25 Φεβρουαρίου 2014

Whateverrr

Προειδοποίηση. Γράφω και ακούω Ρέμο (Μόνος μου το πέρασα κι αυτό, και στο τέλος με γονάτισεε..). Αυτό νομίζω τα λέει όλα. Κι αφού λοιπόν είμαι καλά και ξεφορτώθηκα τη λοιμώδη μονοπυρήνωση και την αμυγδαλίτιδα ας σας πω και τον πόνο μου μιας και έχω αρκετό καιρό.
Την ώρα λοιπόν που οι άλλοι βλέπουν Ολυμπιακό εγώ μελαγχολώ. Καθισμένη στα σκαλάκια ονειρεύομαι σουβλάκια φάση, μιας και δε μπορώ να φάω σουβλάκι. -.-

Κι αφού έχασα την εκδρομή του φροντιστηρίου στο Πήλιο, κι αφού έχασα τρομερουπεροχοφανταστικές καταστάσεις (μη το ψάξεις στο λεξικό) κι αφού μισώ την ώρα και τη στιγμή που κόλλησα από δεν έχω ιδέα ποιον αυτή την ηλίθια αρρώστια (και μετά την άλλη ακόμα πιο χαζή αμυγδαλίτιδα), κι αφού με έχει βρίσει μία νοσοκόμα γιατί όπως είπε τη ξεβόλεψα γιατί της ζήτησα ένα ντεπον, να μαιι! Ναι, υπάρχω ακόμα εδώ.

Και που λέτε όταν κρατάς μια απόσταση από όλους και όλα (αφού σχολείο και φροντιστήριο δε πήγαινα) αρχίζουν και σου λείπουν άνθρωποι, καταστάσεις, ακόμα και τα μαθήματα. Κάπου εδώ να υπογραμμίσω πως είμαι μια αθεράπευτα ρομαντική, aka χαζή. Να το παραδέχτηκα για να μη λέτε. Anyway μου έλειψε τόσο πολύ ένα συγκεκριμένο, μοναδικό άτομο που πλέον έχει γίνει ένα με τη ζωή μου αφού δεν υπάρχει μέρα που να μην το βλέπω. Και όχι δεν εννοώ κανά boyfriend, εννοώ το μεγαλύτερο μου απωθημένο, αν μπορώ να τον αποκαλέσω έτσι.

Ένας άνθρωπος που δεν έχει ξανααναφερθεί στο συγκεκριμένο blog (νομίζω), παραδόξως αφού είναι ένα άτομο που μου έχει προξενέψει πολλά ποικίλα συναισθήματα. Από πόνο μέχρι χαρά.Και είναι ένα άτομο που ποτέ δεν ήξερε τα συναισθήματα μου γι' αυτόν καθώς όντας χαζή έδειχνα πάντα πως τον μισούσα. Αντίθετα, πάντα τον λάτρευα και τον θαύμαζα και καμάρωνα γι' αυτόν αφού απ' ότι φαίνεται είναι και θα είναι πιο μπροστά από όλους σε όλους τους τομείς.

Μετριοπαθής, αστείος, γλυκός, πανέξυπνος, ισορροπημένος, υπεύθυνος, ήρεμος, ώριμος. Φυσικά και δεν τον έχω χαρακτηρίσει μ' αυτές τις λέξεις ποτέ μπροστά του. Επιλέγω κάτι πιο αντίθετο όπως  το βλάκας, ψώνιο, χαζός, κακός, κρύος. Εντάξει μη με ρωτάτε γιατί. Δε ξέρω. Μάλλον από άμυνα.

Η μεταξύ μας σχέση ήταν πάντα μία σχέση λατρείας και μίσους παράλληλα αφού τον τελευταίο καιρό λογομαχούσαμε και κονταροχτυπιόμασταν σαν τον σκύλο με τη γάτα. Δε σας κρύβω πως με ιντρίγκαρε πολύ αυτό το φαινόμενο. Μέχρι τη στιγμή που αποφασίσαμε να κάνουμε ένα time out.

Πάντα μου άρεσε, πάντα ζήλευα όλες τις κοπέλες που βρισκόντουσαν γύρω του αλλά ποτέ δεν τόλμησα να του πω ή έστω να του δείξω κάτι. Φοβόμουν πως η εικόνα που είχε και έχει για μένα θα κατέρρεε σαν πύργος από τραπουλόχαρτα και μιας και όπως είπα βρίσκεται σε καθημερινή βάση στη ζωή μου κάτι τέτοιο θα προκαλούσε μόνο μία άβολη κατάσταση μεταξύ μας. Όλοι βλέπανε πως ακόμα και τις στιγμές που έλεγα πως δεν τον σκέφτομαι  μέσα μου βαθιά έβραζα. Αλλά ήξερα πως δεν θα είχα ποτέ ούτε τη παραμικρή ελπιδούλα.

Δεν έχω κάποιο συγκεκριμένο κλείσιμο μιας και αυτή η ιστορία δεν έχει κλείσει και από ότι βλέπω δεν πρόκειται να κλείσει. Απωθημένο ή μη, λάθος μου ή όχι, μάλλον κανείς μας ποτέ δε θα μάθει. Το μόνο που μπορώ να σκεφτώ τώρα είναι η περίπτωση να το διαβάσει και να με βρίσει αν καταλάβει πως αναφέρομαι σ' αυτόν.
Well, that sucks!


                                          Ναι πάλι Μποφίλιου.

Καληνύχτα.