Πες μου το ψέμα σου να σου πω ποιος είσαι.

Σήμερα καλά μου παιδάκια θα μιλήσουμε για τα ψέματα.
Από 5 χρονών που με θυμάμαι έχω πει κι εγώ τα ψεματάκια μου. Και μη γυρίσει κανείς και μου πει πως είναι Άγιος και πως δεν έχει πει ποτέ ψέματα γιατί θα νευριάσω.

Το να λες ψέματα βλέπεις είναι ένα αυτοδίδακτο σπορ. Όταν βρεθείς σε ανάγκη και θες να σώσεις τον εαυτό σου, τσουπ, κοτσάρεις ένα ψέμα και είσαι σειφ (προς το παρόν). Από μικρά παιδιά λέμε ψέματα είτε για να σώσουμε εμάς από μια άβολη κατάσταση, είτε για να μας σώσουμε από επιπτώσεις πράξεων που ξέρουμε πως ήταν λάθος και φοβόμαστε, είτε για να πετύχουμε αυτό που θέλουμε.

Τα ψέματα που λέτε διαχωρίζονται σε "αθώα" τύπου "ναι θα βγω με τις φίλες μου" ενώ βγαίνεις με το αμόρε και σε "μεγάλα" που σα δεν ντρέπεσαι που τα λες τύπου "όχι δεν το έκλεψα εγώ, ο Γιώργος το έκανε".

Πολλοί άνθρωποι (π.χ εγώ) τα διαχωρίζω και σε δύο άλλες κατηγορίες. Τα ψέματα που ξεχνιούνται και τα ψέματα που σε "τρώνε" για όλη σου τη ζωή. Γιατί όπως και να το κάνουμε άλλο είναι να πεις ένα ψεματάκι έτσι για να το πεις και άλλο να πεις ένα τεράστιων διαστάσεων ψέμα κατηγορώντας κάποιον άλλων ή αρνιώντας πως έκανες κάτι. Γιατί φίλοι μου τα ψέματα φέρνουν και τύψεις και οι τύψεις οι άτιμες δεν φεύγουν ποτέ από το κεφάλι σου.

Η κατάσταση εν τω μεταξύ γίνεται όλο και χειρότερη όσο περνάει ο καιρός και δεν έχεις παραδεχτεί το ίδιο σου το ψέμα . Βλέπεις το ψέμα προσαρμόζεται στα μέτρα σου, παίρνει το ύψος σου, το μέγεθος σου, τις διαστάσεις σου και γίνεται ένα με σένα. Γίνεται ολόιδιο με σένα και πλέον μαθαίνεις να ζεις μ' αυτό. 

Τα ψέματα μας πλέον μας έχουν κάνει αυτό που είμαστε. Πες μου το ψέμα σου να σου πω ποιος είσαι.