29 Απριλίου 2013

Ονειροφύλακες

"Σε εκείνη τη χώρα, λοιπόν, ζούσαν οι πιο περίεργοι κι ασυνήθιστοι άνθρωποι: άνθρωποι που, όσο παράξενο κι αν φαίνεται, είχαν στην πλάτη τους από ένα ζευγάρι μεγάλα διάφανα φτερά - τόσο διάφανα, σαν να ήταν φτιαγμένα από γυαλί. Τα φτερά αυτά δεν είχαν συγκεκριμένο χρώμα, αλλά κάθε φορά έπαιρναν και διαφορετικό: από το γαλάζιο τ'ουρανού και το μπλε της θάλασσας, από το πράσινο των δέντρων κι από το κόκκινο της παπαρούνας, από το χρυσαφί του ήλιου κι απ' το ασημένιο της σελήνης.

Κατά τα άλλα όμως αυτοί οι άνθρωποι είχαν και πολλές ομοιότητες με τους κοινούς ανθρώπους. Πήγαιναν σχολείο, σπούδαζαν, ταξίδευαν, έκαναν οικογένεια, είχαν φίλους κι ό,τι άλλο μπορεί κανείς να φανταστεί ότι κάνουν οι συνηθισμένοι άνθρωποι. Όμως το πιο σημαντικό απ' όλα, αυτό που τους έκανε ξεχωριστούς ήταν η δουλειά τους. Όλοι λοιπόν, οι άνθρωποι αυτής της χώρας είχαν από τη στιγμή της γέννησής τους την ίδια δουλειά, μία πολύ παράξενη, όμορφη και σημαντική δουλειά: να φυλάνε τα όνειρα των άλλων και συνηθισμένων ανθρώπων.

Κάθε νεογέννητο μωρό που γεννιόταν στις χώρες των ανθρώπων, από το πρώτο κιόλας όνειρό του, αποκτούσε στη μακρινή εκείνη χώρα των Ονειροφύλακά του, τον προστάτη των ονείρων του. Από εκείνη τη στιγμή και μετά, ο συγκεκριμένος Ονειροφύλακας θα είχε ως μοναδική του αποστολή να φυλάει τα όνειρα του προστατευμένου του. Κάθε Ονειροφύλακας, λοιπόν, φορτωνόταν τα όνειρα στην πλάτη του και με τα μεγάλα φτερά του πετούσε στους απέραντους ονειρόδρομους. Όπως είναι φυσικό, οι Ονειροφύλακες είχαν πολλή δουλειά προσπαθώντας να διατηρούν ζωντανά τα όνειρα κι επιπλέον να βοηθάνε τους ανθρώπους ώστε να μην ξεχνάνε τα όνειρά τους, αλλά να τα θυμούνται και να συνεχίζουν να ονειρεύονται."

Αγγελική Δαρλάση 
(σύγχρονη λογοτεχνία για παιδιά και για νέους, εκδόσεις Πατάκη)

26 Απριλίου 2013

Πολύτιμος περίπατος.

Είναι απίστευτο πόσα μπορεί να δει κάποιος κάνοντας μία και μόνο βόλτα ένα βράδυ στη γειτονιά του..
Ξεκινώντας την βόλτα περνάει από δίπλα μου ένας πατέρας με τον μικρό γιο του και τραγουδάνε. Φαίνονται πολύ ευτυχισμένοι. Μπορώ να διακρίνω μια λάμψη στα μάτια του παιδιού. Και οι δύο, είμαι σίγουρη πως δεν θα ήθελαν να βρίσκονται σε άλλο μέρος από αυτό εκείνη τη στιγμή. Φαίνεται ο θαυμασμός στα μικρά ματάκια του παιδιού καθώς στρέφει το κεφάλι του προς τα πάνω, στο πρόσωπο το πατέρα. Τόσο γαλήνια στιγμή. Το τραγούδι τους μελωδία στα αυτιά μου. Δεν ακούω λέξεις, μόνο τον σκοπό που κρατάνε οι φωνές τους καθώς με προσπερνάνε.
Στον επόμενο δρόμο ένα ζευγαράκι. Όρθιοι και οι δύο φαίνονται να μην ενοχλούνται από την παρουσία μου. Νομίζω είναι παιδιά. Στην ηλικία μου. Δεν ξεχωρίζω χαρακτηριστικά. Το σκοτάδι είναι πολύ και το φως στον δρόμο δεν βοηθάει τους γεμάτους περιέργεια περαστικούς. Και ξαφνικά μια αγκαλιά. Μία πολυπόθητη αγκαλιά. Τουλάχιστον αυτή την αίσθηση μου έδωσε. Μια αγκαλιά που ακόμα και το σκοτάδι δεν την εμπόδισε να φανερωθεί σε μένα.. Και μετά τρία χαμόγελα. Των δύο πρωταγωνιστών και το δικό μου. Μοναδικά χαμόγελα.. Όχι όπως τα συνηθισμένα. Κάτι είχαν αυτά τα χαμόγελα. Κάτι το σπάνιο που δεν μπορεί να περιγραφτεί.
Αφήνω τα ζευγάρι και προχωρώ..
Σε μία γωνία ένας κύριος. Μεγάλος, ηλικιωμένος κύριος. Καθώς το φως του δρόμου τον αγκαλιάζει βλέπω πως δυσκολεύεται να περπατήσει. Σέρνει με δυσκολία τα πόδια του κάνοντας μικρά αλλά σταθερά βήματα. Το πρόσωπο του ρυτιδιασμένο. Κάτι σε αυτό το πρόσωπο παραπέμπει στους περαστικούς το αίσθημα του σεβασμού. Ναι, σεβασμός, σε καμία περίπτωση λύπηση. Και το γεγονός πως είναι μόνος. Περπατάει με δυσκολία στον δρόμο ολομόναχος. Χωρίς φίλο, χωρίς γυναίκα, χωρίς κάποιο πιθανό εγγόνι. Κοιτάει κάτω και προχωράει χωρίς να έχει κάποια έκφραση κάνοντας τους περαστικούς να αναρωτιούνται για την ζωή του.
Καθημερινοί άνθρωποι, όχι δημοφιλείς, που είναι πιθανό να ξέρουν πολύ λίγα άτομα για την ζωή τους. Κι όμως τόσο σημαντικοί. Τόσο σπουδαίοι για εμένα. Χωρίς να κάνουν κάτι ιδιαίτερο μου έδειξαν τις αληθινές αξίες στην ζωή! Περίεργο δεν είναι; Ούτε που τους έχω ξαναδει. Κι όμως θα ήθελα τόσο πολύ να τους γνωρίσω. Να μάθω τι έχει προκαλέσει τις εκφράσεις στα πρόσωπα τους. Στον καθένα ξεχωριστά. Τόσο ίδιοι, χαμένοι μέσα στο σύνολο κι όμως κρύβουν "θησαυρούς". Ο καθένας κρύβει μία μοναδική ιστορία που δεν την έχει κανένας άλλος.
Ελπίζω να τους ξαναδω..