Ψεύτικη αγάπη(;)

Και οι άνθρωποι φεύγουν και μεις δεν αντιδραμε, μάθαμε να ξεχνάμε και να μένουμε μόνοι που λεει και η θεά. 

Έφυγε ενα απόγευμα του φθινοπώρου, ηλιολουστο ήταν, το θυμάμαι. Έφυγε και δεν είπε αντίο. Είπε μόνο πως δε μπορει να ασχολείται με άτομα 16 χρόνων. Η ηλικία, βέβαια, ένας τόσο ασήμαντος αριθμός αλλα για κάποιους τα πάντα. Προσπάθησα. Προσπάθησα πολυ να του αλλάξω γνώμη. Μάταια. Κάθε προσπάθεια χαμένη. Ψεύτικα. Όλα μου έμοιαζαν τόσο ψεύτικα. Κάθε στιγμή μας, κάθε λέξη του, κάθε προσπάθεια του να είμαστε μαζι, κάθε υπόσχεση του, κάθε μεγάλη λύπη και μικρη χαρά μας, η αγάπη μας. Ντραπηκε για τα λόγια του; Μετάνιωσε για τις πράξεις του; Τι; 

Ποτε δε θα μάθω.

Ήταν πια χειμώνας. Το κρύο που έκανε έξω, παγωνε το κορμι μου αλλα το κρύο που είχε πια στην καρδιά του, μου έκανε χειρότερο κακό. Τον έβλεπα σχεδόν κάθε μέρα. Πόσο αόρατος μπορει να ναι ένας ανθρωπος που κάποτε κάνατε όνειρα για ενα ευτυχισμένο μέλλον μαζι; Αναρωτιομουν. 

Ήρθε και η άνοιξη. Είχα σταματήσει να ασχολούμαι πλέον. Προχωρουσα μπροστα. Δύσκολα αλλα προχωρούσα. Μικρα βήματα. Κανένα σχέδιο πια. Όλα στην ώρα τους. Οτι είναι να έρθει θα έρθει έλεγα. Η μήπως έπρεπε να κάνω σχέδια για ενα μέλλον που αργα ή γρήγορα θα ερχόταν; Δε μπορείς να δεις το ουράνιο τόξο αν δεν δεις πρώτα τη βροχή. Τη βροχή, ναι, την είχα δει. Το ουράνιο τόξο όμως πουθενά. Μήπως έπρεπε να το ψάξω εγω;

 Αυτός; Αυτός είχε βρει το επόμενο θύμα του. Να είναι ακομη μαζι ή να την παράτησε και αυτή για έναν αριθμο; 

Πλέον έχουμε φτάσει στο καλοκαίρι. Βλέπω φωτογραφίες και νοσταλγώ στιγμές. Οτι έχει απομείνει. Αααα και σκέφτομαι.

Σκέφτομαι πως σύντομα ή οχι, όλοι φεύγουν. Χωρις λόγο, απλα φεύγουν. Για να έρθουν άλλοι. Καλύτεροι; Μπορει. 

Κατάλαβα πως η αγάπη, έχει αρχή, μέση και τελος όπως όλα τα "πράγματα" σε αυτη τη ζωη. 

Έφυγε, ναι. Σε ξέχασε, μπορει. Ψευτικα συναισθηματα, οχι.

Κοιτάζω τη θάλασσα και συνειδητοποιώ ενα πράγμα, η αγάπη μας, έπαψε για υπάρχει, αλλα δεν ήταν ψεύτικη. 

τζίτζη

Πες μου το ψέμα σου να σου πω ποιος είσαι.

Σήμερα καλά μου παιδάκια θα μιλήσουμε για τα ψέματα.
Από 5 χρονών που με θυμάμαι έχω πει κι εγώ τα ψεματάκια μου. Και μη γυρίσει κανείς και μου πει πως είναι Άγιος και πως δεν έχει πει ποτέ ψέματα γιατί θα νευριάσω.

Το να λες ψέματα βλέπεις είναι ένα αυτοδίδακτο σπορ. Όταν βρεθείς σε ανάγκη και θες να σώσεις τον εαυτό σου, τσουπ, κοτσάρεις ένα ψέμα και είσαι σειφ (προς το παρόν). Από μικρά παιδιά λέμε ψέματα είτε για να σώσουμε εμάς από μια άβολη κατάσταση, είτε για να μας σώσουμε από επιπτώσεις πράξεων που ξέρουμε πως ήταν λάθος και φοβόμαστε, είτε για να πετύχουμε αυτό που θέλουμε.

Τα ψέματα που λέτε διαχωρίζονται σε "αθώα" τύπου "ναι θα βγω με τις φίλες μου" ενώ βγαίνεις με το αμόρε και σε "μεγάλα" που σα δεν ντρέπεσαι που τα λες τύπου "όχι δεν το έκλεψα εγώ, ο Γιώργος το έκανε".

Πολλοί άνθρωποι (π.χ εγώ) τα διαχωρίζω και σε δύο άλλες κατηγορίες. Τα ψέματα που ξεχνιούνται και τα ψέματα που σε "τρώνε" για όλη σου τη ζωή. Γιατί όπως και να το κάνουμε άλλο είναι να πεις ένα ψεματάκι έτσι για να το πεις και άλλο να πεις ένα τεράστιων διαστάσεων ψέμα κατηγορώντας κάποιον άλλων ή αρνιώντας πως έκανες κάτι. Γιατί φίλοι μου τα ψέματα φέρνουν και τύψεις και οι τύψεις οι άτιμες δεν φεύγουν ποτέ από το κεφάλι σου.

Η κατάσταση εν τω μεταξύ γίνεται όλο και χειρότερη όσο περνάει ο καιρός και δεν έχεις παραδεχτεί το ίδιο σου το ψέμα . Βλέπεις το ψέμα προσαρμόζεται στα μέτρα σου, παίρνει το ύψος σου, το μέγεθος σου, τις διαστάσεις σου και γίνεται ένα με σένα. Γίνεται ολόιδιο με σένα και πλέον μαθαίνεις να ζεις μ' αυτό. 

Τα ψέματα μας πλέον μας έχουν κάνει αυτό που είμαστε. Πες μου το ψέμα σου να σου πω ποιος είσαι.

True Story

Once upon a time ή μια φορά και έναν καιρο; τι σημασία έχει; το ίδιο άσχημο story θα ακολουθήσει... Και που λέτε, ήταν βράδυ, αργά όταν μια κοπέλα στην ηλικία μου πάνω κατω, καθόταν μπροστα απο τον υπολογιστή της και μιλούσε με τους φίλους της στο facebook. Σε κάποια στιγμή, βλέπει ενα ακομη παράθυρο της συνομιλίας να ανοίγει. Ήταν κάποιος που δεν περίμενε ποτε οτι θα της μιλούσε. Ενας απο τους αγαπημένους της αθλητές. Όλη τη χρόνια είχε ασχοληθεί αρκετα μαζι του, της άρεσε, το έκανε για να περνάει ευχάριστα η ώρα της. Σίγουρα θα αναρωτιεστε τι ήθελε ο αθλητής απο τη μικρή φίλη μας. Ακομη το ψάχνουμε. Όταν ρώτησε η μικρή της είπε οτι ήθελε να την επιβραβεύσει για την τόση αποθέωση όλη τη χρονιά. Η επιβράβευση της; Μια εμφάνιση με την υπογραφή του. Η μικρη τα έχασε, άρχισε να ρωτάει τους φίλους της τι να κάνει, όλο το βράδυ πουθενα ο Μορφεας να την πάρει. Τις επόμενες μέρες τα ίδια. Είχαν περάσει μέρες μέχρι της επόμενη συνομιλία τους. Το περίεργο; Έστειλε αυτός πρώτος. Η μικρη ήταν πλέον σίγουρη πως κάποιος της κάνει πλάκα. Ρώτησε τους πάντες κ της είπαν πως όντως το προφίλ του αθλητή στο facebook είναι official. Η μικρή για άλλη μια φορα δεν ήξερε τι να κάνει. Ήθελε αλλα φοβόταν. Φοβόταν πολυ. Αυτός ανεξήγητα καλός μαζι της. Κάτι δεν πήγαινε καλα σίγουρα. Δεν είχαν περάσει πολλές μέρες μέχρι που της ξανα έστειλε. Είχαν μια φιλική συζήτηση. Ναι, σαν κ αυτη που έκανε η μικρή με τους φίλους της στο σχολείο. Περίεργο ναι, εξωπραγματικό σίγουρα ναι, τέλειο γι'αυτην όμως. Πίστευε οτι ζούσε το μεγάλο της όνειρο. Μιλούσε μαζι του και ένιωθε τόση ζεστασιά, λες και τον ήξερε χρόνια. Η καλύτερη μέρα της ζωής της; Μπορει... Ποτε δε θα μας πει. Πέρασαν και πάλι μέρες, αυτός άφαντος. Την είχε ξεχάσει; Μα πως γίνεται; Αυτός ήταν που λίγες μέρες πριν της έλεγε πως δεν την ξεχνάει και της έχει αδυναμία. Η φίλη μας ένιωθε πιο μόνη της απο ποτε. Φοβόταν να μιλήσει στους φίλους της γιατι την είχαν προειδοποιήσει οτι κάτι δεν πήγαινε καλα με τον τύπο. Τα βράδια...ναι...τότε ήταν που της έλειπαν περισσότερο αυτα τα λίγα που είχαν κάνει και πει μαζι. Μα γιατι σταμάτησε να της στέλνει; Βαρέθηκε; Ψωνιστηκε; Τι; Αναπάντητα ερωτήματα. Καμία απάντηση. Ποτε. Κανεις. Η μικρή ένιωσε ακομη πιο άσχημα όταν ο υπέροχος "φίλος" της επισκέφθηκε την ομάδα της. Η μικρη; Πουθενα για να τον δει. Στεναχωρηθηκε. Του μίλησε αλλα τίποτα. Ακομη περιμένει. Λυπάται που έχασε τόσο χρονο για κάτι που πολλοί θεωρούν έναν θησαυρό αλλα στην ουσία για αυτή ενώ ήταν κάτι παραπάνω απο θησαυρός πλέον είναι ενα τίποτα. Μια μικρη ελπίδα και ενα μικρό θαύμα. Οτι της έχει απομείνει για να πιστεύει. Ο καιρός θα δείξει... Απλα, της έλειψε ξαφνικά...

Απ'την τζίτζη για τον Γ.Β ! 

"Περι έρωτος.."

Τελικά τα πιο ωραία πράγματα βρίσκονται εκεί που δεν το περιμένεις!
Έπεσε στα χέρια μου μία εφημερίδα από γνωστό μαγαζί με ρούχα, attrattivo και από περιέργεια (ντάξει κι επειδή βαριόμουν) ξεφύλλισα τις σελίδες.
Στην τρίτη σελίδα μου κίνησε την περιέργεια ένα άρθρο με τίτλο "ΠΕΡΙ ΕΡΩΤΟΣ" από τον αρκετά γνωστό (για τις απόψεις του) δημοσιογράφο, Κώστα Βαξεβάνη.
Για να σας πω την αλήθεια ήμουν περίεργη και αφού το διάβασα θα ήθελα να το μοιραστώ μαζί σας γιατί πραγματικά είναι από τα καλύτερα άρθρα που έχω διαβάσει περί έρωτα.

"ΠΕΡΙ ΕΡΩΤΟΣ"

"Ο έρωτας είναι ο ασφαλέστερος τρόπος για να κάνεις λάθη. Και ο χειρότερος για να τα αντιμετωπίσεις. Η αιώνια αλήθεια του έρωτα αναπαράγεται από τις μεγαλύτερες ψευδαισθήσεις, μεγαλώνει με αμφίβολες υποσχέσεις και ορκίζεται σε μία μοναδικότητα που δεν είναι τίποτα άλλο από συνηθισμένη επανάληψη. Ωστόσο, ο έρωτας παραμένει πάντα πραγματικός.

Ένας φίλος συνηθίζει να λέει πως έρωτας είναι το διάστημα απ' τον έναν πόνο ως τον άλλο, που καλύπτεται από εφήμερη ευτυχία. Και ένας άλλος συμπληρώνει πως είναι ένα εφεύρημα για να έχουν δουλειά οι ζωγράφοι και οι ποιητές. Αλλά ποιος μπορεί να ζήσει χωρίς αυτόν τον πόνο, την "ενδιάμεση" ευτυχία ή έστω το εφεύρημα; Κάθε φορά ένας έρωτας έρχεται για να αποδείξει, ίσως, πόσο λάθος ήταν ο προηγούμενος. Αλλά αλήθεια είναι λάθος, ένα λάθος που είναι τόσο αναγκαίο; Πόσα τέτοια λάθη έχει η ζωή όλων μας;

Τον έρωτα δεν τον ενδιαφέρουν οι προσδιορισμοί. Του αρκεί που υπάρχει. Που ανασαίνει, που κοιτάει, που ζει με την ίδια πάντα βεβαιότητα ακόμη και αν ανατραπεί. Ο έρωτας δεν είναι δουλειά των φιλοσόφων. Ίσως οι φιλόσοφοι να είναι δουλειά του έρωτα.

Οι άνθρωποι μπορούν να πνιγούν μέσα σε αυτό το συναίσθημα. Να τους ξεβράσει το "γιατί" στην άκρη της ζωής. Μπορεί να τσακιστούν στα ίδια τα βράχια όπου κάθισαν για να απολαύσουν την ζωή. Αλλά δεν θα πάψουν να ερωτεύονται, είτε πρόκειται για τη Σοφία Λόρεν, κάποια Ιωσηφίνα ή τον Κουασιμόδο. Ο έρωτας εξαρτάται από τον υποκειμενισμό των ανθρώπων, αλλά θα παραμένει πάντα μία αντικειμενική τους ανάγκη.

Κινδυνεύει μόνο από ένα πράγμα. Την προσπάθεια των ανθρώπων να τον προσεγγίσουν με συνταγή. Μια συνταγή για να υπάρχει και να είναι αιώνιος. Από τότε που ανακαλύφθηκαν οι στήλες με συνταγές για τον έρωτα στα περιοδικά, ο έρωτας έπαψε να γράφει Ιστορία και γράφει βίπερ."


Issue 17
Spring-Summer 2013

Αδικοχαμένα λόγια

2:38
Σοβαρά τώρα τι κάνω τέτοια ώρα ξύπνια; Πάλι θα παραπονιέμαι πως δεν κοιμάμαι αρκετές ώρες..

Ήμουν σήμερα στο μετρό και κατευθυνόμουν προς το Σύνταγμα για το καθιερωμένο ραντεβού (μην τα συζητάτε) μόνη και προσπαθούσα να βρω κάτι να μου κρατήσει το ενδιαφέρον αυτά τα ανυπόφορα δέκα λεπτά καθώς βαριέμαι αφόρητα αυτή τη ρουτίνα (ειδικά όταν δεν έχω και παρέα).
Αττική. 
Μπαίνουν δυο κορίτσια και τρία αγόρια στο βαγόνι. Μιλούσαν και γέλαγαν όλοι μαζί χωρίς να τους νοιάζουν τα αδιάκριτα βλέμματα των αγνώστων γύρω τους. Ένα κορίτσι και ένα αγόρι από την παρέα ήταν ζευγάρι..κρατιόντουσαν χέρι-χέρι και που και που δίνανε μικρά φιλιά που δεν έκρυβαν την αμηχανία τους. 

Το δεύτερο αγόρι από την παρέα φαινόταν πιο δυναμικό. Μιλούσε στην άλλη κοπέλα χωρίς να λέει κάτι ιδιαίτερο. Καυχιόταν για τα κατορθώματα του στο ποδόσφαιρο και συχνά χρησιμοποιούσε λέξεις που δεν άρμοζαν να τις ακούει ένα κορίτσι καθώς και στην ηλικία του. Έβριζε τους αντιπάλους του με τον χειρότερο τρόπο και κατάφερνε να βγει ήρωας και μοναδικό ταλέντο στα μάτια της κοπέλας. Η κοπέλα ήταν αυτή που μου έκανε την μεγαλύτερη εντύπωση. Έχοντας πει μόνο δυο με τρεις λέξεις που αυτές αντιστοιχούσαν σε επιφωνήματα και επιβραβεύσεις τον κοιτούσε χωρίς να μιλάει. Απλά τον κοιτούσε για περίπου δυο στάσεις φανερά εντυπωσιασμένη χωρίς να δίνει σε τίποτα άλλο σημασία παρά αυτόν. 

Και τώρα θα μου πεις: Μα ήταν τρία αγόρια στην παρέα!
Το τρίτο αγόρι φαινόταν πολύ χαμηλών τόνων. Δεν συμμετείχε στις συζητήσεις των άλλων και ούτε προσπαθούσε να πει την γνώμη του στο οτιδήποτε, μοναχά καθόταν δίπλα στην εντυπωσιασμένη κοπέλα και την κοιτούσε. Το ξέρω αυτό το βλέμμα, ξέρεις, το ίδιο βλέμμα που έχει κάποιος ερωτευμένος. Αλλά δεν έκανε τίποτα. Άκουγε κι αυτός τον φίλο του να μιλάει για τα "κατορθώματα" του χωρίς να τον σταματήσει..
Σύνταγμα.

Εκείνη τη στιγμή σκέφτηκα να γράψω την αποψινή ανάρτηση. Πόσες φορές έχεις δει κι εσύ παρόμοια σκηνικά, στην καλύτερη περίπτωση δηλαδή, γιατί μπορεί κι εσύ να υπήρξες κάποια στιγμή στη ζωή σου αυτό το παιδί που δεν μιλούσε χωρίς να διεκδικεί. Ίσως τότε να τον νιώθεις λίγο παραπάνω.

Και η κοπέλα; Θα πίστεψες με μιας πως είναι χαζή ή ψωροφαντασμένη.. Κι αν ήταν ερωτευμένη; Ξέρεις ο έρωτας τυφλώνει λένε. Σε κάνει να μην βλέπεις καθαρά, σαν να έχεις ένα πέπλο μπροστά σου, επιλέγεις εσύ αυτά που θες να δεις. 

Μερικές φορές χάνουμε πολλά όταν δεν ξέρουμε να κοιτάμε εκεί που πρέπει. Χάνουμε πολλά όταν δεν δίνουμε σημασία σε αυτούς που βρίσκονται δίπλα μας οι οποίοι έχουν τόσα πολλά να μας πουν αλλά απλά ντρέπονται.
Το έχεις σκεφτεί ποτέ αυτό;

(Και πριν βιαστείς και με πεις κουτσομπόλα να σου θυμίσω πως ήμουν μόνη μου σε ένα ολόκληρο βαγόνι με αγνώστους και εδώ που τα λέμε η συγκεκριμένη παρέα έκανε "μπαμ".)
3:11