tag:blogger.com,1999:blog-58383641837188406962024-03-14T02:34:50.611-07:00AufwiedersehenΜαριάννα Χ.http://www.blogger.com/profile/08042920139589981727noreply@blogger.comBlogger42125tag:blogger.com,1999:blog-5838364183718840696.post-24918100783337514362015-04-18T13:36:00.001-07:002015-04-18T13:36:36.124-07:00Θέλω..<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div style="text-align: justify;">
Και θέλω να ζήσω. Θέλω να περάσω ένα βράδυ με μια μεγάλη παρέα στην θάλασσα, τραγουδώντας, πίνοντας και κάνοντας όνειρα, χαζεύοντας την θάλασσα και τους περίεργους ρυθμούς της..</div>
<div>
<div style="text-align: justify;">
Θέλω να ερωτευτώ, να ζήσω αυτά που έχω ονειρευτεί όσο αφορά την αγάπη.. Θέλω να ξυπνάω και να κοιμάμαι μ' αυτή τη γλυκιά σκέψη του να έχεις κάποιον για σένα, να είμαι εγώ δικιά του κι αυτός δικός μου. Να του λέω τις πιο χαζές σκέψεις μου και να με παρηγορεί, να με προλαβαίνει πριν πέσω..</div>
</div>
<div>
<div style="text-align: justify;">
Να περάσω μία αξέχαστη νύχτα με φίλους, να τραγουδάμε και να παίζουμε σαν μικρά παιδιά μέχρι να μας βρει το ξημέρωμα. Να μη με νοιάζει το αύριο αλλά ή αιώνια στιγμή του "τώρα". </div>
</div>
<div>
<div style="text-align: justify;">
Να δω όλες τις πτυχές της Αθήνας, από το πιο μικρό σοκάκι μέχρι το μεγαλύτερο δρόμο, από το πιο μικρό ψαγμένο μαγαζάκι κρυμμένο κάπου στο κέντρο μέχρι την μεγαλύτερη πολυεθνική..</div>
<div style="text-align: justify;">
Θέλω να φτιάξω το δικό μου διαμέρισμα, δε με νοιάζει αν θα είναι μικρό ή μεγάλο.. Θέλω να χωράει δύο άτομα, και πολλούς φίλους.. </div>
<div style="text-align: justify;">
Να είναι μια "καταφύγιο" για εμένα κι εκείνον και να περνάμε τις νύχτες, τις γιορτές μαζί.. Αγκαλιά.. Βλέποντας μια ταινία ή παίζοντας ένα επιτραπέζιο ή ένα βιντεοπαιχνίδι.. Και να σκέφτομαι τα βράδια που δεν είναι κοντά μου, και να χάνομαι στις σκέψεις μου που πρωταγωνιστής θα είναι αυτός..</div>
<div style="text-align: justify;">
<i>Θέλω να κάνω τη ζωή μου ένα όνειρο, και το όνειρο πραγματικότητα..</i></div>
</div>
<div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<iframe width="320" height="266" class="YOUTUBE-iframe-video" data-thumbnail-src="https://i.ytimg.com/vi/hwZNL7QVJjE/0.jpg" src="http://www.youtube.com/embed/hwZNL7QVJjE?feature=player_embedded" frameborder="0" allowfullscreen></iframe></div>
<br /></div>
</div>
Μαριάννα Χ.http://www.blogger.com/profile/08042920139589981727noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5838364183718840696.post-36501140877898291922014-08-28T13:20:00.002-07:002014-08-28T13:20:17.171-07:00Άτιτλο<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
Βασικά δεν νιώθω τίποτα. ίσως έχω καταντήσει βαρετή. Ακόμα και τις προτάσεις μου πλέον τις ξεκινάω με την ίδια βαρετή λέξη, "βασικά". Βασικά, δεν αισθάνομαι τίποτα απολύτως, έψαξα όλα τα δυσάρεστα συναισθήματα και δε νιώθω τίποτα από αυτά, ούτε θλίψη, ούτε θυμό, ούτε απογοήτευση. Βέβαια δε νιώθω ούτε τίποτα χαρούμενο. Το απόλυτο ξεκάθαρο ΤΙΠΟΤΑ. Ίσως ένα μικρό παράπονο. Αλλά κι αυτό, τη στιγμή που πάω να το αναλύσω φεύγει σαν να μην υπήρχε ποτέ. Σαν να μη με νοιάζει πια. Ούτε οι άλλοι ούτε τα συναισθήματα μου. Το μεγάλο γιατί και η μεγάλη απορία έρχονται αβοήθητα αλλά κι αυτά φεύγουν με την ίδια αδιάφορη στάση. Έχω ξενερώσει ας πούμε. Δεν έχω ιδέα τι συμβαίνει και δεν έχω ιδέα γιατί δεν νοιάζομαι πια. Κουράστηκα και θέλω να ξεκουραστώ από τις σκέψεις, από την υπερανάλυση των πραγμάτων. Λες και με έβγαλε ποτέ πουθενά;!<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<iframe allowfullscreen='allowfullscreen' webkitallowfullscreen='webkitallowfullscreen' mozallowfullscreen='mozallowfullscreen' width='320' height='266' src='https://www.youtube.com/embed/frDUZGd3vwM?feature=player_embedded' frameborder='0'></iframe></div>
<br /></div>
Μαριάννα Χ.http://www.blogger.com/profile/08042920139589981727noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5838364183718840696.post-69120835279076623802014-06-11T12:53:00.001-07:002014-06-11T12:59:19.651-07:00#panellinies15<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
Ένας χρόνος έμεινε λοιπόν. Ένας χρόνος για να αφήσουμε πίσω μας το σχολείο, τις παρέες, τα διαλείμματα, τα κουτσομπολιά, τις χαρές και τις λύπες, το άγχος και την αγωνία.<br />
<br />
Απίστευτο είναι και μου φαίνεται σαν χθες όταν πρωτοξεκινούσα την πρώτη γυμνασίου και ένιωθα αυτό το άγχος που έχουμε όλοι πριν κάθε τι καινούριο. Τότε δεν ήξερα που θα φτάσω, πως θα είναι όταν θα "μεγαλώσω" και πόσες γεμάτες εμπειρίες θα ζήσω όλα αυτά τα χρόνια. Κάνοντας έναν απολογισμό συνειδητοποιώ πως τα σχολικά χρόνια είναι ένα αναπόσπαστο κομμάτι της ζωής του ανθρώπου και οι εμπειρίες που αποκτά από αυτά τον καθορίζουν στη συνέχεια. Γνωρίζεις ανθρώπους, κάνεις φιλίες και ζεις καταστάσεις άλλοτε άβολες και άλλοτε αξέχαστες.<br />
<br />
Ο χρόνος κυλάει τόσο γρήγορα όσο φεύγουν και οι αναμνήσεις. Κι εμείς μένουμε να θυμόμαστε. Θυμάμαι το πρώτο κενό, την πρώτη κατάληψη χωρίς λόγο, θυμάμαι τις φωνές των διευθυντών και την επιβολή των μεγαλύτερων μαθητών στους μικρότερους. Τι κι αν τώρα πια δε θυμάμαι κανέναν από αυτούς. Θυμάμαι τις πρώτες φιλίες με άτομα που τώρα πια ή έχουμε κρατήσει επαφή και μιλάμε ή έχουμε ψυχραθεί. Θυμάμαι την αγωνία στα μάτια όλων μας για να δούμε τι μαθήματα θα κάνουμε και για να γνωρίσουμε τους καθηγητές μας.<br />
<br />
Βλέπω αλλαγές σε μένα, εμφανισιακά και εσωτερικά, αλλά όχι μόνο σε μένα αλλά και στους γύρω μου. Πόσο "μικροί" ήμασταν τότε, τότε που η φαντασία μας δεν κάλπαζε και μας ένοιαζε μόνο το παρόν. Δεν ξέραμε τίποτα τότε, ούτε τι θα πει αποχή, ούτε κατάληψη (ναι, ωραία παραδείγματα φέρνω) ούτε πάρτυ στο σχολείο. Καμιά φορά βλέπω παλιές φωτογραφίες και είναι σαν να βλέπω ένα άλλο πρόσωπο, πιο αθώο και πιο γλυκό στη θέση μου.<br />
<br />
Ένας χρόνος λοιπόν για το τέλος. Τότε που όλα θα τελειώσουν αν και δεν ξέρω πόσο γρήγορα θα περάσει αυτός ο χρόνος καθώς όλοι ισχυρίζονται πως θα 'χει τελειώσει πριν το καταλάβουμε. Δε ξέρω αν χαίρομαι ή όχι. Πάντα ήμουν αυτή που έλεγε πως δε θα της λείψει το σχολείο και πως θέλει να γίνει φοιτήτρια αλλά αυτό ήταν τότε. Τώρα που έχει μείνει λίγος χρόνος πιστεύω πως αυτή η καθημερινότητα θα λείψει σε όλους. Ακόμα κι αν ήμασταν αναγκασμένοι να ξυπνάμε κάθε πρωί νωρίς, ακόμα κι αν υπήρχαν γκρίνιες από γονείς και δασκάλους.<br />
Υποθέτω πως σε έναν χρόνο από τώρα θα έχω μάθει πια τι σημαίνει αυτή η απουσία.<br />
#panellinies15 λοιπόν και άγιος ο θεός<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://4.bp.blogspot.com/-VcN4_nDXF84/U5i0-cTpxaI/AAAAAAAAAKA/-TzoPpaE8Fc/s1600/tumblr_mz1neidQxj1s10t5jo1_500.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="http://4.bp.blogspot.com/-VcN4_nDXF84/U5i0-cTpxaI/AAAAAAAAAKA/-TzoPpaE8Fc/s1600/tumblr_mz1neidQxj1s10t5jo1_500.jpg" height="292" width="320" /></a></div>
</div>
Μαριάννα Χ.http://www.blogger.com/profile/08042920139589981727noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-5838364183718840696.post-32551388958107693672014-06-06T02:51:00.001-07:002014-06-06T04:00:13.498-07:00Εξειδίκευση στη μοναδικότητά μας.<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div style="text-align: left;">
<span style="background-color: white; color: #444444; font-size: 15px; line-height: 20.82666778564453px;"><span style="font-family: Courier New, Courier, monospace;">Συνειδητοποιώντας τη μοναδικότητά μου μέσα στο κόσμο,αναγκάστηκα να δεχτώ ότι είμαι πάντα μόνη. Ναι ναι,μόνη. Απίστευτο; </span></span></div>
<div style="text-align: left;">
<span style="font-family: Courier New, Courier, monospace;"><span style="background-color: white; color: #444444; font-size: 15px; line-height: 20.82666778564453px;">Είσαι μόνος σου, υπάρχεις μόνος σου, με τα δικά σου μοναδικά συναισθήματα και σκέψεις. Πρέπει να μάθεις να χειρίζεσαι τη μοναξιά γιατί μπορεί να ναι κάτι απελευθερωτικό ή υποδουλωτικό ανάλογα.</span><span style="background-color: white; color: #444444; font-size: 15px; line-height: 20.82666778564453px;"> </span></span></div>
<div style="text-align: left;">
<span style="font-family: Courier New, Courier, monospace;"><span style="background-color: white; color: #444444; font-size: 15px; line-height: 20.82666778564453px;">Το λάθος όλων είναι το εξής. Είναι μάταιο να προσπαθείς να ενώσεις κάποιον εσωτερικά μαζί σου ,και ότι ενώ είναι δυνατό οι άνθρωποι να μοιραστούν πολλά πράγματα και να έρθουν σε στενή επαφή, η καθαρή αλήθεια είναι ότι δεν μπορούν να γνωριστούν παρα μόνο επιφανειακά. Η εσωτερική ύπαρξη του καθενός είναι απρόσιτη εξαιτίας αυτής ακριβώς της ανθρώπινης υπόστασής του.</span><span style="background-color: white; color: #444444; font-size: 15px; line-height: 20.82666778564453px;"> </span></span></div>
<div style="text-align: left;">
<span style="font-family: Courier New, Courier, monospace;"><span style="background-color: white; color: #444444; font-size: 15px; line-height: 20.82666778564453px;">Μη ξεχνάμε πως οι άνθρωποι που κάνανε ο,τι μα ο,τι θέλανε,ήταν εκείνοι που συμβουλεύτηκαν τα προσωπικά τους συναισθήματα αντί να κάνουν ο,τι τους επέβαλαν οι άλλοι. Δύναμη για μένα είναι να πάψεις να προσπαθείς να κάνεις τους άλλους να αισθανθούν αυτό που νιώθεις εσύ και να υποστηρίξεις αυτό που πιστεύεις.</span><span style="background-color: white; color: #444444; font-size: 15px; line-height: 20.82666778564453px;"> </span></span></div>
<div style="text-align: left;">
<span style="background-color: white; color: #444444; font-size: 15px; line-height: 20.82666778564453px;"><span style="font-family: Courier New, Courier, monospace;">Τέλος, θέλω να επισημάνω πως κανένας άνθρωπος δεν είναι απόλυτα αυτόνομος τελικά ,και μιας που ξέρουμε ότι είμαστε "νησιά μοναδικά" μπορούμε επιτέλους να χτίσουμε γέφυρες προς τους άλλους αντί να στήνουμε ολοένα και πιο πολλά φράγματα,απογοητευμένοι κάθε φορά που διαπιστώνουμε ότι οι άλλοι δεν είναι σαν εμάς. </span></span></div>
<div style="text-align: left;">
<span style="background-color: white; color: #444444; font-size: 15px; line-height: 20.82666778564453px;"><span style="font-family: Courier New, Courier, monospace;"><br /></span></span></div>
<div style="text-align: left;">
<span style="background-color: white; color: #444444; font-size: 15px; line-height: 20.82666778564453px;"><span style="font-family: Courier New, Courier, monospace;">Υ.Γ. Το άρθρο αυτό είναι αφιερωμένο σε εσένα Μαριάννα και για τις φορές που είπαμε "Δεν με νιώθουν ούτε οι φίλοι". </span></span></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<b>- Θ.</b></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://3.bp.blogspot.com/-EzfhZ8X95p4/U5GM9os-38I/AAAAAAAAADo/KSUGaELp0Ng/s1600/5405_3d_space_scene_hd_wallpapers.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="http://3.bp.blogspot.com/-EzfhZ8X95p4/U5GM9os-38I/AAAAAAAAADo/KSUGaELp0Ng/s1600/5405_3d_space_scene_hd_wallpapers.jpg" height="209" width="320" /></a></div>
</div>
Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5838364183718840696.post-67005451302398636822014-05-16T15:54:00.003-07:002014-05-16T15:54:46.497-07:00Romance Stages<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
Stage 1<br />
Καλοκαιράκι, βράδυ με πανσέληνο, το ρολόι δείχνει κιόλας 12.35, πίνω το Cosmopolitan μου δίπλα σε μία πισίνα σε ένα παραλιακό μπαράκι κάπου στην Αγριλέζα. Έχω στο πιάτο όλη τη θάλασσα και το φως του φεγγαριού είναι το πιο φωτεινό από όλα τα φώτα που υπάρχουν γύρω μου. Από τα ηχεία ακούγεται ένα ισπανικό τραγούδι, El Corazon νομίζω λέγεται. Το μυαλό μου ταξιδεύει καθώς βυθίζομαι στις σκέψεις μου και το μάτι μου χάνεται στην ατέλειωτη θάλασσα. Κι όπως χάνεται το φως του φεγγαριού στα κύματα έτσι ονειρεύομαι πως χάνομαι κι εγώ. Αυτή την καλοκαιρινή ονειρεμένη νύχτα που φαίνονται όλα τόσο μελαγχολικά και επίπονα. Άνθρωποι γύρω μου χαρούμενοι, σκεπτικοί, εκφραστικοί, εκδηλωτικοί, μαγεμένοι από τη νύχτα που απλώνεται πάνω μας. Κι αυτή τη νύχτα πόσο θέλω να ήσουν εδώ δίπλα μου, να νιώσεις τη μαγεία να σε χαϊδεύει και να κοιτάς στα μάτια μου χωρίς να λες κουβέντα. Να ενωνόντουσαν οι ματιές μας κάπου σ' αυτό το απέραντο γαλάζιο και να γαλήνευε η καρδιά μου μόνο με την παρουσία σου. Μια ερωτεύσιμη νύχτα μόνο για τους ερωτευμένους.<br />
<br />
Stage 2<br />
Η τοποθεσία είναι γνωστή, ο δρόμος για το Γκάζι είναι σχεδόν άδειος, Σάββατο βράδυ με το μισοφέγγαρο πάνω μας. Μυρίζει έρωτας και φιλιά και σε κάθε μου βήμα νιώθω ερωτευμένη. Περπατάμε χέρι-χέρι σαν να χορεύουμε και να μην μας νοιάζει τίποτα άλλο. Έχουμε ο ένας τον άλλον κι αυτή τη στιγμή νιώθω πως είσαι όλος μου ο κόσμος. Σε κοιτάζω και καμαρώνω, χαίρομαι και αναρωτιέμαι για το πόσο τυχερή είμαι. Ξαφνικά μου σφίγγεις το χέρι και αισθάνομαι προστασία και σιγουριά, νιώθω πως σου ανήκω. Ανταποδίδω και σου χαμογελάω με το πιο ωραίο χαμόγελο που μπορώ να διαθέσω κι εσύ γέρνεις δίπλα μου και με αγκαλιάζεις. Η καρδιά μου φεύγει από τη θέση της και παραδίνεται ολοκληρωτικά στο στήθος σου. Συνεχίζουμε τον μαγικό μας χορό πάνω στον πεζόδρομο, ένας χορός που δεν υπάρχει μόνο στη φαντασία μου.<br />
<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<iframe allowfullscreen='allowfullscreen' webkitallowfullscreen='webkitallowfullscreen' mozallowfullscreen='mozallowfullscreen' width='320' height='266' src='https://www.youtube.com/embed/jxj0k1QQIB0?feature=player_embedded' frameborder='0'></iframe></div>
<br />
<br />
<br /></div>
Μαριάννα Χ.http://www.blogger.com/profile/08042920139589981727noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5838364183718840696.post-91120198638946150242014-05-05T13:33:00.002-07:002014-05-05T13:33:37.282-07:00Ήμουν εκείνη..<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div style="text-align: justify;">
Ήμουν εκείνη που πίστευε στα παραμύθια με καλό τέλος. Ήμουν εκείνη που νόμιζε πως κάποια στιγμή θα ερχόταν ο πρίγκιπας με το άσπρο άλογο και θα την έσωζε από την καθημερινότητα και την ανιαρή ζωή της. Ήμουν εκείνο το αισιόδοξο, χαζοχαρούμενο κοριτσάκι που πίστευε σε αγάπες, έρωτες και λουλούδια. Ήμουν εκείνη που πληγώθηκε αλλά δεν το έβαλε κάτω. Ήμουν εκείνη που παραμέρισε την ηττοπάθεια που της χτυπούσε συνεχώς την πόρτα και φώναξε δυνατά "θέλω να ερωτευτώ". Ήμουν εκείνη που έδινε ελπίδα στους ερωτευμένους που είχαν χάσει την δική τους. Ήμουν εκείνη που κάθε φορά που ερωτευόταν ή ενθουσιαζόταν ακουμπούσε άπειρες ελπίδες σε ένα μόνο άτομο. Ήμουν εκείνη που έλεγαν όλοι "ρομαντική". Ήμουν εκείνη που όλοι πίστευαν πως δε θα αφήσει ποτέ τον έρωτα. Ήμουν εκείνη που πληγώθηκε και είπε "τέρμα". Ήμουν εκείνη που βαρέθηκε να κάνει μη θεμελιωμένα σχέδια. Ήμουν εκείνη που στο τέλος έχασε και απογοητεύτηκε από όλους και από όλα. Ήμουν εκείνη που σκεφτόταν πρώτα τους άλλους. Ήμουν τόσο χαζή και επιπόλαια. </div>
<blockquote class="tr_bq" style="text-align: justify;">
Είμαι εκείνη που κατάλαβε το λάθος της.</blockquote>
</div>
Μαριάννα Χ.http://www.blogger.com/profile/08042920139589981727noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-5838364183718840696.post-79820237677177656202014-04-04T14:04:00.000-07:002014-04-04T14:04:10.848-07:00Αφιέρωση #1<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
Πονάω ξέρεις.<br />
Όχι δεν πονάω πουθενά στο σώμα μου, πονάει η καρδιά μου.<br />
Θέλω να σε δω, θέλω να σε αγγίξω, θέλω να σε αγγίζω χωρίς φόβο και θέλω να σου χαμογελάω, με το πιο όμορφο χαμόγελο που μπορώ να προσφέρω.<br />
Θέλω να με κοιτάζεις, με αυτά τα μάτια σου τα μαγικά και να νιώθω πως σε αγαπώ.<br />
Θέλω κι εσύ να μου χαμογελάς και να με λατρεύεις, να με πειράζεις και να ειρωνεύεσαι.<br />
Αλλά σε παρακαλώ μη σταματάς να με κοιτάς.<br />
Μέσα στα μάτια σου βλέπω τον κόσμο μου όλο και ζωντανεύει η ψυχή μου, νιώθω αδύναμη μπροστά σου.<br />
Αγκάλιαζε με, αγκάλιαζε με όσο πιο δυνατά, κράτα με για να χαθώ.<br />
Δε θέλω να με αρνηθείς, σε παρακαλώ μη με παρεξηγείς.<br />
Όχι, δεν θέλω να σου κάνω κακό, όχι δε θέλω να με διώξεις.<br />
Κι αν σε χάσω τι θα κάνω;<br />
Η αμηχανία δεν μας ταιριάζει.<br />
Μη μου πεις όχι, σε θέλω δίπλα μου, μαζί μου.<br />
Φοβάμαι μ' ακούς.<br />
Φοβάμαι την απόρριψή σου.<br />
Τι θα κάνω χωρίς εσένα;<br />
Μη φύγεις σε παρακαλώ..<br />
<br /></div>
Μαριάννα Χ.http://www.blogger.com/profile/08042920139589981727noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5838364183718840696.post-36991506874401671972014-03-22T10:33:00.002-07:002014-03-22T10:33:44.122-07:00Όταν το κορίτσι δεν παίρνει το αγόρι<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
Και τι γίνεται όταν το κορίτσι δεν παίρνει το αγόρι;<br />
Αγαπητή φίλη, ξέρεις πολύ καλά πως για να αποφασίσει ένα κορίτσι να εξωτερικεύσει αυτά που νιώθει για κάποιον πρέπει να είναι ή χαζή ή μεθυσμένη. Παρ' όλα αυτά shit happens. Και για να βάλω τον εαυτό μου μέσα στις χαζές (γιατί μεθυσμένη δεν ήμουν) να σας ανακοινώσω πως την πάτησα.<br />
<br />
Όταν, λοιπόν, είσαι ερωτευμένη, ενθουσιασμένη, αγαπάς ή οτιδήποτε άλλο η καλύτερη λύση είναι απλά να το δείξεις στο ενδιαφερόμενο άτομο. Τον πλησιάζεις, του χαμογελάς, του μιλάς, τον πειράζεις, τον προκαλείς αλλά προς Θεού, μέχρι εκεί. Κυρίως όταν δεν σου έχει δείξει συγκεκριμένα σημάδια ανταπόδοσης. Κι αυτό γιατί; Γιατί σε καμία περίπτωση δεν θέλουμε να πληγωθείς με τον χειρότερο τρόπο. Και το σενάριο να του πεις όσα νιώθεις και απλά να σηκωθεί και να φύγει θεωρείται κατακριτέο και απαράδεκτο.<br />
<br />
Να σε ενημερώσω όμως πως υπάρχει και άλλη πιθανή εκδοχή της ίδιας ιστορίας. Όταν κάνεις μακακία και τον πλημμυρίσεις με όλα τα συναισθήματα που έχεις στην μικρή, ανυπόμονη καρδούλα σου μάντεψε πόσο γρήγορα θα τα ξεχάσεις όλα. Εντάξει, ίσως όχι στο δευτερόλεπτο. Όταν δεν θα υπάρξει ανταπόκριση θα πονέσεις, θα κλάψεις, θα χτυπηθείς κάτω αλλά όταν εν τέλη νιώσεις καλά με τον εαυτό σου θα πεισμώσεις και υπάρχει περίπτωση φίλη μου να σταματήσεις να νιώθεις όλα αυτά που ένιωθες. Απίστευτο; Κι όμως το έχω ζήσει.<br />
<br />
Σε ένα παράλληλο σύμπαν που όλα είναι αρμονικά πλασμένα, που υπάρχει έρωτας με ανταπόκριση, που είναι ζωγραφισμένες παντού καρδούλες και lollipops τη στιγμή που θα του πεις αυτά που αισθάνεσαι θα σε αρπάξει, θα σε φιλήσει μπροστά σε όλους (δείγμα του πάθους του) και θα ζήσετε εσείς καλά κι εμείς καλύτερα. Αλλά επειδή το ξέρω πως ονειροπόλησες να σε ενημερώσω πως κάτι τέτοιο γίνεται μόνο σε Αμερικάνικες ταινίες κακής παραγωγής και σκηνοθεσίας. (Seriously?)<br />
<br />
Οοοοοταν λοιπόν το κορίτσι δεν παίρνει το αγόρι απλά προχωράει παρακάτω. Είναι πολύ σημαντικό να ξεσπάσεις με οποιοδήποτε τρόπο. Αν θες να το συζητήσεις, συζήτησε το αν δε θες, μην το κάνεις. Δεν θα σε κατηγορήσει κανείς και δεν θα σου πουν πως έκανες λάθος για την πράξη σου. Παρ' όλα αυτά βρίσκω επίσης σημαντικό να προσπαθήσεις να μην νιώθεις μειονεκτικά και ευάλωτη ειδικά όταν βρίσκεσαι κοντά του. Δεν έκανες πια και έγκλημα ούτε θα πρέπει να ντρέπεσαι.<br />
Θυμήσου πως όλα γίνονται για κάποιο λόγο.<br />
Εντελώς αντικειμενικά μιλώντας ε.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<iframe allowfullscreen='allowfullscreen' webkitallowfullscreen='webkitallowfullscreen' mozallowfullscreen='mozallowfullscreen' width='320' height='266' src='https://www.youtube.com/embed/zvCBSSwgtg4?feature=player_embedded' frameborder='0'></iframe></div>
<br /></div>
Μαριάννα Χ.http://www.blogger.com/profile/08042920139589981727noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5838364183718840696.post-37633878906406926002014-02-25T13:00:00.002-08:002014-02-25T13:00:31.999-08:00Whateverrr<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
Προειδοποίηση. Γράφω και ακούω Ρέμο (Μόνος μου το πέρασα κι αυτό, και στο τέλος με γονάτισεε..). Αυτό νομίζω τα λέει όλα. Κι αφού λοιπόν είμαι καλά και ξεφορτώθηκα τη λοιμώδη μονοπυρήνωση και την αμυγδαλίτιδα ας σας πω και τον πόνο μου μιας και έχω αρκετό καιρό.<br />
Την ώρα λοιπόν που οι άλλοι βλέπουν Ολυμπιακό εγώ μελαγχολώ. Καθισμένη στα σκαλάκια ονειρεύομαι σουβλάκια φάση, μιας και δε μπορώ να φάω σουβλάκι. -.-<br />
<br />
Κι αφού έχασα την εκδρομή του φροντιστηρίου στο Πήλιο, κι αφού έχασα τρομερουπεροχοφανταστικές καταστάσεις (μη το ψάξεις στο λεξικό) κι αφού μισώ την ώρα και τη στιγμή που κόλλησα από δεν έχω ιδέα ποιον αυτή την ηλίθια αρρώστια (και μετά την άλλη ακόμα πιο χαζή αμυγδαλίτιδα), κι αφού με έχει βρίσει μία νοσοκόμα γιατί όπως είπε τη ξεβόλεψα γιατί της ζήτησα ένα ντεπον, να μαιι! Ναι, υπάρχω ακόμα εδώ.<br />
<br />
Και που λέτε όταν κρατάς μια απόσταση από όλους και όλα (αφού σχολείο και φροντιστήριο δε πήγαινα) αρχίζουν και σου λείπουν άνθρωποι, καταστάσεις, ακόμα και τα μαθήματα. Κάπου εδώ να υπογραμμίσω πως είμαι μια αθεράπευτα ρομαντική, aka χαζή. Να το παραδέχτηκα για να μη λέτε. Anyway μου έλειψε τόσο πολύ ένα συγκεκριμένο, μοναδικό άτομο που πλέον έχει γίνει ένα με τη ζωή μου αφού δεν υπάρχει μέρα που να μην το βλέπω. Και όχι δεν εννοώ κανά boyfriend, εννοώ το μεγαλύτερο μου απωθημένο, αν μπορώ να τον αποκαλέσω έτσι.<br />
<br />
Ένας άνθρωπος που δεν έχει ξανααναφερθεί στο συγκεκριμένο blog (νομίζω), παραδόξως αφού είναι ένα άτομο που μου έχει προξενέψει πολλά ποικίλα συναισθήματα. Από πόνο μέχρι χαρά.Και είναι ένα άτομο που ποτέ δεν ήξερε τα συναισθήματα μου γι' αυτόν καθώς όντας χαζή έδειχνα πάντα πως τον μισούσα. Αντίθετα, πάντα τον λάτρευα και τον θαύμαζα και καμάρωνα γι' αυτόν αφού απ' ότι φαίνεται είναι και θα είναι πιο μπροστά από όλους σε όλους τους τομείς.<br />
<br />
Μετριοπαθής, αστείος, γλυκός, πανέξυπνος, ισορροπημένος, υπεύθυνος, ήρεμος, ώριμος. Φυσικά και δεν τον έχω χαρακτηρίσει μ' αυτές τις λέξεις ποτέ μπροστά του. Επιλέγω κάτι πιο αντίθετο όπως το βλάκας, ψώνιο, χαζός, κακός, κρύος. Εντάξει μη με ρωτάτε γιατί. Δε ξέρω. Μάλλον από άμυνα.<br />
<br />
Η μεταξύ μας σχέση ήταν πάντα μία σχέση λατρείας και μίσους παράλληλα αφού τον τελευταίο καιρό λογομαχούσαμε και κονταροχτυπιόμασταν σαν τον σκύλο με τη γάτα. Δε σας κρύβω πως με ιντρίγκαρε πολύ αυτό το φαινόμενο. Μέχρι τη στιγμή που αποφασίσαμε να κάνουμε ένα time out.<br />
<br />
Πάντα μου άρεσε, πάντα ζήλευα όλες τις κοπέλες που βρισκόντουσαν γύρω του αλλά ποτέ δεν τόλμησα να του πω ή έστω να του δείξω κάτι. Φοβόμουν πως η εικόνα που είχε και έχει για μένα θα κατέρρεε σαν πύργος από τραπουλόχαρτα και μιας και όπως είπα βρίσκεται σε καθημερινή βάση στη ζωή μου κάτι τέτοιο θα προκαλούσε μόνο μία άβολη κατάσταση μεταξύ μας. Όλοι βλέπανε πως ακόμα και τις στιγμές που έλεγα πως δεν τον σκέφτομαι μέσα μου βαθιά έβραζα. Αλλά ήξερα πως δεν θα είχα ποτέ ούτε τη παραμικρή ελπιδούλα.<br />
<br />
Δεν έχω κάποιο συγκεκριμένο κλείσιμο μιας και αυτή η ιστορία δεν έχει κλείσει και από ότι βλέπω δεν πρόκειται να κλείσει. Απωθημένο ή μη, λάθος μου ή όχι, μάλλον κανείς μας ποτέ δε θα μάθει. Το μόνο που μπορώ να σκεφτώ τώρα είναι η περίπτωση να το διαβάσει και να με βρίσει αν καταλάβει πως αναφέρομαι σ' αυτόν.<br />
Well, that sucks!<br />
<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<iframe allowfullscreen='allowfullscreen' webkitallowfullscreen='webkitallowfullscreen' mozallowfullscreen='mozallowfullscreen' width='320' height='266' src='https://www.youtube.com/embed/So4ozKlpBSM?feature=player_embedded' frameborder='0'></iframe></div>
Ναι πάλι Μποφίλιου.<br />
<br />
Καληνύχτα.<br />
<br />
<br /></div>
Μαριάννα Χ.http://www.blogger.com/profile/08042920139589981727noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5838364183718840696.post-35242218403221924332014-01-25T02:46:00.002-08:002014-01-25T02:47:29.508-08:00Όλα θα πάνε καλά, θα δεις<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
Κακά τα ψέματα, ποιός είναι ικανός να διαβάσει Σαββατιάτικα πρωί πρωί, πόσο μάλλον απόγευμα; Ρε τα Σάββατα δεν είναι για διάβασμα, είναι για μια βόλτα στην όμορφη Αθήνα.<br />
<br />
Τι κι αν γράφεις αύριο το πρωί; Πάλι θα πατώσεις στην Άλγεβρα και στο διαγώνισμα της Δευτέρας στη Χημεία. Δε βαριέσαι..χημεία είναι (μπλιαχ). Έξω ο κόσμος εκλιπαρεί να τον δεις, σε φωνάζει και σου λέει να ΖΗΣΕΙΣ επιτέλους! Παράτα για μια μέρα τον Hornerάκο και τα αλκάνια γαμώτο.<br />
<br />
Διαβάζεις, διαβάζεις και δεν επιβραβεύεις καθόλου τον εαυτό σου. Δεν διασκεδάζεις πια, δεν έχεις χρόνο για σένα, πλέον ούτε νύχι δεν μπορείς να βάψεις γιατί η αγγλικού θέλησε να σε ξεπατώσει στις ασκήσεις γκρινιάζοντας πως πρέπει να βάλεις σε δεύτερη μοίρα τα μαθήματα του σχολείου.<br />
<br />
<b><i>Ω Θεέ μου άλλος ένας χρόνος</i></b>. Άλλος ένας χρόνος για να αρχίσω να ζω. Φοιτητική ζωή, μεγάλα όνειρα. Θες τόσα να κάνεις αλλά προς το παρόν είσαι φυλακισμένος σε 4 τοίχους που είναι έτοιμοι να πέσουν πάνω σου. Και ρε Μαριάννα στην τελική κάθεσαι και διαβάζεις για ώρες, δίνεις τα πάντα και δεν το εκτιμάει κανείς. Πάντα όλοι θέλουν κάτι παραπάνω από σένα. Δεν σε νιώθουν και δεν σε καταλαβαίνει κανείς.<br />
<br />
Κάνε μια βόλτα, πήγαινε στο bazaar βιβλίου στην Αθήνα, μόνη. Χαλάρωσε και δες τον κόσμο πιο καθαρά. Πες αυτά που αισθάνεσαι, κάνε αυτά που θες. Πήγαινε σε καινούρια μέρη που θα σε ενθουσιάσουν, φλέρταρε με τη νύχτα και περιπλανήσου στα σοκάκια της Πλάκας.<br />
<br />
Ζήσε για σένα και όχι για τους άλλους, ευχαρίστησε τον εαυτό σου και πέτυχε τους στόχους σου. Έχεις μεγάλα όνειρα και καθόλου χρόνο. Θα δεις, θα τελειώσουν όλα πριν το καταλάβεις. Θα δώσεις κι εσύ Πανελλήνιες και θα πετύχεις. Θα βάλεις καινούριους στόχους και φυσικά δεν θα επαναπαυτείς. Όλα θα πάνε καλά, θα δεις.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://3.bp.blogspot.com/-yYsLi4Z6itk/UuOV52IWA-I/AAAAAAAAAJs/A1ft56vwVc8/s1600/1098210_653278781366689_867135258_n.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="http://3.bp.blogspot.com/-yYsLi4Z6itk/UuOV52IWA-I/AAAAAAAAAJs/A1ft56vwVc8/s1600/1098210_653278781366689_867135258_n.jpg" height="320" width="320" /></a></div>
<br /></div>
Μαριάννα Χ.http://www.blogger.com/profile/08042920139589981727noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-5838364183718840696.post-61339347869472415712014-01-07T11:50:00.002-08:002014-01-07T11:54:26.805-08:00Το μετά<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div style="text-align: justify;">
<b>Μια καινούρια εποχή αρχίζει.</b> Ουσιαστικά δεν είναι η επιρροή από την αλλαγή του χρόνου, είναι κάτι πιο πάνω από αυτό. <i>Είναι η αρχή που συνειδητοποιώ ποια είμαι. Που συνειδητοποιώ τι θέλω και τι πρέπει να κάνω.</i> Αισθάνομαι σαν να με κυριεύει μία πιο δυνατή έκδοση του εαυτού μου.Το αισθάνομαι μέχρι τις άκρες των δαχτύλων μου. Δεν είμαι ίδια και ούτε θα ήθελα να γυρίσω στο παρελθόν. Αισθάνομαι δυνατή και υπεύθυνη σαν να είμαι μεγάλη. Πραγματικά μεγάλη (άλλο που δε θέλω). </div>
<div style="text-align: justify;">
"Μυρίζω" ζωή, ευτυχία και μένω αισιόδοξη για το μέλλον, για όλες τις δυσκολίες, για όλους τους τσακωμούς, τα παράπονα και τα αδιέξοδα που θα εμφανισθούν. Δεν νομίζω πως αιθεροβατώ.<i> Όχι, αυτή τη φορά έχω τα πόδια μου στη γη</i>. Αχ, και πόσο ωραίο είναι να πιστεύεις στον εαυτό σου μετά από καιρό. <i>Πόσο ωραίο είναι να αισθάνεσαι γυναίκα..</i></div>
<div style="text-align: justify;">
7 μέρες μετά τη Πρωτοχρονιά και τώρα αλλάζω. Η αυτοπεποίθηση ξεχειλίζει πλέον καλώς ή κακώς. Όλα συνέπειες ενός και μόνου γεγονότος που μόνο χαμόγελα ζωγραφίζει.<b> Πάθος, ένταση, φροντίδα, έρωτας.</b> Όλα αυτά ενωμένα και το μυαλό μου δεν ήταν ποτέ περισσότερο στη θέση του από τώρα. Είναι αυτό το ταρακούνημα που χρειαζόμαστε μερικές φορές για να αλλάξουμε μυαλά και να αρχίσουμε να σκεφτόμαστε και λίγο τον εαυτούλη μας. Αγάπη; Όχι ακόμα..δεν υπάρχει χρόνος για τέτοιου είδους συναισθήματα αλλά ποιος ξέρει, αυτή ίσως να είναι μόνο η αρχή για ένα υπέροχο ταξίδι. </div>
<div style="text-align: justify;">
(Αποφάσισα όταν τελειώσω τις σπουδές μου (ακόμα δεν τις άρχισα) να κάνω μία απόπειρα να γράψω ένα βιβλίο. Δε ξέρω αν θα μου βγει σε καλό ή αν θα απογοητευτώ το μόνο σίγουρο είναι πως το θέλω πολύ και δεν με νοιάζουν λεπτομέρειες. Θέλω να δημιουργήσω προσωπικότητες και ιστορίες, θέλω οι ήρωες να ζουν τη ζωή όπως τη θέλω εγώ, με πολύ δράμα και έρωτα. Μάλλον ακούγεται ανιαρό μιας και δε έχω σκεφτεί καν την ιστορία. Προσεχώς.)</div>
<div style="text-align: left;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<object class="BLOGGER-youtube-video" classid="clsid:D27CDB6E-AE6D-11cf-96B8-444553540000" codebase="http://download.macromedia.com/pub/shockwave/cabs/flash/swflash.cab#version=6,0,40,0" data-thumbnail-src="https://ytimg.googleusercontent.com/vi/mU5u_Eqfcs8/0.jpg" height="266" width="320"><param name="movie" value="https://youtube.googleapis.com/v/mU5u_Eqfcs8&source=uds" /><param name="bgcolor" value="#FFFFFF" /><param name="allowFullScreen" value="true" /><embed width="320" height="266" src="https://youtube.googleapis.com/v/mU5u_Eqfcs8&source=uds" type="application/x-shockwave-flash" allowfullscreen="true"></embed></object></div>
<br />
<div style="text-align: center;">
<div style="text-align: center;">
<span style="color: #333333; font-family: arial, sans-serif; font-size: x-small;"><span style="line-height: 17px;">Από κάπου έρχεται μια μακρινή μουσική</span></span><br />
<span style="color: #333333; font-family: arial, sans-serif; font-size: x-small;"><span style="line-height: 17px;">σε ξεσηκώνει..</span></span><br />
<span style="color: #333333; font-family: arial, sans-serif; font-size: x-small;"><span style="line-height: 17px;">Θέλεις να βγεις να ακολουθήσεις τη μεγάλη πορεία</span></span><br />
<span style="color: #333333; font-family: arial, sans-serif; font-size: x-small;"><span style="line-height: 17px;">νιώθεις πως γράφεται ιστορία..</span></span><br />
<span style="color: #333333; font-family: arial, sans-serif; font-size: x-small;"><span style="line-height: 17px;">Έρχονται οι μέρες του φωτός, οι μέρες του φωτός</span></span><br />
<span style="color: #333333; font-family: arial, sans-serif; font-size: x-small;"><span style="line-height: 17px;">μια εποχή τελειώνει..</span></span></div>
<span style="background-color: white; color: #333333; font-family: arial, sans-serif; font-size: 13px; line-height: 17px;">
</span></div>
</div>
Μαριάννα Χ.http://www.blogger.com/profile/08042920139589981727noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5838364183718840696.post-9282152414895084172013-12-30T13:44:00.001-08:002014-01-07T11:50:49.813-08:00Τι στην Αθήνα, τι στο Παρίσι, τι στην Πάτρα<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
Λένε πως όλα στη ζωή, είναι μαθηματικά. Όμορφη επιστήμη, πολύ. Κάθε άσκηση, τροφή για σκέψη. Σε βοηθάνε, σου ακυρώνουν τα ως τώρα δεδομένα σου, σε κάνουν να σκέφτεσαι, να αναρωτιέσαι, να ψάχνεις, να βρίσκεις, να μαθαίνεις, να συνεργάζεσαι, να ανακαλύπτεις και να ερωτεύεσαι. Δύσκολο πράγμα ο έρωτας μάτια μου. Ένα παιχνίδι σαν όλα τ’άλλα είναι. Μπορεί να χάσεις ή να κερδίσεις. Μπορεί να πέσεις βέβαια και να πληγωθείς. Το θέμα, είναι να τολμάς. Για όλα τα όμορφα πράγματα στη ζωή, πρέπει να ρισκάρεις. Τι κι αν ο έρωτας για σένα βρίσκεται στην Πάτρα; Τι κι αν είναι μαθηματικός; Τι κι αν είναι μεγαλύτερος; Τι κι αν;<br />
Κάθομαι και τον κοιτάζω όταν δε με βλέπει. Ίσως τότε να φαίνεται πόσο πολύ τον θέλω. Δε μιλώ. Η σιωπή πονάει περισσότερο από κάθε απόρριψη. Αλλά και τι να πω; Στον έρωτα σκάφτεσαι τον άλλον πιο πολύ από σένα. Θες το καλό του, πιο πολύ από το δικό σου. Όσο κι αν θες, δε μπορείς να κάνεις τους ανθρώπους να σε αγαπήσουν με το ζόρι για να ζήσεις εσύ χαρούμενος το παραμύθι σου. Είμαστε εγωιστικά πλάσματα εμείς οι άνθρωποι αλλά πάντα θέλουμε το καλό αυτών που αγαπάμε. Ο εγωισμός σκοτώνει την αγάπη λοιπόν.<br />
Εμπιστοσύνη, φροντίδα, στοργή, πάθος, ζήλια, τρέλες, βόλτες, ξενύχτια, περίεργες συζητήσεις, τηλεφωνήματα να μάθουμε απλά τι κάνει, τα ‘σ’αγαπώ’, τα ‘σε μισώ’, τα ‘σε θελω’, οι προσπάθειες, τα ναι και τα όχι, τα γέλια και τα κλάματα, αυτά, αυτά είναι που χρειαζόμαστε. Αυτά είναι που θέλω και δε μπορώ να έχω γιατί τίποτα στη ζωή δεν είναι εύκολο. Καμία συγκυρία , ποτέ δε σε βοηθάει να πάρεις αυτό που θες. Άδικη και δύσκολη ζωή αλλά και μεις δε γεννηθήκαμε για τα εύκολα.<br />
Να ονειρεύεσαι μου έλεγαν από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου αυτοί που με ήξεραν καλά. Κάποιες φορές τα όνειρα όμως σε παραπλανούν, σε σκοτώνουν. Δεν αξίζει η ζωή όμως χωρίς όνειρα. Δεν έχει νόημα, ουσία. Να ξέρεις όμως που είναι η έξοδος από τα όνειρα σου, μόνο έτσι σώζεσαι. Πάντα στη ζωή έχει και παρακάτω, έχει κι άλλο. Αυτή είναι η έξοδος κινδύνου των ονείρων σου, να ξέρεις να προχωράς κρατώντας χαρές και λύπες, μαθήματα.<br />
Και γω, θα σ’αγαπώ κι ας μη σε νοιάζει, κι ας μη το ξέρεις. Κι ας μη το μάθεις ποτέ. Κι ας σου λέω μαλακίες από την αμηχανία μου και από φόβο μην καταλάβεις κάτι και χαθούν όλα. Φοβάμαι γιατί οι άνθρωποι έχουν μάθει να κρύβονται. Πόσο μάλλον από αυτούς που σημαίνουν πολλά στη ζωή τους. Και ας αγαπώ και κάθε τι δικό σου και κάθε τι που σχετίζεται με σένα. Κι ας λύνω μαθηματικά και με πιάνουν τα κλάματα που θυμάμαι πόσο χαιρόμουν κάθε φορά που είχαμε μάθημα. Ας είναι. Εσύ να σαι καλά.<br />
Και τελικά, δεν είμαι καλά όταν μου λείπεις (κάθε μέρα). Δε θέλω να μιλάω με κανέναν γιατι το μόνο που σκέφτομαι είναι το πόσο πολύ θα ήθελα να είμαι μαζί σου, να σου μιλάω ή έστω να σε κοιτάζω. Το μόνο που μπορώ να σκεφτώ είναι τα όμορφα μάτια σου και τα τραγικά σου αστεία και κείνες τις κωλοασκήσεις που δε μπορούσα να λύσω. Τις όμορφες στιγμές που κάθε βράδυ επαναλαμβάνω στο μυαλό μου. Θυμώνω μαζί σου που φεύγεις αλλά την πληρώνει όλος ο υπόλοιπος κόσμος για την δικιά σου αδιαφορία.<br />
Και είναι που φοβάμαι να δεθώ και συ φοβάσαι να αισθανθείς. Τα δύσκολα της ζωής που λέγαμε. Ίσως κάποια μέρα αλλάξει κάτι; Θα περιμένω. Θα σε περιμένω πάντα. Γιατί εσύ δεν είσαι ίδιος με κανέναν μάτια μου. Σε σκέφτομαι και θα σε σκέφτομαι κι ας λέω πως μου αρέσουν άλλοι. Όλα άμυνες μέχρι να έρθεις. Να έρθεις, θα είμαι εκεί, θα σε περιμένω, θα σ’αγαπω. Ως τότε θα σε σκέφτομαι και θα λύνω ασκήσεις. Πολλές. θα μου θυμίζουν εσένα. Μια μέρα, πολύ σύντομα θα τα καταφέρουμε.<br />
<div>
<br />
T.</div>
</div>
Μαριάννα Χ.http://www.blogger.com/profile/08042920139589981727noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5838364183718840696.post-63570053860495808452013-12-26T13:07:00.005-08:002013-12-26T13:07:57.223-08:00Ένα αντίο λίγο πριν την αρχή του τέλους<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
Ξέρεις..το μισώ αυτό το συναίσθημα. Μισώ να ξέρω πως κάνω λάθος και να μην με νοιάζει. Μισώ να περνάω έξω από το σπίτι σου μήπως και σε αντικρίσω. Μισώ να περνώ έξω από την καφετέρια μας για να κλέψω λίγες στιγμές. Μισώ να σου στέλνω "χρόνια πολλά" γιατί δεν απαντάς. Μισώ το γεγονός πως είμαι θύμα μιας μεγάλης κοροϊδίας, γιατί ξέρω πως μέσα σου γελάς.<br />
<br />
Γελάς που με βλέπεις να γελοιοποιούμαι μπροστά σου και να γίνομαι κομμάτια. Ξέρεις κάτι; Δεν μπορώ πλέον να μαζέψω τα κομμάτια μου. Δεν μπορώ να γίνω όπως πριν γιατί εσύ με διέλυσες. Προσπαθώ, ναι, προσπαθώ να κόψω αυτό το δεσμό που με ενώνει με σένα αλλά δεν μπορώ. Είναι τόσο ισχυρός που με δυσκολεύει να προχωρήσω. Πλέον ο δρόμος με οδηγεί σε σένα. Δεν το ελέγχω..καταλαβαίνεις; Δεν νομίζω πως καταλαβαίνεις. Έπαψες πια να με νιώθεις εδώ και καιρό. Δεν νομίζω πως νοιάζεσαι καν για μένα. Πόσο σκληρό Θεέ μου. Και τώρα, αυτή τη στιγμή έχω πέσει πάλι θύμα. Γράφω πάλι για σένα. Λες και θα αλλάξει κάτι. Και τι να αλλάξει; Έχω καταντήσει πια γραφική με αυτές τις αναρτήσεις. Ελπίζω μόνο σε εκείνη την ημέρα που σου είχα πει πως γράφω..Με είχες ειρωνευτεί..θυμάσαι; Μα τι λέω, πως να θυμάσαι; Άλλωστε ζήσαμε τίποτα; Τίποτα δεν ζήσαμε.<br />
<br />
Όταν σε είχα γνωρίσει δεν σήμαινες τίποτα για μένα. Ξέρεις, περίμενα πως δεν θα αισθανθώ τίποτα για σένα. Το παραμικρό. Πόσο αστεία ακούγομαι αυτή τη στιγμή. Σε λίγο θα περάσει ένας χρόνος από τότε που σε γνώρισα, έχουν συμβεί τόσα πολλά, έχω ερωτευτεί μέσα σε αυτό το διάστημα αλλά κανέναν δεν έχω αγαπήσει όσο εσένα. Τελικά ήσουν πολλά περισσότερα από όσα πίστευα. Αγάπησα τις ατέλειές σου και την αφέλεια σου και δεν με πολυπείραζε που δεν είχαμε τις ίδιες απόψεις και τα ίδια γούστα. Πόσο κορόιδο είμαι τελικά ε; Μιλάω για σένα ενώ ξέρω πως είναι λάθος.<br />
<br />
Ξέρεις έκανα μια υπόσχεση με τον εαυτό μου. Σε λίγες μέρες έρχεται καινούριος χρόνος και το 2013 που ήταν η χρονιά που σε γνώρισα θα φύγει πανηγυρικά. Υποσχέθηκα λοιπόν αυτός ο χρόνος να φύγει μαζί με σένα και με ό,τι προλάβαμε να ζήσουμε. Δεν θα σου ξαναμιλήσω, δεν θα σου ξαναστείλω μήνυμα για να μάθω τι κάνεις και ούτε θα ξαναγράψω για σένα. Δεν θα σε σκεφτώ και δεν θα περάσω κάτω από το σπίτι σου για να σε δω. Ακόμα, δεν θα σου ευχηθώ για τον καινούριο χρόνο. Θέλω να σ' αφήσω πίσω, μ' ακούς;<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<object width="320" height="266" class="BLOGGER-youtube-video" classid="clsid:D27CDB6E-AE6D-11cf-96B8-444553540000" codebase="http://download.macromedia.com/pub/shockwave/cabs/flash/swflash.cab#version=6,0,40,0" data-thumbnail-src="http://img.youtube.com/vi/7f_UeViyx8U/0.jpg"><param name="movie" value="http://youtube.googleapis.com/v/7f_UeViyx8U&source=uds" /><param name="bgcolor" value="#FFFFFF" /><param name="allowFullScreen" value="true" /><embed width="320" height="266" src="http://youtube.googleapis.com/v/7f_UeViyx8U&source=uds" type="application/x-shockwave-flash" allowfullscreen="true"></embed></object></div>
<br /></div>
Μαριάννα Χ.http://www.blogger.com/profile/08042920139589981727noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5838364183718840696.post-83357676706360564042013-12-19T10:44:00.000-08:002013-12-19T11:12:06.967-08:00Έλα να..<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
(Έλεγα πως η επόμενη ανάρτηση θα έχει σοβαρό θεματικό κέντρο αλλά μάλλον είμαι πολύ "ρομαντική" για κάτι σοβαρό.)<br />
<div>
<br /></div>
<div>
Σε καμία περίπτωση δε θέλω να το παίξω γκουρού του έρωτα και της αγάπης και κουράζει μέχρι και μένα το γεγονός να γράφω πάντα για κάτι φιλοσοφικό ή κάτι που έχω βιώσει εγώ η ίδια με το χειρότερο τρόπο αλλά απ' ότι φαίνεται δεν μπορώ και να το αποφύγω. </div>
<div>
<br /></div>
<div>
Γνωρίζεις έναν άνθρωπο και θες να τον πλησιάσεις γιατί σε ελκύει η προσωπικότητά του. Πιστεύεις πως είναι διαφορετικός από όλους και πως έχει κάτι μοναδικό. Θες να μάθεις περισσότερα πράγματα γι' αυτόν και να γίνεις ένα κομμάτι του ίδιου του εαυτού του μη ξέροντας που θα οδηγήσεις μια τέτοια απόπειρα. </div>
<div>
<br /></div>
<div>
Κι έτσι δίνεις τα πάντα, προσπαθείς, υποχωρείς, πέφτεις χαμηλά και υποτιμάς τον εαυτό σου γι' αυτόν κι ας παίρνεις μόνο σαν αντάλλαγμα μερικές λέξεις λυτρωτικές από αυτόν. Δεν πτοείσαι, πιστεύεις πως είσαι ένα βήμα πιο κοντά του. Πιστεύεις πως σύντομα θα έρθει μια μέρα που θα σου συμπεριφερθεί με τον ίδιο τρόπο που του συμπεριφέρεσαι κι εσύ. Πως θα σε αποδεχτεί και πως θα έχετε ένα happy end ΜΑΖΙ.</div>
<div>
<br /></div>
<div>
Πράγμα πολύ δύσκολο γιατί βλέπεις ορισμένοι άνθρωποι έχουν χτίσει τοίχους μεγαλύτερους κι από το μπόι τους (για σένα είναι αυτό, ξέρεις εσύ). Τοίχους που όσο θες να τους γκρεμίσεις είναι τόσο ισχυροί που όταν τους χτυπάς το μόνο που καταφέρνεις είναι να τους δώσεις την ευκαιρία να φτιάξουν ισχυρότερα θεμέλια και να αποκρούσουν κάθε επίθεση σου με τρόπο βάρβαρο και πολλές φορές απαξιωτικό. Τοίχοι φτιαγμένοι από απωθημένα, από ντροπές, από αμφιβολίες, από αμφισβητήσεις και από πόνο. </div>
<div>
<br /></div>
<div>
Συμπερασματικά, ο άνθρωπος που νοιάζεσαι γι' αυτόν σε απομακρύνει συνειδητά ή μη. Πιστεύει πως κι εσύ θα έρθεις για να τον απογυμνώσεις και να τον αφήσεις ξεκρέμαστο χωρίς προστασία. Γίνεσαι και εσύ χωρίς να το θέλεις μέρος του τοίχου του όσο σε διώχνει και δημιουργεί πεποιθήσεις αντίθετες από αυτές που πραγματικά θα έπρεπε να υπάρχουν. Σε κατηγορεί πως εσύ τον απομακρύνεις, πως θες το κακό του ενώ αυτό που θες είναι ένα κομμάτι τους εαυτού του. Κι εκεί είναι που αναρωτιέσαι αν πρέπει να συνεχίσεις να προσπαθείς ή να φύγεις μακριά για να μην του κάνεις κι άλλο "κακό"..</div>
<div>
Γι αυτό γκρέμισε τους τοίχους σου και έλα να με βρεις..</div>
<div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<iframe allowfullscreen='allowfullscreen' webkitallowfullscreen='webkitallowfullscreen' mozallowfullscreen='mozallowfullscreen' width='320' height='266' src='https://www.youtube.com/embed/WJTXDCh2YiA?feature=player_embedded' frameborder='0'></iframe></div>
<br />
<br /></div>
<div>
(Προειδοποίηση: Αυτή η ανάρτηση είναι ό,τι να 'ναι.)</div>
</div>
Μαριάννα Χ.http://www.blogger.com/profile/08042920139589981727noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5838364183718840696.post-44343737831474609472013-11-02T15:21:00.001-07:002013-11-04T12:56:16.132-08:00Αυθόρμητο #1<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<span style="font-family: Times, Times New Roman, serif;">Ήταν για άλλη μία φορά "ολομόναχη". Στην πραγματικότητα δεν ήταν, είχε τόσα άτομα που την αγαπούν δίπλα της, όλοι της έλεγαν να μην στεναχωριέται, πως όλα είναι καλά αλλά αυτή αισθανόταν ολομόναχη. Δεν χρειαζόταν πολλά, μόνο τον άνθρωπό της. Τον άνθρωπο που αγαπούσε τόσο μα τόσο πολύ. Τίποτα άλλο.</span><br />
<span style="font-family: Times, Times New Roman, serif;"><br /></span>
<span style="font-family: Times, Times New Roman, serif;">Έμενε να τον κοιτάει και δεν καταλάβαινε πως περνούσε η ώρα. Απλά τον κοιτούσε. Ίσως να προσπαθούσε να βρει ένα σημάδι που να φανερώνει πως κι αυτός την θέλει ξανά. Αλλά μάταια. Γι' αυτό απλά τον κοιτούσε, παρατηρούσε κάθε του κίνηση και είχε την ελπίδα πως θα την κοιτάξει, πως θα την χαιρετήσει όπως παλιά, με τον ίδιο τρόπο που την χαιρετούσε όταν είχαν πρωτογνωριστεί σ' αυτή την μικρή καφετέρια της γειτονιάς. Ήλπιζε πως θα της πιάσει την κουβέντα όπως πριν κάτι μήνες, πως θα την κοιτάξει με την ίδια λάμψη στα μάτια. Πως θα πετούσε υπονοούμενα για την μεταξύ τους σχέση και θα την έκανε να γελάσει και πάλι με τον ίδιο τρόπο που την έκανε να γελάει και να χαμογελάει εκείνη την ημέρα στον λόφο του Φιλοπάππου.</span><br />
<span style="font-family: Times, Times New Roman, serif;"><br /></span>
<span style="font-family: Times, Times New Roman, serif;">Την είχε αγγίξει μόνο στην πλάτη και το μόνο που κάνανε εκείνη την ημέρα ήταν να συζητάνε. Μιλάγανε και ήταν λες και ο χρόνος είχε σταματήσει να μετρά έχοντας παράλληλα για θέα όλη την Αθήνα. Εκείνη την ημέρα κατάλαβε πως ίσως και να ήταν το άλλο της μισό. Οι επόμενες μέρες που ακολούθησαν ήταν απλά μέρες επιβεβαίωσης. Δεν ήθελε τίποτα άλλο εκτός από αυτόν. Αλλά αυτές οι μέρες ήταν μικρές και λίγες.</span><br />
<span style="font-family: Times, Times New Roman, serif;"><br /></span>
<span style="font-family: Times, Times New Roman, serif;">Και τώρα; Τώρα συμπεριφέρονταν σαν δύο άγνωστοι. Σαν δύο άνθρωποι που δεν υπήρξαν ποτέ ερωτευμένοι. Ένας τυπικός χαιρετισμός, καμία οπτική επαφή και η απόλυτη αδιαφορία, κι αυτή μέσα της να βράζει. Να θέλει να του μιλήσει, να θέλει να του πει πως όλο αυτό το διάστημα που ήταν χωριστά τον αγάπησε. Πως δεν είναι καλά. Πως..πως δεν αντέχει να είναι με άλλη, πως δεν αντέχει να τον βλέπει με άλλη. Πως θέλει ακόμα μία ευκαιρία.</span><br />
<span style="font-family: Times, Times New Roman, serif;"><br /></span>
<span style="font-family: Times, Times New Roman, serif;">Αντίθετα η σιωπή κυριαρχούσε. Ήταν το μόνο που τους ένωνε πλέον. Δεν είχαν και κάτι να πουν. Καμιά φορά τύχαινε να μιλήσουν μέσω μηνυμάτων και να πουν τα τυπικά. Κι εκείνη η φορά, εκείνη τη φορά που την είχε δει να κλαίει. Εκείνη τη φορά που η σιωπή παραμερίστηκε. Τη μοναδική φορά μετά από καιρό που έδειξε να νοιάζεται γι αυτή, εκείνη η ριμαδιασμένη η φορά που στάθηκε δίπλα της. Αυτή η μέρα την βασάνιζε. Τυραννιόταν μέσα της φέρνοντας μπροστά της όλες τις στιγμές τους. Αλλά ήταν μάταιο πια.</span><br />
<span style="font-family: Times, Times New Roman, serif;"><br /></span>
<span style="font-family: Times, Times New Roman, serif;">Άραγε, αυτός να την ερωτεύτηκε όσο αυτή εκείνον; Πάντως αυτός σίγουρα δεν την αγάπησε. Αν την είχε αγαπήσει όλα θα ήταν διαφορετικά. Αυτός θα ήταν μαζί της και όχι με μία άλλη. Θα είχαν υπάρξει κι άλλες βόλτες στον λόφο του Φιλοπάππου και στο Θησείο και θα είχαν πάει σε όλα αυτά τα μαγαζιά που εκείνη λαχταρούσε να πάει με αυτόν. Θα κρατιόντουσαν χέρι- χέρι και θα ήταν ευτυχισμένοι. Θα ήταν ευτυχισμένη. Δεν θα τους απομάκρυνε ποτέ μια σιωπή. Θα ζούσε ο ένας για τον άλλον.</span><br />
<span style="font-family: Times, Times New Roman, serif;"><br /></span>
<span style="font-family: Times, Times New Roman, serif;">Σήμερα βίωσε την αδιαφορία που φοβόταν. Ήταν στο ίδιο μέρος που γνωρίστηκαν, τόσο κοντά αλλά τόσο μακριά. Τον κοιτούσε για ακόμη μια φορά και το μόνο που σκεφτόταν ήταν το πόσο τον αγαπάει. Δεν την χαιρέτησε, ούτε της άνοιξε κουβέντα όπως παλιά. Το βλέμμα του ήταν πια θολωμένο. Αρκέστηκε σε ένα τυπικό χαιρετισμό όπως κάνουν δυο ξένοι και αυτό ήταν αρκετό για να τη διαλύσει. Τίποτα δεν ήταν όπως τότε. Αυτός είχε αλλάξει και αυτή είχε παραμείνει ίδια περιμένοντας μια κίνηση του.</span><br />
<span style="font-family: Times, Times New Roman, serif;"><br /></span>
<span style="font-family: Times, Times New Roman, serif;">Μάταια, τίποτα δεν θα έφερνε πίσω τον αμοιβαίο έρωτα, τίποτα δεν θα αναγεννούσε την αμοιβαία αγάπη.</span><br />
<br />
<span style="font-family: Times, Times New Roman, serif;">Και τώρα γράφει αυτό εδώ το κείμενο ελπίζοντας πως κάποια στιγμή εκείνος θα το διαβάσει και θα καταλάβει όλα αυτά που νιώθει αλλά δεν μπορεί να πει.</span></div>
Μαριάννα Χ.http://www.blogger.com/profile/08042920139589981727noreply@blogger.com3tag:blogger.com,1999:blog-5838364183718840696.post-71236095833277674452013-10-21T12:41:00.000-07:002013-10-21T12:41:46.602-07:00Στην παιδική χαρά!<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<span style="background-color: white;"><span style="color: #333333; font-family: 'lucida grande', tahoma, verdana, arial, sans-serif; line-height: 15.555556297302246px; white-space: pre-wrap;">
</span><span style="color: #333333; font-family: lucida grande, tahoma, verdana, arial, sans-serif;"><span style="line-height: 15.555556297302246px; white-space: pre-wrap;">Βαρέθηκα. Βαρέθηκα να προσπαθώ για πράγματα που συμβαίνουν αποκλειστικά και μόνο μέσα στο μυαλό μου. Τον </span><span style="line-height: 15.546875px; white-space: pre-wrap;">αγαπώ</span><span style="line-height: 15.555556297302246px; white-space: pre-wrap;">. </span><span style="line-height: 15.546875px; white-space: pre-wrap;">Όλα</span> <span style="line-height: 15.546875px; white-space: pre-wrap;">είναι</span><span style="line-height: 15.555556297302246px; white-space: pre-wrap;"> αλλιώς μαζί του. Μου προκαλεί στεναχώρια και πόνο </span><span style="line-height: 15.546875px; white-space: pre-wrap;">αλλά</span><span style="line-height: 15.555556297302246px; white-space: pre-wrap;"> τι σημασία </span><span style="line-height: 15.546875px; white-space: pre-wrap;">έχει</span><span style="line-height: 15.555556297302246px; white-space: pre-wrap;">; Τον </span><span style="line-height: 15.546875px; white-space: pre-wrap;">αγαπώ</span><span style="line-height: 15.555556297302246px; white-space: pre-wrap;">. </span><span style="line-height: 15.546875px; white-space: pre-wrap;">Αυτό</span><span style="line-height: 15.555556297302246px; white-space: pre-wrap;"> το πρόσωπο του, φαντάζει τόσο γαλήνιο στα </span><span style="line-height: 15.546875px; white-space: pre-wrap;">μάτια</span><span style="line-height: 15.555556297302246px; white-space: pre-wrap;"> μου. Τον κοιτάζω και χάνομαι, με ταξιδεύει. Μαζί του και χωρίς του πηγαίνω σε κόσμους μαγικούς. Μου κάνει κακό και καλό αυτός ο άνθρωπος. Δεν το ξέρει </span><span style="line-height: 15.546875px; white-space: pre-wrap;">αλλά</span><span style="line-height: 15.555556297302246px; white-space: pre-wrap;"> με κάνει να υπάρχω. </span><span style="line-height: 15.546875px; white-space: pre-wrap;">Μιλάμε</span><span style="line-height: 15.555556297302246px; white-space: pre-wrap;"> και νιώθω όπως οτ</span></span><span style="color: #333333; font-family: lucida grande, tahoma, verdana, arial, sans-serif;"><span style="line-height: 15.555556297302246px; white-space: pre-wrap;">αν ήμουν μικρή που ο μπαμπάς μου μου έπαιρνε </span><span style="line-height: 15.546875px; white-space: pre-wrap;">ζαχαρωτά</span><span style="line-height: 15.555556297302246px; white-space: pre-wrap;"> και με πήγαινε στην παιδική χαρά. Τόση χαρά. Δε λέμε </span><span style="line-height: 15.546875px; white-space: pre-wrap;">τίποτα</span><span style="line-height: 15.555556297302246px; white-space: pre-wrap;"> σημαντικό </span><span style="line-height: 15.546875px; white-space: pre-wrap;">αλλά</span><span style="line-height: 15.555556297302246px; white-space: pre-wrap;"> και μόνο που κάθεται και μου μιλάει μου αρκεί. Ξερω πως αφιερώνει </span><span style="line-height: 15.546875px; white-space: pre-wrap;">ώρες</span><span style="line-height: 15.555556297302246px; white-space: pre-wrap;"> της μέρας του για να ακούει τις βλακείες που του λέω </span><span style="line-height: 15.546875px; white-space: pre-wrap;">από</span><span style="line-height: 15.555556297302246px; white-space: pre-wrap;"> την αμηχανία μου. Φοβάμαι μην καταλάβει </span><span style="line-height: 15.546875px; white-space: pre-wrap;">τίποτα</span><span style="line-height: 15.555556297302246px; white-space: pre-wrap;"> και τα χάσω </span><span style="line-height: 15.546875px; white-space: pre-wrap;">όλα</span><span style="line-height: 15.555556297302246px; white-space: pre-wrap;">. Θυμάμαι </span><span style="line-height: 15.546875px; white-space: pre-wrap;">από</span><span style="line-height: 15.555556297302246px; white-space: pre-wrap;"> μικρά που παίζαμε στην παιδική χαρά κοιταζόμασταν, ήμασταν τόσο κοντά μα συνάμα τόσο μακριά. Έπαιζε και με </span><span style="line-height: 15.546875px; white-space: pre-wrap;">άλλα</span><span style="line-height: 15.555556297302246px; white-space: pre-wrap;"> κοριτσάκια. Δε με </span><span style="line-height: 15.546875px; white-space: pre-wrap;">πείραζε</span><span style="line-height: 15.555556297302246px; white-space: pre-wrap;">. Μου έφτανε να τον βλέπω χαρούμενο. Μεγαλώσαμε. Πια δεν κάνουμε κούνια </span><span style="line-height: 15.546875px; white-space: pre-wrap;">δίπλα</span> <span style="line-height: 15.546875px; white-space: pre-wrap;">δίπλα</span><span style="line-height: 15.555556297302246px; white-space: pre-wrap;">. Δε μοιραζόμαστε τα </span><span style="line-height: 15.546875px; white-space: pre-wrap;">ζαχαρωτά</span><span style="line-height: 15.555556297302246px; white-space: pre-wrap;"> μου. Συνεχίζω να τον </span><span style="line-height: 15.546875px; white-space: pre-wrap;">αγαπώ</span> <span style="line-height: 15.546875px; white-space: pre-wrap;">αλλά</span><span style="line-height: 15.555556297302246px; white-space: pre-wrap;"> κ</span></span><span style="color: #333333; font-family: lucida grande, tahoma, verdana, arial, sans-serif;"><span style="line-height: 15.555556297302246px; white-space: pre-wrap;">ουράζομαι. Βοήθησε με. Δε </span><span style="line-height: 15.546875px; white-space: pre-wrap;">θέλω</span><span style="line-height: 15.555556297302246px; white-space: pre-wrap;"> να σε χάσω. Σ'αγαπώ.</span></span></span><br />
<span style="background-color: white;"><span style="color: #333333; font-family: lucida grande, tahoma, verdana, arial, sans-serif;"><span style="line-height: 15.555556297302246px; white-space: pre-wrap;"><br /></span></span>
<span style="color: #333333; font-family: lucida grande, tahoma, verdana, arial, sans-serif;"><span style="line-height: 15.555556297302246px; white-space: pre-wrap;">-Τζωρτζίνα</span></span></span></div>
Μαριάννα Χ.http://www.blogger.com/profile/08042920139589981727noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5838364183718840696.post-45795449979511521942013-10-17T12:22:00.003-07:002013-10-17T12:25:12.155-07:00Γραμμένα και απωθημένα. <div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div style="text-align: left;">
<span style="font-family: Georgia, Times New Roman, serif;">Ακολουθεί "φιλοσοφική" συζήτηση με την διπλανή (και πάρα πολύ καλή μου φίλη) στην τάξη εν ώρα θρησκευτικών. </span></div>
<div style="text-align: left;">
<div style="text-align: left;">
<span style="font-family: Georgia, Times New Roman, serif;">Προσδεθείτε.</span></div>
<div>
<div style="text-align: left;">
<span style="font-family: Georgia, Times New Roman, serif;"><br /></span></div>
</div>
<div>
<div style="text-align: left;">
<span style="font-family: Georgia, Times New Roman, serif;">-<u>Πιστεύω πως κάθε άνθρωπος είναι γραφτό του να βρει το ταίρι του, τον έναν άνθρωπο που θα τον συμπληρώσει συναισθηματικά, ψυχικά, σωματικά.</u> Κατά τη διαδρομή του ανθρώπου στη ζωή θα βρει πάρα πολλά άτομα που θα νομίσει ότι αυτοί του ταιριάζουν, στην ουσία ταίριαξαν στην στιγμή. Μπορεί να βρεις το άλλο σου μισό στην ηλικία που ξέρεις το τι θες και το τι ψάχνεις. Αν καταλάβεις τον εσωτερικό σου κόσμο και το τι ζητάς εσύ από τον εαυτό σου, θα μπορέσεις επιτέλους να "ανοίξεις" τα μάτια σου. Αυτό που φοβάμαι Μαριάννα, είναι μήπως βρω τον άνθρωπο μου τώρα και τον χάσω στην πορεία. Θα μου πεις βέβαια πως ό,τι αξίζει μένει, αλλά δεν είναι πάντα έτσι.. Θέλω να πιστεύω στο πάθος μεταξύ των ματιών που ξανασυναντιούνται μετά από καιρό, γιατί ξέρω πως αυτή η φλόγα δεν σβήνει ποτέ και είναι ωραίο συναίσθημα να την βλέπεις να φουντώνει ξανά μετά από καιρό, γιατί ο άνθρωπος σου δεν έπαψε ποτέ να σ' αγαπά.</span></div>
</div>
<div>
<div style="text-align: left;">
<span style="font-family: Georgia, Times New Roman, serif;"><br /></span></div>
</div>
<div>
<div style="text-align: left;">
<span style="font-family: Georgia, Times New Roman, serif;">-Ρε συ δέν ξέρω αν είμαστε όντως τόσο τυχεροί για να καταλάβουμε πως αυτός είναι ο δικός μας άνθρωπος. Έλεγα χθες πως πιστεύω πως όπως οι πρωτόπλαστοι ήταν ζευγάρι και γεννήθηκαν για να ζήσουν μια ζωή μαζί έτσι είμαστε κατά κάποιον τρόπο και όλοι εμείς οι απόγονοί τους. Γεννιόμαστε σε ζευγάρια, ο καθένας έχει κάπου εκεί έξω το άλλο του μισό, αυτό που τον ολοκληρώνει και μας συνδέει ένας αόρατος δεσμός. Τα γεγονότα και οι πράξεις μας, μας φέρνουν πιο κοντά ή μας απομακρύνουν, αλλά όλα είναι γραμμένα. Ελπίζω να έχουμε κι εμείς τύχη και να είμαστε τόσο κοντά στο άλλο μας μισό.</span></div>
</div>
<div>
<div style="text-align: left;">
<span style="font-family: Georgia, Times New Roman, serif;"><br /></span></div>
</div>
<div>
<div style="text-align: left;">
<span style="font-family: Georgia, Times New Roman, serif;">- Είμαστε τυχεροί Μαριάννα, γιατί έχουμε όλοι το άλλο μας μισό. Μην παιδεύεις το μυαλό σου και μην σκέφτεσαι σαν 16χρονο. Όταν νιώθεις ό,τι νιώθεις δεν παίζει ρόλο η ηλικία για να νιώσεις κάτι μοναδικό ή έντονο. Βέβαια μην βιάζεσαι. Ο Π. είναι ένα δίπολο μεταξύ των απωθημένων σου γιατί δεν τον γνώρισες, δεν τον χάρηκες τόσο καιρό και μεταξύ μιας βαθύτερης χημείας που σας συνδέει. Αν τον σκέφτεσαι κάθε μέρα, σε άκυρες στιγμές, νοσταλγείς στιγμές και επιθυμείς καινούργιες μαζί του, τότε φίλη μου είσαι in love, και μάλιστα πολύ. Εμένα ο Θ. μου λείπει και δεν ήταν ποτέ δικός μου..</span></div>
</div>
<div>
<div style="text-align: left;">
<br /></div>
</div>
</div>
</div>
Μαριάννα Χ.http://www.blogger.com/profile/08042920139589981727noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5838364183718840696.post-69469536536237344492013-09-24T11:50:00.002-07:002013-09-24T11:55:09.337-07:00Ο πραγματικός νικητής.<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<span style="font-family: Times, Times New Roman, serif;">Δεν ξέρω πως να το ξεκινήσω αυτό το ποστ. Δεν ξέρω τι είδους λέξεις μπορούν να αντιπροσωπεύσουν μια εισαγωγή μια τέτοιας ανάρτησης..</span><br />
<div>
<span style="font-family: Times, Times New Roman, serif;">Ας τα πάρουμε λοιπόν από τα πιο γενικά στα ειδικά.</span></div>
<div>
<span style="font-family: Times, Times New Roman, serif;">Καθημερινά παραπονιόμαστε για κάθε τι γύρω μας. Για το γάλα που δεν είναι ζεστό, για τον καιρό που μας χαλάει την διάθεση, για το κενό στο σχολείο που χάσαμε.. Και τι από όλα αυτά έχει αξία; Πιστεύω πως τίποτα δεν είναι τόσο σημαντικό όσο είναι η υγεία μας. Εκατομμύρια άνθρωποι σε αυτό το πλανήτη αναγκάζονται να ζήσουν και να τα βγάλουν πέρα με κάθε είδος καρκίνου περιμένοντας την ημέρα που θα καταλήξουν.. Κι εσύ παραπονιέσαι για αυτά τα απλά και ασήμαντα; </span></div>
<div>
<span style="font-family: Times, Times New Roman, serif;"><br /></span></div>
<div>
<span style="font-family: Times, Times New Roman, serif;">Έχεις σκεφτεί ποτέ τι θα έκανες αν η μάστιγα του καρκίνου είχε χτυπήσει κι εσένα; Πως θα αισθανόσουν; Τι θα ήθελες να κάνεις ή τι θα ήθελες να πεις ξέροντας πως μπορεί την επόμενη μέρα να μην υπάρχεις; Τα υλικά αγαθά θα είχαν την ίδια αξία για σένα; Θα σε ένοιαζαν τα ασήμαντα; Θα άρχιζες να βλέπεις τα πράγματα με ένα διαφορετικό μάτι, χωρίς να το θέλεις, χωρίς να το έχεις επιχειρήσει..</span></div>
<div>
<span style="font-family: Times, Times New Roman, serif;"><br /></span></div>
<div>
<span style="font-family: Times, Times New Roman, serif;">Ένας χρόνος πέρασε από τον θάνατο του Αποστόλη ή αλλιώς Τόλη, αφού δεν στάθηκε τόσο τυχερός απέναντι σ' αυτό το διάολο. Ένας χρόνος κι όμως θυμόμαστε. Θυμόμαστε την δύναμη αυτού του νέου και την θέληση του για ζωή, για αγάπη, για αυτές τις καθημερινές όμορφες στιγμές και φυσικά την επιθυμία του να μην πληγώσει τους γύρω του έπειτα από τον χαμό του. </span></div>
<div>
<span style="font-family: Times, Times New Roman, serif;"><br /></span></div>
<div>
<span style="font-family: Times, Times New Roman, serif;">#TolisLovedMaria έγραφαν όλοι πριν έναν χρόνο σε facebook και twitter και αυτό είναι ένα δείγμα πως η πραγματική αγάπη υπερνικά ακόμα και τον θάνατο! Η μνήμη του ανεξίτηλη καθώς ο Τόλης έδωσε δύναμη μέσω του <a href="http://docamiok.blogspot.gr/">blog</a> του και μέσω του <a href="https://twitter.com/moloch82">λογαριασμού</a> του στο twitter και σε άλλα άτομα με τις ίδιες παθήσεις. Δεν έχασε ποτέ την αισιοδοξία του. Δεν άφησε την αρρώστια να τον νικήσει και ναι, μπορεί να μην είναι σήμερα μαζί μας αλλά βγήκε ΝΙΚΗΤΗΣ! <b><i><u>Καρκίνε, δεν είσαι αρκετά δυνατός για να νικήσεις τα συναισθήματα των ανθρώπων, ακόμα κι αν δεν βρίσκονται στη ζωή.</u></i></b></span></div>
<div>
<br />
<a href="https://www.youtube.com/watch?v=Fpw9fKlQQJA">https://www.youtube.com/watch?v=Fpw9fKlQQJA</a></div>
</div>
Μαριάννα Χ.http://www.blogger.com/profile/08042920139589981727noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5838364183718840696.post-49456757937634233692013-09-17T12:03:00.001-07:002013-09-17T12:09:34.270-07:00Ακόμα δεν αρχίσαμε και "αρχίσαμε".<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
Δεν έχουμε μια εβδομάδα που ξεκινήσαμε το παλιό μας ξεχασμένο πρόγραμμα (ξύπνημα στις 7:00, σχόλασμα στις 2:10) και άρχισαν τα παρατράγουδα.<br />
Λίγο η συγχώνευση του σχολείου μας που έγινε με γειτονικό σχολείο, λίγο ο υπερβολικά μεγάλος αριθμός των μαθητών στις τάξεις δεν ήθελε πολύ για να φουντώσει το πράγμα. Στην αρχή μέχρι κι εγώ είχα ξεγελαστεί και πίστευα πως όλα θα κυλάνε αρμονικά στο καινούριο περιβάλλον και πως θα υπάρχουν φιλικές σχέσεις ανάμεσα στους μαθητές των δύο σχολείων. Ε, λίγο θέλει; Έλλειψη βιβλίων κατεύθυνσης αλλά και γενικής παιδείας, έλλειψη καθηγητών για τα μαθήματα επιλογής, ασυνεννοησία μεταξύ των δύο σχολείων (καθώς άλλα παιδιά είχαν βιβλία και άλλα όχι) και φυσικά οι απεργίες των καθηγητών.<br />
<br />
Και να 'μαστε εδώ, στην δεύτερη ουσιαστικά εβδομάδα της καινούριας σχολικής χρονιάς, έχοντας κάνει μάθημα λιγότερο από 14 ώρες. Χτες απεργία, σήμερα κατάληψη. Και τι κατάληψη!! Έχοντας τους κλασικά υποτειθέμενους γνώστες της πολιτικής μαθητές να προσπαθούν να συντονίσουν ένα ολόκληρο σχολείο. "Ψηφίστε υπέρ!" , "Χαζός είσαι και θα ψηφίσεις κατά; Θες να κάνουμε μάθημα;" Όπα ρε φίλος, μπορεί εσύ να μην ενδιαφέρεσαι για το μέλλον σου και να μην θες να διαβάσεις αλλά τι σου φταίμε εμείς οι άλλοι που παλεύουμε και το προσπαθούμε για έναν βαθμό; Φύλαξε την άποψη σου για τον εαυτό σου ειδικά όταν είναι ΜΠΟΥΡΔΑ.<br />
<br />
Όποιος πρόλαβε να πιστέψει πως αυτή η κατάσταση θα είναι ένα απλό παρελθόν ας το ξανασκεφτεί. Τα μαθητούδια των δύο πλέον ενωμένων λυκείων επιβάλλουν και δεύτερη συνεχόμενη κατάληψη, και τρίτη και τέταρτη καθώς όπως λένε η διαδικασία της ψηφοφορίας θα γίνεται κάθε μέρα για όσο πάει. Να βάλω μια παρένθεση και να πω πως φυσικά και δεκαπενταμελές ΔΕΝ υπάρχει ακόμα, τώρα για το ποιος παίρνει αυτές τις αποφάσεις ας σας αφήσω να το σκεφτείτε εσείς.<br />
<br />
Ας ευχηθούμε να έχουμε καλά ξεμπερδέματα και μια καλή σχολική χρονιά.!</div>
Μαριάννα Χ.http://www.blogger.com/profile/08042920139589981727noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-5838364183718840696.post-48308200256501072812013-08-30T14:13:00.001-07:002013-08-30T14:16:16.742-07:00Λόγια της νύχτας..<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<span style="font-family: Times, Times New Roman, serif;">Κι έτσι απλά μπήκε στη ζωή της..Τόσο απρόσμενα, τόσο αναπάντεχα που θα μπορούσε να κόψει την αναπνοή και του πιο άπιστου. Είχε κάτι αυτός, κάτι που την έλκυε αλλά παράλληλα την απωθούσε. Δύναμη και αυτοπεποίθηση υπόσχοντας της αυτήν την μεγάλη αλλαγή, το κάτι διαφορετικό που έψαχνε. Κάθε του λέξη ήταν εθιστική γι' αυτή, κάθε του κίνηση της έδινε πνοή. Ήταν αρκετό;</span><br />
<span style="font-family: Times, Times New Roman, serif;"><br />
Κι όμως αυτή δεν έψαχνε γι αυτόν. Δεν έψαχνε για τίποτα καινούριο ή αναζωογονητικό στη ζωή της. Αυτή έψαχνε μόνο την ηρεμία. Τις καταστάσεις και τα γεγονότα αν θες που θα της έδιναν την εντύπωση πως ζούσε τη ζωή που πάντα ήθελε. Και, όχι, δεν περίμενε έναν άνθρωπο που έτσι απλά εμφανίστηκε στη καθημερινότητα της να της προσφέρει κάτι τέτοιο. Κάτι τέτοιο ήταν τόσο δύσκολο να προσφερθεί από άτομα που της κέντριζαν το ενδιαφέρον. Κανένας μέχρι τώρα δεν ήταν αυτό που ήθελε, αυτό που την ικανοποιούσε και είχε καταλήξει πως ίσως αυτό που ήθελε να ήταν οι απλές στιγμές ευτυχίας και ηρεμίας μόνη της, με τον εαυτό της ίσως ή με ανθρώπους δικούς της. Έρωτες και αγάπες δεν ανήκαν στον παρόν και στο μέλλον της. Όχι ότι δεν ήταν ευπρόσδεκτοι στη ζωή της, απλά αυτή ήθελε το κάτι παραπάνω κι αν δεν μπορούσε να το έχει μαράζωνε και κλεινόταν στον εαυτό της αναζητώντας την προσωπική της γαλήνη.</span><br />
<span style="font-family: Times, Times New Roman, serif;"><br /></span>
<span style="font-family: Times, Times New Roman, serif;">Πόσο ποθητή αυτή η γαλήνη! Κανένας να μην την εμποδίζει, η ανεξαρτησία της έδινε ζωή. Μια ζωή, που ονειρευόταν μόνο, που προσπαθούσε με κόπο να σχεδιάσει. Μοναξιά; Ίσως να ήταν κι αυτό που ήθελε, αφού ήταν το μοναδικό που δεν την απογοήτευε..</span><br />
<span style="font-family: Times, Times New Roman, serif;"><br /></span>
<span style="font-family: Times, Times New Roman, serif;">-Μ..</span></div>
Μαριάννα Χ.http://www.blogger.com/profile/08042920139589981727noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5838364183718840696.post-21286417178441348972013-07-14T16:08:00.003-07:002013-07-14T16:45:55.239-07:00Ψεύτικη αγάπη(;)<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<br />
<div style="-webkit-composition-fill-color: rgba(130, 98, 83, 0.0976563); -webkit-composition-frame-color: rgba(191, 107, 82, 0.496094); -webkit-tap-highlight-color: rgba(26, 26, 26, 0.296875); -webkit-text-size-adjust: auto; font-family: Noteworthy; font-size: 18px; font-weight: bold; line-height: 24px; text-align: -webkit-auto;">
Και οι άνθρωποι φεύγουν και μεις δεν αντιδραμε, μάθαμε να ξεχνάμε και να μένουμε μόνοι που λεει και η θεά. </div>
<div style="-webkit-composition-fill-color: rgba(130, 98, 83, 0.0976563); -webkit-composition-frame-color: rgba(191, 107, 82, 0.496094); -webkit-tap-highlight-color: rgba(26, 26, 26, 0.296875); -webkit-text-size-adjust: auto; font-family: Noteworthy; font-size: 18px; font-weight: bold; line-height: 24px; text-align: -webkit-auto;">
Έφυγε ενα απόγευμα του φθινοπώρου, ηλιολουστο ήταν, το θυμάμαι. Έφυγε και δεν είπε αντίο. Είπε μόνο πως δε μπορει να ασχολείται με άτομα 16 χρόνων. Η ηλικία, βέβαια, ένας τόσο ασήμαντος αριθμός αλλα για κάποιους τα πάντα. Προσπάθησα. Προσπάθησα πολυ να του αλλάξω γνώμη. Μάταια. Κάθε προσπάθεια χαμένη. Ψεύτικα. Όλα μου έμοιαζαν τόσο ψεύτικα. Κάθε στιγμή μας, κάθε λέξη του, κάθε προσπάθεια του να είμαστε μαζι, κάθε υπόσχεση του, κάθε μεγάλη λύπη και μικρη χαρά μας, η αγάπη μας. Ντραπηκε για τα λόγια του; Μετάνιωσε για τις πράξεις του; Τι; </div>
<div style="-webkit-composition-fill-color: rgba(130, 98, 83, 0.0976563); -webkit-composition-frame-color: rgba(191, 107, 82, 0.496094); -webkit-tap-highlight-color: rgba(26, 26, 26, 0.296875); -webkit-text-size-adjust: auto; font-family: Noteworthy; font-size: 18px; font-weight: bold; line-height: 24px; text-align: -webkit-auto;">
Ποτε δε θα μάθω.</div>
<div style="-webkit-composition-fill-color: rgba(130, 98, 83, 0.0976563); -webkit-composition-frame-color: rgba(191, 107, 82, 0.496094); -webkit-tap-highlight-color: rgba(26, 26, 26, 0.296875); -webkit-text-size-adjust: auto; font-family: Noteworthy; font-size: 18px; font-weight: bold; line-height: 24px; text-align: -webkit-auto;">
Ήταν πια χειμώνας. Το κρύο που έκανε έξω, παγωνε το κορμι μου αλλα το κρύο που είχε πια στην καρδιά του, μου έκανε χειρότερο κακό. Τον έβλεπα σχεδόν κάθε μέρα. Πόσο αόρατος μπορει να ναι ένας ανθρωπος που κάποτε κάνατε όνειρα για ενα ευτυχισμένο μέλλον μαζι; Αναρωτιομουν. </div>
<div style="-webkit-composition-fill-color: rgba(130, 98, 83, 0.0976563); -webkit-composition-frame-color: rgba(191, 107, 82, 0.496094); -webkit-tap-highlight-color: rgba(26, 26, 26, 0.296875); -webkit-text-size-adjust: auto; font-family: Noteworthy; font-size: 18px; font-weight: bold; line-height: 24px; text-align: -webkit-auto;">
Ήρθε και η άνοιξη. Είχα σταματήσει να ασχολούμαι πλέον. Προχωρουσα μπροστα. Δύσκολα αλλα προχωρούσα. Μικρα βήματα. Κανένα σχέδιο πια. Όλα στην ώρα τους. Οτι είναι να έρθει θα έρθει έλεγα. Η μήπως έπρεπε να κάνω σχέδια για ενα μέλλον που αργα ή γρήγορα θα ερχόταν; Δε μπορείς να δεις το ουράνιο τόξο αν δεν δεις πρώτα τη βροχή. Τη βροχή, ναι, την είχα δει. Το ουράνιο τόξο όμως πουθενά. Μήπως έπρεπε να το ψάξω εγω;</div>
<div style="-webkit-composition-fill-color: rgba(130, 98, 83, 0.0976563); -webkit-composition-frame-color: rgba(191, 107, 82, 0.496094); -webkit-tap-highlight-color: rgba(26, 26, 26, 0.296875); -webkit-text-size-adjust: auto; font-family: Noteworthy; font-size: 18px; font-weight: bold; line-height: 24px; text-align: -webkit-auto;">
Αυτός; Αυτός είχε βρει το επόμενο θύμα του. Να είναι ακομη μαζι ή να την παράτησε και αυτή για έναν αριθμο; </div>
<div style="-webkit-composition-fill-color: rgba(130, 98, 83, 0.0976563); -webkit-composition-frame-color: rgba(191, 107, 82, 0.496094); -webkit-tap-highlight-color: rgba(26, 26, 26, 0.296875); -webkit-text-size-adjust: auto; font-family: Noteworthy; font-size: 18px; font-weight: bold; line-height: 24px; text-align: -webkit-auto;">
Πλέον έχουμε φτάσει στο καλοκαίρι. Βλέπω φωτογραφίες και νοσταλγώ στιγμές. Οτι έχει απομείνει. Αααα και σκέφτομαι.</div>
<div style="-webkit-composition-fill-color: rgba(130, 98, 83, 0.0976563); -webkit-composition-frame-color: rgba(191, 107, 82, 0.496094); -webkit-tap-highlight-color: rgba(26, 26, 26, 0.296875); -webkit-text-size-adjust: auto; font-family: Noteworthy; font-size: 18px; font-weight: bold; line-height: 24px; text-align: -webkit-auto;">
Σκέφτομαι πως σύντομα ή οχι, όλοι φεύγουν. Χωρις λόγο, απλα φεύγουν. Για να έρθουν άλλοι. Καλύτεροι; Μπορει. </div>
<div style="-webkit-composition-fill-color: rgba(130, 98, 83, 0.0976563); -webkit-composition-frame-color: rgba(191, 107, 82, 0.496094); -webkit-tap-highlight-color: rgba(26, 26, 26, 0.296875); -webkit-text-size-adjust: auto; font-family: Noteworthy; font-size: 18px; font-weight: bold; line-height: 24px; text-align: -webkit-auto;">
Κατάλαβα πως η αγάπη, έχει αρχή, μέση και τελος όπως όλα τα "πράγματα" σε αυτη τη ζωη. </div>
<div style="-webkit-composition-fill-color: rgba(130, 98, 83, 0.0976563); -webkit-composition-frame-color: rgba(191, 107, 82, 0.496094); -webkit-tap-highlight-color: rgba(26, 26, 26, 0.296875); -webkit-text-size-adjust: auto; font-family: Noteworthy; font-size: 18px; font-weight: bold; line-height: 24px; text-align: -webkit-auto;">
Έφυγε, ναι. Σε ξέχασε, μπορει. Ψευτικα συναισθηματα, οχι.</div>
<div style="-webkit-composition-fill-color: rgba(130, 98, 83, 0.0976563); -webkit-composition-frame-color: rgba(191, 107, 82, 0.496094); -webkit-tap-highlight-color: rgba(26, 26, 26, 0.296875); -webkit-text-size-adjust: auto; font-family: Noteworthy; font-size: 18px; font-weight: bold; line-height: 24px; text-align: -webkit-auto;">
Κοιτάζω τη θάλασσα και συνειδητοποιώ ενα πράγμα, η αγάπη μας, έπαψε για υπάρχει, αλλα δεν ήταν ψεύτικη. </div>
<div style="-webkit-composition-fill-color: rgba(130, 98, 83, 0.0976563); -webkit-composition-frame-color: rgba(191, 107, 82, 0.496094); -webkit-tap-highlight-color: rgba(26, 26, 26, 0.296875); -webkit-text-size-adjust: auto; font-family: Noteworthy; font-size: 18px; font-weight: bold; line-height: 24px; text-align: -webkit-auto;">
<br /></div>
<div style="-webkit-composition-fill-color: rgba(130, 98, 83, 0.0976563); -webkit-composition-frame-color: rgba(191, 107, 82, 0.496094); -webkit-tap-highlight-color: rgba(26, 26, 26, 0.296875); -webkit-text-size-adjust: auto; font-family: Noteworthy; font-size: 18px; font-weight: bold; line-height: 24px; text-align: -webkit-auto;">
τζίτζη</div>
</div>
Μαριάννα Χ.http://www.blogger.com/profile/08042920139589981727noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-5838364183718840696.post-10507790588634571822013-07-09T12:24:00.001-07:002013-07-09T12:24:39.701-07:00 Πες μου το ψέμα σου να σου πω ποιος είσαι.<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<span style="font-family: Times, Times New Roman, serif;">Σήμερα καλά μου παιδάκια θα μιλήσουμε για τα ψέματα.</span><br />
<span style="font-family: Times, Times New Roman, serif;">Από 5 χρονών που με θυμάμαι έχω πει κι εγώ τα ψεματάκια μου. Και μη γυρίσει κανείς και μου πει πως είναι Άγιος και πως δεν έχει πει ποτέ ψέματα γιατί θα νευριάσω.</span><br />
<span style="font-family: Times, Times New Roman, serif;"><br /></span>
<span style="font-family: Times, Times New Roman, serif;">Το να λες ψέματα βλέπεις είναι ένα αυτοδίδακτο σπορ. Όταν βρεθείς σε ανάγκη και θες να σώσεις τον εαυτό σου, τσουπ, κοτσάρεις ένα ψέμα και είσαι σειφ (προς το παρόν). Από μικρά παιδιά λέμε ψέματα είτε για να σώσουμε εμάς από μια άβολη κατάσταση, είτε για να μας σώσουμε από επιπτώσεις πράξεων που ξέρουμε πως ήταν λάθος και φοβόμαστε, είτε για να πετύχουμε αυτό που θέλουμε.</span><br />
<span style="font-family: Times, Times New Roman, serif;"><br /></span>
<span style="font-family: Times, Times New Roman, serif;">Τα ψέματα που λέτε διαχωρίζονται σε "αθώα" τύπου "ναι θα βγω με τις φίλες μου" ενώ βγαίνεις με το αμόρε και σε "μεγάλα" που σα δεν ντρέπεσαι που τα λες τύπου "όχι δεν το έκλεψα εγώ, ο Γιώργος το έκανε".</span><br />
<span style="font-family: Times, Times New Roman, serif;"><br /></span>
<span style="font-family: Times, Times New Roman, serif;">Πολλοί άνθρωποι (π.χ εγώ) τα διαχωρίζω και σε δύο άλλες κατηγορίες. Τα ψέματα που ξεχνιούνται και τα ψέματα που σε "τρώνε" για όλη σου τη ζωή. Γιατί όπως και να το κάνουμε άλλο είναι να πεις ένα ψεματάκι έτσι για να το πεις και άλλο να πεις ένα τεράστιων διαστάσεων ψέμα κατηγορώντας κάποιον άλλων ή αρνιώντας πως έκανες κάτι. Γιατί φίλοι μου τα ψέματα φέρνουν και τύψεις και οι τύψεις οι άτιμες δεν φεύγουν ποτέ από το κεφάλι σου.</span><br />
<span style="font-family: Times, Times New Roman, serif;"><br /></span>
<span style="font-family: Times, Times New Roman, serif;">Η κατάσταση εν τω μεταξύ γίνεται όλο και χειρότερη όσο περνάει ο καιρός και δεν έχεις παραδεχτεί το ίδιο σου το ψέμα . Βλέπεις το ψέμα προσαρμόζεται στα μέτρα σου, παίρνει το ύψος σου, το μέγεθος σου, τις διαστάσεις σου και γίνεται ένα με σένα. Γίνεται ολόιδιο με σένα και πλέον μαθαίνεις να ζεις μ' αυτό. </span><br />
<span style="font-family: Times, Times New Roman, serif;"><br /></span>
<span style="font-family: Times, Times New Roman, serif;">Τα ψέματα μας πλέον μας έχουν κάνει αυτό που είμαστε. Πες μου το ψέμα σου να σου πω ποιος είσαι.</span><br />
<span style="font-family: Times, Times New Roman, serif;"><br /></span>
<br />
<br /></div>
Μαριάννα Χ.http://www.blogger.com/profile/08042920139589981727noreply@blogger.com4tag:blogger.com,1999:blog-5838364183718840696.post-60652137506450549322013-07-05T06:27:00.001-07:002013-07-05T06:27:16.543-07:00True Story<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<span style="-webkit-composition-fill-color: rgba(130, 98, 83, 0.0976563); -webkit-composition-frame-color: rgba(191, 107, 82, 0.496094); -webkit-tap-highlight-color: rgba(26, 26, 26, 0.296875); -webkit-text-size-adjust: auto; font-family: Noteworthy; font-size: 18px; font-weight: bold; line-height: 24px; text-align: -webkit-auto;">Once upon a time ή μια φορά και έναν καιρο; τι σημασία έχει; το ίδιο άσχημο story θα ακολουθήσει... Και που λέτε, ήταν βράδυ, αργά όταν μια κοπέλα στην ηλικία μου πάνω κατω, καθόταν μπροστα απο τον υπολογιστή της και μιλούσε με τους φίλους της στο facebook. Σε κάποια στιγμή, βλέπει ενα ακομη παράθυρο της συνομιλίας να ανοίγει. Ήταν κάποιος που δεν περίμενε ποτε οτι θα της μιλούσε. Ενας απο τους αγαπημένους της αθλητές. Όλη τη χρόνια είχε ασχοληθεί αρκετα μαζι του, της άρεσε, το έκανε για να περνάει ευχάριστα η ώρα της. Σίγουρα θα αναρωτιεστε τι ήθελε ο αθλητής απο τη μικρή φίλη μας. Ακομη το ψάχνουμε. Όταν ρώτησε η μικρή της είπε οτι ήθελε να την επιβραβεύσει για την τόση αποθέωση όλη τη χρονιά. Η επιβράβευση της; Μια εμφάνιση με την υπογραφή του. Η μικρη τα έχασε, άρχισε να ρωτάει τους φίλους της τι να κάνει, όλο το βράδυ πουθενα ο Μορφεας να την πάρει. Τις επόμενες μέρες τα ίδια. Είχαν περάσει μέρες μέχρι της επόμενη συνομιλία τους. Το περίεργο; Έστειλε αυτός πρώτος. Η μικρη ήταν πλέον σίγουρη πως κάποιος της κάνει πλάκα. Ρώτησε τους πάντες κ της είπαν πως όντως το προφίλ του αθλητή στο facebook είναι official. Η μικρή για άλλη μια φορα δεν ήξερε τι να κάνει. Ήθελε αλλα φοβόταν. Φοβόταν πολυ. Αυτός ανεξήγητα καλός μαζι της. Κάτι δεν πήγαινε καλα σίγουρα. Δεν είχαν περάσει πολλές μέρες μέχρι που της ξανα έστειλε. Είχαν μια φιλική συζήτηση. Ναι, σαν κ αυτη που έκανε η μικρή με τους φίλους της στο σχολείο. Περίεργο ναι, εξωπραγματικό σίγουρα ναι, τέλειο γι'αυτην όμως. Πίστευε οτι ζούσε το μεγάλο της όνειρο. Μιλούσε μαζι του και ένιωθε τόση ζεστασιά, λες και τον ήξερε χρόνια. Η καλύτερη μέρα της ζωής της; Μπορει... Ποτε δε θα μας πει. Πέρασαν και πάλι μέρες, αυτός άφαντος. Την είχε ξεχάσει; Μα πως γίνεται; Αυτός ήταν που λίγες μέρες πριν της έλεγε πως δεν την ξεχνάει και της έχει αδυναμία. Η φίλη μας ένιωθε πιο μόνη της απο ποτε. Φοβόταν να μιλήσει στους φίλους της γιατι την είχαν προειδοποιήσει οτι κάτι δεν πήγαινε καλα με τον τύπο. Τα βράδια...ναι...τότε ήταν που της έλειπαν περισσότερο αυτα τα λίγα που είχαν κάνει και πει μαζι. Μα γιατι σταμάτησε να της στέλνει; Βαρέθηκε; Ψωνιστηκε; Τι; Αναπάντητα ερωτήματα. Καμία απάντηση. Ποτε. Κανεις. Η μικρή ένιωσε ακομη πιο άσχημα όταν ο υπέροχος "φίλος" της επισκέφθηκε την ομάδα της. Η μικρη; Πουθενα για να τον δει. Στεναχωρηθηκε. Του μίλησε αλλα τίποτα. Ακομη περιμένει. Λυπάται που έχασε τόσο χρονο για κάτι που πολλοί θεωρούν έναν θησαυρό αλλα στην ουσία για αυτή ενώ ήταν κάτι παραπάνω απο θησαυρός πλέον είναι ενα τίποτα. Μια μικρη ελπίδα και ενα μικρό θαύμα. Οτι της έχει απομείνει για να πιστεύει. Ο καιρός θα δείξει... Απλα, της έλειψε ξαφνικά...</span><br />
<div style="-webkit-composition-fill-color: rgba(130, 98, 83, 0.0976563); -webkit-composition-frame-color: rgba(191, 107, 82, 0.496094); -webkit-tap-highlight-color: rgba(26, 26, 26, 0.296875); -webkit-text-size-adjust: auto; font-family: Noteworthy; font-size: 18px; font-weight: bold; line-height: 24px; text-align: -webkit-auto;">
<br /></div>
<div style="-webkit-composition-fill-color: rgba(130, 98, 83, 0.0976563); -webkit-composition-frame-color: rgba(191, 107, 82, 0.496094); -webkit-tap-highlight-color: rgba(26, 26, 26, 0.296875); -webkit-text-size-adjust: auto; font-family: Noteworthy; font-size: 18px; font-weight: bold; line-height: 24px; text-align: -webkit-auto;">
Απ'την τζίτζη για τον Γ.Β ! </div>
</div>
Μαριάννα Χ.http://www.blogger.com/profile/08042920139589981727noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5838364183718840696.post-9655788648916678822013-07-04T15:22:00.001-07:002013-07-04T15:22:18.542-07:00"Περι έρωτος.."<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<span style="font-family: Times, Times New Roman, serif;">Τελικά τα πιο ωραία πράγματα βρίσκονται εκεί που δεν το περιμένεις!</span><br />
<span style="font-family: Times, Times New Roman, serif;">Έπεσε στα χέρια μου μία εφημερίδα από γνωστό μαγαζί με ρούχα, attrattivo και από περιέργεια (ντάξει κι επειδή βαριόμουν) ξεφύλλισα τις σελίδες.</span><br />
<span style="font-family: Times, Times New Roman, serif;">Στην τρίτη σελίδα μου κίνησε την περιέργεια ένα άρθρο με τίτλο "ΠΕΡΙ ΕΡΩΤΟΣ" από τον αρκετά γνωστό (για τις απόψεις του) δημοσιογράφο, Κώστα Βαξεβάνη.</span><br />
<span style="font-family: Times, Times New Roman, serif;">Για να σας πω την αλήθεια ήμουν περίεργη και αφού το διάβασα θα ήθελα να το μοιραστώ μαζί σας γιατί πραγματικά είναι από τα καλύτερα άρθρα που έχω διαβάσει περί έρωτα.</span><br />
<span style="font-family: Times, Times New Roman, serif;"><b><br /></b></span>
<span style="font-family: Times, Times New Roman, serif;"><i>"ΠΕΡΙ ΕΡΩΤΟΣ"</i></span><br />
<span style="font-family: Times, Times New Roman, serif;"><i><br /></i></span>
<span style="font-family: Times, Times New Roman, serif;"><i>"Ο έρωτας είναι ο ασφαλέστερος τρόπος για να κάνεις λάθη. Και ο χειρότερος για να τα αντιμετωπίσεις. Η αιώνια αλήθεια του έρωτα αναπαράγεται από τις μεγαλύτερες ψευδαισθήσεις, μεγαλώνει με αμφίβολες υποσχέσεις και ορκίζεται σε μία μοναδικότητα που δεν είναι τίποτα άλλο από συνηθισμένη επανάληψη. Ωστόσο, ο έρωτας παραμένει πάντα πραγματικός.</i></span><br />
<span style="font-family: Times, Times New Roman, serif;"><i><br /></i></span>
<span style="font-family: Times, Times New Roman, serif;"><i>Ένας φίλος συνηθίζει να λέει πως έρωτας είναι το διάστημα απ' τον έναν πόνο ως τον άλλο, που καλύπτεται από εφήμερη ευτυχία. Και ένας άλλος συμπληρώνει πως είναι ένα εφεύρημα για να έχουν δουλειά οι ζωγράφοι και οι ποιητές. Αλλά ποιος μπορεί να ζήσει χωρίς αυτόν τον πόνο, την "ενδιάμεση" ευτυχία ή έστω το εφεύρημα; Κάθε φορά ένας έρωτας έρχεται για να αποδείξει, ίσως, πόσο λάθος ήταν ο προηγούμενος. Αλλά αλήθεια είναι λάθος, ένα λάθος που είναι τόσο αναγκαίο; Πόσα τέτοια λάθη έχει η ζωή όλων μας;</i></span><br />
<span style="font-family: Times, Times New Roman, serif;"><i><br /></i></span>
<span style="font-family: Times, Times New Roman, serif;"><i>Τον έρωτα δεν τον ενδιαφέρουν οι προσδιορισμοί. Του αρκεί που υπάρχει. Που ανασαίνει, που κοιτάει, που ζει με την ίδια πάντα βεβαιότητα ακόμη και αν ανατραπεί. Ο έρωτας δεν είναι δουλειά των φιλοσόφων. Ίσως οι φιλόσοφοι να είναι δουλειά του έρωτα.</i></span><br />
<span style="font-family: Times, Times New Roman, serif;"><i><br /></i></span>
<span style="font-family: Times, Times New Roman, serif;"><i>Οι άνθρωποι μπορούν να πνιγούν μέσα σε αυτό το συναίσθημα. Να τους ξεβράσει το "γιατί" στην άκρη της ζωής. Μπορεί να τσακιστούν στα ίδια τα βράχια όπου κάθισαν για να απολαύσουν την ζωή. Αλλά δεν θα πάψουν να ερωτεύονται, είτε πρόκειται για τη Σοφία Λόρεν, κάποια Ιωσηφίνα ή τον Κουασιμόδο. Ο έρωτας εξαρτάται από τον υποκειμενισμό των ανθρώπων, αλλά θα παραμένει πάντα μία αντικειμενική τους ανάγκη.</i></span><br />
<span style="font-family: Times, Times New Roman, serif;"><i><br /></i></span>
<span style="font-family: Times, Times New Roman, serif;"><i>Κινδυνεύει μόνο από ένα πράγμα. Την προσπάθεια των ανθρώπων να τον προσεγγίσουν με συνταγή. Μια συνταγή για να υπάρχει και να είναι αιώνιος. Από τότε που ανακαλύφθηκαν οι στήλες με συνταγές για τον έρωτα στα περιοδικά, ο έρωτας έπαψε να γράφει Ιστορία και γράφει βίπερ."</i></span><br />
<i><br /></i>
<span style="font-size: x-small;"><br /></span>
<span style="font-size: x-small;">Issue 17</span><br />
<span style="font-size: x-small;">Spring-Summer 2013</span></div>
Μαριάννα Χ.http://www.blogger.com/profile/08042920139589981727noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-5838364183718840696.post-30145983415693568662013-07-03T17:11:00.003-07:002013-07-03T17:12:26.235-07:00Αδικοχαμένα λόγια<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<i><span style="font-family: Times, Times New Roman, serif;">2:38</span></i><br />
<i><span style="font-family: Times, Times New Roman, serif;">Σοβαρά τώρα τι κάνω τέτοια ώρα ξύπνια; Πάλι θα παραπονιέμαι πως δεν κοιμάμαι αρκετές ώρες..</span></i><br />
<i><span style="font-family: Times, Times New Roman, serif;"><br /></span></i>
<i><span style="font-family: Times, Times New Roman, serif;">Ήμουν σήμερα στο μετρό και κατευθυνόμουν προς το Σύνταγμα για το καθιερωμένο ραντεβού (μην τα συζητάτε) μόνη και προσπαθούσα να βρω κάτι να μου κρατήσει το ενδιαφέρον αυτά τα ανυπόφορα δέκα λεπτά καθώς βαριέμαι αφόρητα αυτή τη ρουτίνα (ειδικά όταν δεν έχω και παρέα).</span></i><br />
<i><span style="font-family: Times, Times New Roman, serif;">Αττική. </span></i><br />
<i><span style="font-family: Times, Times New Roman, serif;">Μπαίνουν δυο κορίτσια και τρία αγόρια στο βαγόνι. Μιλούσαν και γέλαγαν όλοι μαζί χωρίς να τους νοιάζουν τα αδιάκριτα βλέμματα των αγνώστων γύρω τους. Ένα κορίτσι και ένα αγόρι από την παρέα ήταν ζευγάρι..κρατιόντουσαν χέρι-χέρι και που και που δίνανε μικρά φιλιά που δεν έκρυβαν την αμηχανία τους. </span></i><br />
<i><span style="font-family: Times, Times New Roman, serif;"><br /></span></i>
<i><span style="font-family: Times, Times New Roman, serif;">Το δεύτερο αγόρι από την παρέα φαινόταν πιο δυναμικό. Μιλούσε στην άλλη κοπέλα χωρίς να λέει κάτι ιδιαίτερο. Καυχιόταν για τα κατορθώματα του στο ποδόσφαιρο και συχνά χρησιμοποιούσε λέξεις που δεν άρμοζαν να τις ακούει ένα κορίτσι καθώς και στην ηλικία του. Έβριζε τους αντιπάλους του με τον χειρότερο τρόπο και κατάφερνε να βγει ήρωας και μοναδικό ταλέντο στα μάτια της κοπέλας. Η κοπέλα ήταν αυτή που μου έκανε την μεγαλύτερη εντύπωση. Έχοντας πει μόνο δυο με τρεις λέξεις που αυτές αντιστοιχούσαν σε επιφωνήματα και επιβραβεύσεις τον κοιτούσε χωρίς να μιλάει. Απλά τον κοιτούσε για περίπου δυο στάσεις φανερά εντυπωσιασμένη χωρίς να δίνει σε τίποτα άλλο σημασία παρά αυτόν. </span></i><br />
<i><span style="font-family: Times, Times New Roman, serif;"><br /></span></i>
<i><span style="font-family: Times, Times New Roman, serif;">Και τώρα θα μου πεις: Μα ήταν τρία αγόρια στην παρέα!</span></i><br />
<i><span style="font-family: Times, Times New Roman, serif;">Το τρίτο αγόρι φαινόταν πολύ χαμηλών τόνων. Δεν συμμετείχε στις συζητήσεις των άλλων και ούτε προσπαθούσε να πει την γνώμη του στο οτιδήποτε, μοναχά καθόταν δίπλα στην εντυπωσιασμένη κοπέλα και την κοιτούσε. Το ξέρω αυτό το βλέμμα, ξέρεις, το ίδιο βλέμμα που έχει κάποιος ερωτευμένος. Αλλά δεν έκανε τίποτα. Άκουγε κι αυτός τον φίλο του να μιλάει για τα "κατορθώματα" του χωρίς να τον σταματήσει..</span></i><br />
<i><span style="font-family: Times, Times New Roman, serif;">Σύνταγμα.</span></i><br />
<i><span style="font-family: Times, Times New Roman, serif;"><br /></span></i>
<i><span style="font-family: Times, Times New Roman, serif;">Εκείνη τη στιγμή σκέφτηκα να γράψω την αποψινή ανάρτηση. Πόσες φορές έχεις δει κι εσύ παρόμοια σκηνικά, στην καλύτερη περίπτωση δηλαδή, γιατί μπορεί κι εσύ να υπήρξες κάποια στιγμή στη ζωή σου αυτό το παιδί που δεν μιλούσε χωρίς να διεκδικεί. Ίσως τότε να τον νιώθεις λίγο παραπάνω.</span></i><br />
<i><span style="font-family: Times, Times New Roman, serif;"><br /></span></i>
<i><span style="font-family: Times, Times New Roman, serif;">Και η κοπέλα; Θα πίστεψες με μιας πως είναι χαζή ή ψωροφαντασμένη.. Κι αν ήταν ερωτευμένη; Ξέρεις ο έρωτας τυφλώνει λένε. Σε κάνει να μην βλέπεις καθαρά, σαν να έχεις ένα πέπλο μπροστά σου, επιλέγεις εσύ αυτά που θες να δεις. </span></i><br />
<i><span style="font-family: Times, Times New Roman, serif;"><br /></span></i>
<i><span style="font-family: Times, Times New Roman, serif;">Μερικές φορές χάνουμε πολλά όταν δεν ξέρουμε να κοιτάμε εκεί που πρέπει. Χάνουμε πολλά όταν δεν δίνουμε σημασία σε αυτούς που βρίσκονται δίπλα μας οι οποίοι έχουν τόσα πολλά να μας πουν αλλά απλά ντρέπονται.</span></i><br />
<i><span style="font-family: Times, Times New Roman, serif;">Το έχεις σκεφτεί ποτέ αυτό;</span></i><br />
<span style="font-family: Times, Times New Roman, serif;"><i><br /></i>
<i>(Και πριν βιαστείς και με πεις κουτσομπόλα να σου θυμίσω πως ήμουν μόνη μου σε ένα ολόκληρο βαγόνι με αγνώστους και εδώ που τα λέμε η συγκεκριμένη παρέα έκανε "μπαμ".)</i></span><br />
<i><span style="font-family: Times, Times New Roman, serif;">3:11</span></i><br />
<span style="font-family: Times, Times New Roman, serif;"><i><br /></i>
<i><br /></i></span>
<i><span style="font-family: Times, Times New Roman, serif;"><br /></span></i>
<br />
<i><br /></i></div>
Μαριάννα Χ.http://www.blogger.com/profile/08042920139589981727noreply@blogger.com2