Τι στην Αθήνα, τι στο Παρίσι, τι στην Πάτρα

Λένε πως όλα στη ζωή, είναι μαθηματικά. Όμορφη επιστήμη, πολύ. Κάθε άσκηση, τροφή για σκέψη. Σε βοηθάνε, σου ακυρώνουν τα ως τώρα δεδομένα σου, σε κάνουν να σκέφτεσαι, να αναρωτιέσαι, να ψάχνεις, να βρίσκεις, να μαθαίνεις, να συνεργάζεσαι, να ανακαλύπτεις και να ερωτεύεσαι. Δύσκολο πράγμα ο έρωτας μάτια μου. Ένα παιχνίδι σαν όλα τ’άλλα είναι. Μπορεί να χάσεις ή να κερδίσεις. Μπορεί να πέσεις βέβαια και να πληγωθείς. Το θέμα, είναι να τολμάς. Για όλα τα όμορφα πράγματα στη ζωή, πρέπει να ρισκάρεις. Τι κι αν ο έρωτας για σένα βρίσκεται στην Πάτρα; Τι κι αν είναι μαθηματικός; Τι κι αν είναι μεγαλύτερος; Τι κι αν;
Κάθομαι και τον κοιτάζω όταν δε με βλέπει. Ίσως τότε να φαίνεται πόσο πολύ τον θέλω. Δε μιλώ. Η σιωπή πονάει περισσότερο από κάθε απόρριψη. Αλλά και τι να πω; Στον έρωτα σκάφτεσαι τον άλλον πιο πολύ από σένα. Θες το καλό του, πιο πολύ από το δικό σου. Όσο κι αν θες, δε μπορείς να κάνεις τους ανθρώπους να σε αγαπήσουν με το ζόρι για να ζήσεις εσύ χαρούμενος το παραμύθι σου. Είμαστε εγωιστικά πλάσματα εμείς οι άνθρωποι αλλά πάντα θέλουμε το καλό αυτών που αγαπάμε. Ο εγωισμός σκοτώνει την αγάπη λοιπόν.
Εμπιστοσύνη, φροντίδα, στοργή, πάθος, ζήλια, τρέλες, βόλτες, ξενύχτια, περίεργες συζητήσεις, τηλεφωνήματα να μάθουμε απλά τι κάνει, τα ‘σ’αγαπώ’, τα ‘σε μισώ’, τα ‘σε θελω’, οι προσπάθειες, τα ναι και τα όχι, τα γέλια και τα κλάματα, αυτά, αυτά είναι που χρειαζόμαστε. Αυτά είναι που θέλω και δε μπορώ να έχω γιατί τίποτα στη ζωή δεν είναι εύκολο. Καμία συγκυρία , ποτέ δε σε βοηθάει να πάρεις αυτό που θες. Άδικη και δύσκολη ζωή αλλά και μεις δε γεννηθήκαμε για τα εύκολα.
Να ονειρεύεσαι μου έλεγαν από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου αυτοί που με ήξεραν καλά. Κάποιες φορές τα όνειρα όμως σε παραπλανούν, σε σκοτώνουν. Δεν αξίζει η ζωή όμως χωρίς όνειρα. Δεν έχει νόημα, ουσία. Να ξέρεις όμως που είναι η έξοδος από τα όνειρα σου, μόνο έτσι σώζεσαι. Πάντα στη ζωή έχει και παρακάτω, έχει κι άλλο. Αυτή είναι η έξοδος κινδύνου των ονείρων σου, να ξέρεις να προχωράς κρατώντας χαρές και λύπες, μαθήματα.
Και γω, θα σ’αγαπώ κι ας μη σε νοιάζει, κι ας μη το ξέρεις. Κι ας μη το μάθεις ποτέ. Κι ας σου λέω μαλακίες από την αμηχανία μου και από φόβο μην καταλάβεις κάτι και χαθούν όλα. Φοβάμαι γιατί οι άνθρωποι έχουν μάθει να κρύβονται. Πόσο μάλλον από αυτούς που σημαίνουν πολλά στη ζωή τους. Και ας αγαπώ και κάθε τι δικό σου και κάθε τι που σχετίζεται με σένα. Κι ας λύνω μαθηματικά και με πιάνουν τα κλάματα που θυμάμαι πόσο χαιρόμουν κάθε φορά που είχαμε μάθημα. Ας είναι. Εσύ να σαι καλά.
Και τελικά, δεν είμαι καλά όταν μου λείπεις (κάθε μέρα). Δε θέλω να μιλάω με κανέναν γιατι το μόνο που σκέφτομαι είναι το πόσο πολύ θα ήθελα να είμαι μαζί σου, να σου μιλάω ή έστω να σε κοιτάζω. Το μόνο που μπορώ να σκεφτώ είναι τα όμορφα μάτια σου και τα τραγικά σου αστεία και κείνες τις κωλοασκήσεις που δε μπορούσα να λύσω. Τις όμορφες στιγμές που κάθε βράδυ επαναλαμβάνω στο μυαλό μου. Θυμώνω μαζί σου που φεύγεις αλλά την πληρώνει όλος ο υπόλοιπος κόσμος για την δικιά σου αδιαφορία.
Και είναι που φοβάμαι να δεθώ και συ φοβάσαι να αισθανθείς. Τα δύσκολα της ζωής που λέγαμε. Ίσως κάποια μέρα αλλάξει κάτι; Θα περιμένω. Θα σε περιμένω πάντα. Γιατί εσύ δεν είσαι ίδιος με κανέναν μάτια μου. Σε σκέφτομαι και θα σε σκέφτομαι κι ας λέω πως μου αρέσουν άλλοι. Όλα άμυνες μέχρι να έρθεις. Να έρθεις, θα είμαι εκεί, θα σε περιμένω, θα σ’αγαπω. Ως τότε θα σε σκέφτομαι και θα λύνω ασκήσεις. Πολλές. θα μου θυμίζουν εσένα. Μια μέρα, πολύ σύντομα θα τα καταφέρουμε.

T.