Δεν ξέρω πως να το ξεκινήσω αυτό το ποστ. Δεν ξέρω τι είδους λέξεις μπορούν να αντιπροσωπεύσουν μια εισαγωγή μια τέτοιας ανάρτησης..
Ας τα πάρουμε λοιπόν από τα πιο γενικά στα ειδικά.
Καθημερινά παραπονιόμαστε για κάθε τι γύρω μας. Για το γάλα που δεν είναι ζεστό, για τον καιρό που μας χαλάει την διάθεση, για το κενό στο σχολείο που χάσαμε.. Και τι από όλα αυτά έχει αξία; Πιστεύω πως τίποτα δεν είναι τόσο σημαντικό όσο είναι η υγεία μας. Εκατομμύρια άνθρωποι σε αυτό το πλανήτη αναγκάζονται να ζήσουν και να τα βγάλουν πέρα με κάθε είδος καρκίνου περιμένοντας την ημέρα που θα καταλήξουν.. Κι εσύ παραπονιέσαι για αυτά τα απλά και ασήμαντα;
Έχεις σκεφτεί ποτέ τι θα έκανες αν η μάστιγα του καρκίνου είχε χτυπήσει κι εσένα; Πως θα αισθανόσουν; Τι θα ήθελες να κάνεις ή τι θα ήθελες να πεις ξέροντας πως μπορεί την επόμενη μέρα να μην υπάρχεις; Τα υλικά αγαθά θα είχαν την ίδια αξία για σένα; Θα σε ένοιαζαν τα ασήμαντα; Θα άρχιζες να βλέπεις τα πράγματα με ένα διαφορετικό μάτι, χωρίς να το θέλεις, χωρίς να το έχεις επιχειρήσει..
Ένας χρόνος πέρασε από τον θάνατο του Αποστόλη ή αλλιώς Τόλη, αφού δεν στάθηκε τόσο τυχερός απέναντι σ' αυτό το διάολο. Ένας χρόνος κι όμως θυμόμαστε. Θυμόμαστε την δύναμη αυτού του νέου και την θέληση του για ζωή, για αγάπη, για αυτές τις καθημερινές όμορφες στιγμές και φυσικά την επιθυμία του να μην πληγώσει τους γύρω του έπειτα από τον χαμό του.
#TolisLovedMaria έγραφαν όλοι πριν έναν χρόνο σε facebook και twitter και αυτό είναι ένα δείγμα πως η πραγματική αγάπη υπερνικά ακόμα και τον θάνατο! Η μνήμη του ανεξίτηλη καθώς ο Τόλης έδωσε δύναμη μέσω του blog του και μέσω του λογαριασμού του στο twitter και σε άλλα άτομα με τις ίδιες παθήσεις. Δεν έχασε ποτέ την αισιοδοξία του. Δεν άφησε την αρρώστια να τον νικήσει και ναι, μπορεί να μην είναι σήμερα μαζί μας αλλά βγήκε ΝΙΚΗΤΗΣ! Καρκίνε, δεν είσαι αρκετά δυνατός για να νικήσεις τα συναισθήματα των ανθρώπων, ακόμα κι αν δεν βρίσκονται στη ζωή.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου