11 Ιουνίου 2014

#panellinies15

Ένας χρόνος έμεινε λοιπόν. Ένας χρόνος για να αφήσουμε πίσω μας το σχολείο, τις παρέες, τα διαλείμματα, τα κουτσομπολιά, τις χαρές και τις λύπες, το άγχος και την αγωνία.

Απίστευτο είναι και μου φαίνεται σαν χθες όταν πρωτοξεκινούσα την πρώτη γυμνασίου και ένιωθα αυτό το άγχος που έχουμε όλοι πριν κάθε τι καινούριο. Τότε δεν ήξερα που θα φτάσω, πως θα είναι όταν θα "μεγαλώσω" και πόσες γεμάτες εμπειρίες θα ζήσω όλα αυτά τα χρόνια. Κάνοντας έναν απολογισμό συνειδητοποιώ πως τα σχολικά χρόνια είναι ένα αναπόσπαστο κομμάτι της ζωής του ανθρώπου και οι εμπειρίες που αποκτά από αυτά τον καθορίζουν στη συνέχεια. Γνωρίζεις ανθρώπους, κάνεις φιλίες και ζεις καταστάσεις άλλοτε άβολες και άλλοτε αξέχαστες.

Ο χρόνος κυλάει τόσο γρήγορα όσο φεύγουν και οι αναμνήσεις. Κι εμείς μένουμε να θυμόμαστε. Θυμάμαι το πρώτο κενό, την πρώτη κατάληψη χωρίς λόγο, θυμάμαι τις φωνές των διευθυντών και την επιβολή των μεγαλύτερων μαθητών στους μικρότερους. Τι κι αν τώρα πια δε θυμάμαι κανέναν από αυτούς. Θυμάμαι τις πρώτες φιλίες με άτομα που τώρα πια ή έχουμε κρατήσει επαφή και μιλάμε ή έχουμε ψυχραθεί. Θυμάμαι την αγωνία στα μάτια όλων μας για να δούμε τι μαθήματα θα κάνουμε και για να γνωρίσουμε τους καθηγητές μας.

Βλέπω αλλαγές σε μένα, εμφανισιακά και εσωτερικά, αλλά όχι μόνο σε μένα αλλά και στους γύρω μου. Πόσο "μικροί" ήμασταν τότε, τότε που η φαντασία μας δεν κάλπαζε και μας ένοιαζε μόνο το παρόν. Δεν ξέραμε τίποτα τότε, ούτε τι θα πει αποχή, ούτε κατάληψη (ναι, ωραία παραδείγματα φέρνω) ούτε πάρτυ στο σχολείο. Καμιά φορά βλέπω παλιές φωτογραφίες και είναι σαν να βλέπω ένα άλλο πρόσωπο, πιο αθώο και πιο γλυκό στη θέση μου.

Ένας χρόνος λοιπόν για το τέλος. Τότε που όλα θα τελειώσουν αν και δεν ξέρω πόσο γρήγορα θα περάσει αυτός ο χρόνος καθώς όλοι ισχυρίζονται πως θα 'χει τελειώσει πριν το καταλάβουμε. Δε ξέρω αν χαίρομαι ή όχι. Πάντα ήμουν αυτή που έλεγε πως δε θα της λείψει το σχολείο και πως θέλει να γίνει φοιτήτρια αλλά αυτό ήταν τότε. Τώρα που έχει μείνει λίγος χρόνος πιστεύω πως αυτή η καθημερινότητα θα λείψει σε όλους. Ακόμα κι αν ήμασταν αναγκασμένοι να ξυπνάμε κάθε πρωί νωρίς, ακόμα κι αν υπήρχαν γκρίνιες από γονείς και δασκάλους.
Υποθέτω πως σε έναν χρόνο από τώρα θα έχω μάθει πια τι σημαίνει αυτή η απουσία.
#panellinies15 λοιπόν και άγιος ο θεός

6 Ιουνίου 2014

Εξειδίκευση στη μοναδικότητά μας.

Συνειδητοποιώντας τη μοναδικότητά μου μέσα στο κόσμο,αναγκάστηκα να δεχτώ ότι είμαι πάντα μόνη. Ναι ναι,μόνη. Απίστευτο; 
Είσαι μόνος σου, υπάρχεις μόνος σου, με τα δικά σου μοναδικά συναισθήματα και σκέψεις. Πρέπει να μάθεις να χειρίζεσαι τη μοναξιά γιατί μπορεί να ναι κάτι απελευθερωτικό ή υποδουλωτικό ανάλογα.  
Το λάθος όλων είναι το εξής. Είναι μάταιο να προσπαθείς να ενώσεις κάποιον εσωτερικά μαζί σου ,και ότι ενώ είναι δυνατό οι άνθρωποι να μοιραστούν πολλά πράγματα και να έρθουν σε στενή επαφή, η καθαρή αλήθεια είναι ότι δεν μπορούν να γνωριστούν παρα μόνο επιφανειακά. Η εσωτερική ύπαρξη του καθενός είναι απρόσιτη εξαιτίας αυτής ακριβώς της ανθρώπινης υπόστασής του.  
Μη ξεχνάμε πως οι άνθρωποι που κάνανε ο,τι μα ο,τι θέλανε,ήταν εκείνοι που συμβουλεύτηκαν τα προσωπικά τους συναισθήματα αντί να κάνουν ο,τι τους επέβαλαν οι άλλοι. Δύναμη για μένα είναι να πάψεις να προσπαθείς να κάνεις τους άλλους να αισθανθούν αυτό που νιώθεις εσύ και να υποστηρίξεις αυτό που πιστεύεις.  
Τέλος, θέλω να επισημάνω πως κανένας άνθρωπος δεν είναι απόλυτα αυτόνομος τελικά ,και μιας που ξέρουμε ότι είμαστε "νησιά μοναδικά" μπορούμε επιτέλους να χτίσουμε γέφυρες προς τους άλλους αντί να στήνουμε ολοένα και πιο πολλά φράγματα,απογοητευμένοι κάθε φορά που διαπιστώνουμε ότι οι άλλοι δεν είναι σαν εμάς. 

Υ.Γ. Το άρθρο αυτό είναι αφιερωμένο σε εσένα Μαριάννα και για τις φορές που είπαμε "Δεν με νιώθουν ούτε οι φίλοι". 



- Θ.