήματα και σκέψεις. Πρέπει να μάθεις να χειρίζεσαι τη μοναξιά γιατί μπορεί να ναι κάτι απελευθερωτικό ή υποδουλωτικό ανάλογα.  
Το λάθος όλων είναι το εξής. Είναι μάταιο να προσπαθείς να ενώσεις κάποιον εσωτερικά μαζί σου ,και ότι ενώ είναι δυνατό οι άνθρωποι να μοιραστούν πολλά πράγματα και να έρθουν σε στενή επαφή, η καθαρή αλήθεια είναι ότι δεν μπορούν να γνωριστούν παρα μόνο επιφανειακά. Η εσωτερική ύπαρξη του καθενός είναι απρόσιτη εξαιτίας αυτής ακριβώς της ανθρώπινης υπόστασής του.  
Μη ξεχνάμε πως οι άνθρωποι που κάνανε ο,τι μα ο,τι θέλανε,ήταν εκείνοι που συμβουλεύτηκαν τα προσωπικά τους συναισθήματα αντί να κάνουν ο,τι τους επέβαλαν οι άλλοι. Δύναμη για μένα είναι να πάψεις να προσπαθείς να κάνεις τους άλλους να αισθανθούν αυτό που νιώθεις εσύ και να υποστηρίξεις αυτό που πιστεύεις.  
Τέλος, θέλω να επισημάνω πως κανένας άνθρωπος δεν είναι απόλυτα αυτόνομος τελικά ,και μιας που ξέρουμε ότι είμαστε "νησιά μοναδικά" μπορούμε επιτέλους να χτίσουμε γέφυρες προς τους άλλους αντί να στήνουμε ολοένα και πιο πολλά φράγματα,απογοητευμένοι κάθε φορά που διαπιστώνουμε ότι οι άλλοι δεν είναι σαν εμάς. 

Υ.Γ. Το άρθρο αυτό είναι αφιερωμένο σε εσένα Μαριάννα και για τις φορές που είπαμε "Δεν με νιώθουν ούτε οι φίλοι". 



- Θ.

16 Μαΐου 2014

Romance Stages

Stage 1
Καλοκαιράκι, βράδυ με πανσέληνο, το ρολόι δείχνει κιόλας 12.35, πίνω το Cosmopolitan μου δίπλα σε μία πισίνα σε ένα παραλιακό μπαράκι κάπου στην Αγριλέζα. Έχω στο πιάτο όλη τη θάλασσα και το φως του φεγγαριού είναι το πιο φωτεινό από όλα τα φώτα που υπάρχουν γύρω μου. Από τα ηχεία ακούγεται ένα ισπανικό τραγούδι, El Corazon νομίζω λέγεται. Το μυαλό μου ταξιδεύει καθώς βυθίζομαι στις σκέψεις μου και το μάτι μου χάνεται στην ατέλειωτη θάλασσα. Κι όπως χάνεται το φως του φεγγαριού στα κύματα έτσι ονειρεύομαι πως χάνομαι κι εγώ. Αυτή την καλοκαιρινή ονειρεμένη νύχτα που φαίνονται όλα τόσο μελαγχολικά και επίπονα. Άνθρωποι γύρω μου χαρούμενοι, σκεπτικοί, εκφραστικοί, εκδηλωτικοί, μαγεμένοι από τη νύχτα που απλώνεται πάνω μας. Κι αυτή τη νύχτα πόσο θέλω να ήσουν εδώ δίπλα μου, να νιώσεις τη μαγεία να σε χαϊδεύει και να κοιτάς στα μάτια μου χωρίς να λες κουβέντα. Να ενωνόντουσαν οι ματιές μας κάπου σ' αυτό το απέραντο γαλάζιο και να γαλήνευε η καρδιά μου μόνο με την παρουσία σου. Μια ερωτεύσιμη νύχτα μόνο για τους ερωτευμένους.

Stage 2
Η τοποθεσία είναι γνωστή, ο δρόμος για το Γκάζι είναι σχεδόν άδειος, Σάββατο βράδυ με το μισοφέγγαρο πάνω μας. Μυρίζει έρωτας και φιλιά και σε κάθε μου βήμα νιώθω ερωτευμένη. Περπατάμε χέρι-χέρι σαν να χορεύουμε και να μην μας νοιάζει τίποτα άλλο. Έχουμε ο ένας τον άλλον κι αυτή τη στιγμή νιώθω πως είσαι όλος μου ο κόσμος. Σε κοιτάζω και καμαρώνω, χαίρομαι και αναρωτιέμαι για το πόσο τυχερή είμαι. Ξαφνικά μου σφίγγεις το χέρι και αισθάνομαι προστασία και σιγουριά, νιώθω πως σου ανήκω. Ανταποδίδω και σου χαμογελάω με το πιο ωραίο χαμόγελο που μπορώ να διαθέσω κι εσύ γέρνεις δίπλα μου και με αγκαλιάζεις. Η καρδιά μου φεύγει από τη θέση της και παραδίνεται ολοκληρωτικά στο στήθος σου. Συνεχίζουμε τον μαγικό μας χορό πάνω στον πεζόδρομο, ένας χορός που δεν υπάρχει μόνο στη φαντασία μου.





5 Μαΐου 2014

Ήμουν εκείνη..

Ήμουν εκείνη που πίστευε στα παραμύθια με καλό τέλος. Ήμουν εκείνη που νόμιζε πως κάποια στιγμή θα ερχόταν ο πρίγκιπας με το άσπρο άλογο και θα την έσωζε από την καθημερινότητα και την ανιαρή ζωή της. Ήμουν εκείνο το αισιόδοξο, χαζοχαρούμενο κοριτσάκι που πίστευε σε αγάπες, έρωτες και λουλούδια. Ήμουν εκείνη που πληγώθηκε αλλά δεν το έβαλε κάτω. Ήμουν εκείνη που παραμέρισε  την ηττοπάθεια που της χτυπούσε συνεχώς την πόρτα και φώναξε δυνατά "θέλω να ερωτευτώ". Ήμουν εκείνη που έδινε ελπίδα στους ερωτευμένους που είχαν χάσει την δική τους. Ήμουν εκείνη που κάθε φορά που ερωτευόταν ή ενθουσιαζόταν ακουμπούσε άπειρες ελπίδες σε ένα μόνο άτομο. Ήμουν εκείνη που έλεγαν όλοι "ρομαντική". Ήμουν εκείνη που όλοι πίστευαν πως δε θα αφήσει ποτέ τον έρωτα. Ήμουν εκείνη που πληγώθηκε και είπε "τέρμα". Ήμουν εκείνη που βαρέθηκε να κάνει μη θεμελιωμένα σχέδια. Ήμουν εκείνη που στο τέλος έχασε και απογοητεύτηκε από όλους και από όλα. Ήμουν εκείνη που σκεφτόταν πρώτα τους άλλους. Ήμουν τόσο χαζή και επιπόλαια. 
Είμαι εκείνη που κατάλαβε το λάθος της.

4 Απριλίου 2014

Αφιέρωση #1

Πονάω ξέρεις.
Όχι δεν πονάω πουθενά στο σώμα μου, πονάει η καρδιά μου.
Θέλω να σε δω, θέλω να σε αγγίξω, θέλω να σε αγγίζω χωρίς φόβο και θέλω να σου χαμογελάω, με το πιο όμορφο χαμόγελο που μπορώ να προσφέρω.
Θέλω να με κοιτάζεις, με αυτά τα μάτια σου τα μαγικά και να νιώθω πως σε αγαπώ.
Θέλω κι εσύ να μου χαμογελάς και να με λατρεύεις, να με πειράζεις και να ειρωνεύεσαι.
Αλλά σε παρακαλώ μη σταματάς να με κοιτάς.
Μέσα στα μάτια σου βλέπω τον κόσμο μου όλο και ζωντανεύει η ψυχή μου, νιώθω αδύναμη μπροστά σου.
Αγκάλιαζε με, αγκάλιαζε με όσο πιο δυνατά, κράτα με για να χαθώ.
Δε θέλω να με αρνηθείς, σε παρακαλώ μη με παρεξηγείς.
Όχι, δεν θέλω να σου κάνω κακό, όχι δε θέλω να με διώξεις.
Κι αν σε χάσω τι θα κάνω;
Η αμηχανία δεν μας ταιριάζει.
Μη μου πεις όχι, σε θέλω δίπλα μου, μαζί μου.
Φοβάμαι μ' ακούς.
Φοβάμαι την απόρριψή σου.
Τι θα κάνω χωρίς εσένα;
Μη φύγεις σε παρακαλώ..