Είναι απίστευτο πόσα μπορεί να δει κάποιος κάνοντας μία και μόνο βόλτα ένα βράδυ στη γειτονιά του..
Ξεκινώντας την βόλτα περνάει από δίπλα μου ένας πατέρας με τον μικρό γιο του και τραγουδάνε. Φαίνονται πολύ ευτυχισμένοι. Μπορώ να διακρίνω μια λάμψη στα μάτια του παιδιού. Και οι δύο, είμαι σίγουρη πως δεν θα ήθελαν να βρίσκονται σε άλλο μέρος από αυτό εκείνη τη στιγμή. Φαίνεται ο θαυμασμός στα μικρά ματάκια του παιδιού καθώς στρέφει το κεφάλι του προς τα πάνω, στο πρόσωπο το πατέρα. Τόσο γαλήνια στιγμή. Το τραγούδι τους μελωδία στα αυτιά μου. Δεν ακούω λέξεις, μόνο τον σκοπό που κρατάνε οι φωνές τους καθώς με προσπερνάνε.
Στον επόμενο δρόμο ένα ζευγαράκι. Όρθιοι και οι δύο φαίνονται να μην ενοχλούνται από την παρουσία μου. Νομίζω είναι παιδιά. Στην ηλικία μου. Δεν ξεχωρίζω χαρακτηριστικά. Το σκοτάδι είναι πολύ και το φως στον δρόμο δεν βοηθάει τους γεμάτους περιέργεια περαστικούς. Και ξαφνικά μια αγκαλιά. Μία πολυπόθητη αγκαλιά. Τουλάχιστον αυτή την αίσθηση μου έδωσε. Μια αγκαλιά που ακόμα και το σκοτάδι δεν την εμπόδισε να φανερωθεί σε μένα.. Και μετά τρία χαμόγελα. Των δύο πρωταγωνιστών και το δικό μου. Μοναδικά χαμόγελα.. Όχι όπως τα συνηθισμένα. Κάτι είχαν αυτά τα χαμόγελα. Κάτι το σπάνιο που δεν μπορεί να περιγραφτεί.
Αφήνω τα ζευγάρι και προχωρώ..
Σε μία γωνία ένας κύριος. Μεγάλος, ηλικιωμένος κύριος. Καθώς το φως του δρόμου τον αγκαλιάζει βλέπω πως δυσκολεύεται να περπατήσει. Σέρνει με δυσκολία τα πόδια του κάνοντας μικρά αλλά σταθερά βήματα. Το πρόσωπο του ρυτιδιασμένο. Κάτι σε αυτό το πρόσωπο παραπέμπει στους περαστικούς το αίσθημα του σεβασμού. Ναι, σεβασμός, σε καμία περίπτωση λύπηση. Και το γεγονός πως είναι μόνος. Περπατάει με δυσκολία στον δρόμο ολομόναχος. Χωρίς φίλο, χωρίς γυναίκα, χωρίς κάποιο πιθανό εγγόνι. Κοιτάει κάτω και προχωράει χωρίς να έχει κάποια έκφραση κάνοντας τους περαστικούς να αναρωτιούνται για την ζωή του.
Καθημερινοί άνθρωποι, όχι δημοφιλείς, που είναι πιθανό να ξέρουν πολύ λίγα άτομα για την ζωή τους. Κι όμως τόσο σημαντικοί. Τόσο σπουδαίοι για εμένα. Χωρίς να κάνουν κάτι ιδιαίτερο μου έδειξαν τις αληθινές αξίες στην ζωή! Περίεργο δεν είναι; Ούτε που τους έχω ξαναδει. Κι όμως θα ήθελα τόσο πολύ να τους γνωρίσω. Να μάθω τι έχει προκαλέσει τις εκφράσεις στα πρόσωπα τους. Στον καθένα ξεχωριστά. Τόσο ίδιοι, χαμένοι μέσα στο σύνολο κι όμως κρύβουν "θησαυρούς". Ο καθένας κρύβει μία μοναδική ιστορία που δεν την έχει κανένας άλλος.
Ελπίζω να τους ξαναδω..
-Μ
Ξεκινώντας την βόλτα περνάει από δίπλα μου ένας πατέρας με τον μικρό γιο του και τραγουδάνε. Φαίνονται πολύ ευτυχισμένοι. Μπορώ να διακρίνω μια λάμψη στα μάτια του παιδιού. Και οι δύο, είμαι σίγουρη πως δεν θα ήθελαν να βρίσκονται σε άλλο μέρος από αυτό εκείνη τη στιγμή. Φαίνεται ο θαυμασμός στα μικρά ματάκια του παιδιού καθώς στρέφει το κεφάλι του προς τα πάνω, στο πρόσωπο το πατέρα. Τόσο γαλήνια στιγμή. Το τραγούδι τους μελωδία στα αυτιά μου. Δεν ακούω λέξεις, μόνο τον σκοπό που κρατάνε οι φωνές τους καθώς με προσπερνάνε.
Στον επόμενο δρόμο ένα ζευγαράκι. Όρθιοι και οι δύο φαίνονται να μην ενοχλούνται από την παρουσία μου. Νομίζω είναι παιδιά. Στην ηλικία μου. Δεν ξεχωρίζω χαρακτηριστικά. Το σκοτάδι είναι πολύ και το φως στον δρόμο δεν βοηθάει τους γεμάτους περιέργεια περαστικούς. Και ξαφνικά μια αγκαλιά. Μία πολυπόθητη αγκαλιά. Τουλάχιστον αυτή την αίσθηση μου έδωσε. Μια αγκαλιά που ακόμα και το σκοτάδι δεν την εμπόδισε να φανερωθεί σε μένα.. Και μετά τρία χαμόγελα. Των δύο πρωταγωνιστών και το δικό μου. Μοναδικά χαμόγελα.. Όχι όπως τα συνηθισμένα. Κάτι είχαν αυτά τα χαμόγελα. Κάτι το σπάνιο που δεν μπορεί να περιγραφτεί.
Αφήνω τα ζευγάρι και προχωρώ..
Σε μία γωνία ένας κύριος. Μεγάλος, ηλικιωμένος κύριος. Καθώς το φως του δρόμου τον αγκαλιάζει βλέπω πως δυσκολεύεται να περπατήσει. Σέρνει με δυσκολία τα πόδια του κάνοντας μικρά αλλά σταθερά βήματα. Το πρόσωπο του ρυτιδιασμένο. Κάτι σε αυτό το πρόσωπο παραπέμπει στους περαστικούς το αίσθημα του σεβασμού. Ναι, σεβασμός, σε καμία περίπτωση λύπηση. Και το γεγονός πως είναι μόνος. Περπατάει με δυσκολία στον δρόμο ολομόναχος. Χωρίς φίλο, χωρίς γυναίκα, χωρίς κάποιο πιθανό εγγόνι. Κοιτάει κάτω και προχωράει χωρίς να έχει κάποια έκφραση κάνοντας τους περαστικούς να αναρωτιούνται για την ζωή του.
Καθημερινοί άνθρωποι, όχι δημοφιλείς, που είναι πιθανό να ξέρουν πολύ λίγα άτομα για την ζωή τους. Κι όμως τόσο σημαντικοί. Τόσο σπουδαίοι για εμένα. Χωρίς να κάνουν κάτι ιδιαίτερο μου έδειξαν τις αληθινές αξίες στην ζωή! Περίεργο δεν είναι; Ούτε που τους έχω ξαναδει. Κι όμως θα ήθελα τόσο πολύ να τους γνωρίσω. Να μάθω τι έχει προκαλέσει τις εκφράσεις στα πρόσωπα τους. Στον καθένα ξεχωριστά. Τόσο ίδιοι, χαμένοι μέσα στο σύνολο κι όμως κρύβουν "θησαυρούς". Ο καθένας κρύβει μία μοναδική ιστορία που δεν την έχει κανένας άλλος.
Ελπίζω να τους ξαναδω..
-Μ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου