27 Μαρτίου 2013

Θα το μετανιώσεις..

"Θα σε κάνω να το μετανιώσεις αυτό!"

Κάπως έτσι τελείωσε μία ιστορία αγάπης και ίσως παράλληλα και μίσους.
Ήταν βραδάκι όταν ακούσαμε τις πρώτες φωνές και όλοι βγήκαμε στα μπαλκόνια μας έντρομοι γεμάτοι περιέργεια για το τι γινόταν και ποιος φώναζε με τόση μανία.
Οι δύο φωνές διαπερνούσαν τα διπλά παράθυρα του διαμερίσματος και με ευκολία μπορούσα να ακούσω πως μια κοπέλα ζητούσε βοήθεια και έναν άντρα να την βρίζει με τις χειρότερες λέξεις.
"Ακόμα δεν το παραδέχεσαι παλιοπουτάνα.". Η γειτονιά είχε ξεσηκωθεί και όλοι βρισκόμασταν στα μπαλκόνια μας παρακολουθώντας με απορία την δραματική σκηνή. 
Ο άντρας χαστούκιζε με δύναμη τη γυναίκα και φαινόταν να έχει θράσος που δεν είχα ξαναδεί. Όλοι φώναζαν από τα μπαλκόνια τους να την αφήσει και μερικοί περαστικοί κινήθηκαν προς τον άντρα ώστε να τον κάνουν να σταματήσει. Χωρίς ίχνος οίκτου πάνω του όρμηξε στην κοπέλα και συνέχισε να την βρίζει και να την σπρώχνει ώσπου βρέθηκε  στο πάτωμα με μελανιές στο πρόσωπο και γρατσουνιές στα χέρια της.
"Αυτό που μου έκανες θα το μετανιώσεις!"
"Ναι ε;"
Η κοπέλα παρ' όλο την αδύναμη θέση της συνέχιζε να τον προκαλεί υποστηρίζοντας τον εαυτό της και με αυτό τον τρόπο έδινε την εντύπωση πως δεν είχε τύψεις για ό,τι είχε κάνει.
Καθηλωμένοι όλοι από την εικόνα είδαμε τον άντρα τελικά να μπαίνει στο αυτοκίνητο του και να φεύγει λέγοντας για ακόμα μία φορά στην κοπέλα ότι θα το μετανοιώσει. 
Τρέξανε όλοι να βοηθήσουν την κοπέλα που ήταν σε λυγμούς ανήμπορη να δώσει εξηγήσεις και να ακούσει τις συμβουλές των γύρω της για καταγγελίες και μηνύσεις 
Μία ιστορία έρωτα και μίσους σήμερα είχε ήδη τελειώσει. Στο έρημο σοκάκι της οδού Αθανάτων 7..
Δεν έμαθα ποτέ τον λόγο του τσακωμού, ούτε τον λόγο που εκείνος ο εκτός ελέγχου άντρας είχε φερθεί έτσι στον πιθανό έρωτα της ζωής του.
Πόσο μάταιο και παράλληλα οδυνηρό ένα τέτοιο τέλος..
Αυτοί οι δύο άνθρωποι είχαν γίνει μια ιστορία που δεν ήξερα την αρχή της αλλά δυστυχώς δεν είχα προλάβει να προβλέψω ένα όμορφο τέλος καθώς το τέλος γι αυτούς ήταν προδιαγεγραμμένο και τόσο μα τόσο άδικο. Άρχισα να κάνω τις δικές μου σκέψεις και να προσπαθώ να φανταστώ το τι είχε γίνει. Η αλήθεια όμως είναι πως οτιδήποτε και να είχε συμβεί πριν απο αυτή την ημέρα, το είχαν ξεχάσει πλέον και οι δυο τους.
Είναι ακατανόητο πως δύο άνθρωποι που είναι ερωτευμένοι μπορούν να καταλήξουν σε μια κατάσταση σαν κι αυτή..
Είναι ακατανόητο πως ο έρωτας και η αγάπη μπορεί να μεταλλαχτεί σε μίσος και ανάγκη για εκδίκηση..
"Αυτό θα το μετανιώσεις!"


-Μ 

21 Μαρτίου 2013

Who wants an easy life?

But who wants an easy life?
It's boring!
Και ποιος δε συμφωνεί; Πιστεύεται πως η ζωή μας θα ήταν καλύτερη αν ήταν μονο χαρές; Κάνετε λάθος. Και επίσης αν η ζωή μας ήταν μονο δυστυχιες; Τότε τι; Η ζωή μας, για να είναι όμορφη, χρειάζεται ισορροπίες. Και λίγη χαρά και λίγη λυπη. Και λίγες στιγμές ευτυχίας και λίγες στιγμές απογοήτευσης. Λίγο απ'ολα. Η ζωή, είναι σαν ένα παιχνίδι και σε ένα παιχνίδι, ποτέ δεν κερδίζουμε η χάνουμε συνέχεια. Εννοείται όμως πως δε γνωρίζουμε τι θα συμβεί. Ολα γίνονται τόσο γρήγορα και τόσο απρόσμενα. Η γρήγορη εναλλαγή από την ευτυχία στη δυστυχία, ώρες ώρες μπορεί να τρομάξει.
Κανένας δε μπορεί να βιώνει σε αυτή τη ζωη μονο ευχάριστες ή μονο δυσάρεστες στιγμές. Το θέμα είναι το πως θα τις αντιμετωπίσεις όμως...
Σε περιόδους απόλυτης χαράς, έχουμε δίπλα μας ανθρώπους που μας αγαπούν και μας νοιάζονται και βιώνουν μαζί μας τη χαρά μας. Οταν είμαστε χαρούμενοι, βγαίνουμε, διασκεδάζουμε και περνάμε καλα. Χωρίς να σκεφτόμαστε ότι μετά από λίγο καιρό μπορεί να συμβεί κάτι που θα ανατρέψει τα ως τωρα δεδομένα. Και καλα κάνουμε. Πρέπει να ζούμε τις χαρούμενες στιγμές της ζωής μας με πάθος, σαν κάθε στιγμή, να είναι η τελευταία!
Από την άλλη, για τις μεγάλες λύπες της ζωής μας χρειάζεται θάρρος και για τις μικρές υπομονη.. Ολα διορθώνονται. Και στο κάτω κάτω είναι ασήμαντη η λύπη όταν αγαπάμε αυτόν που μας την προκαλεί...