Στην παιδική χαρά!

Βαρέθηκα. Βαρέθηκα να προσπαθώ για πράγματα που συμβαίνουν αποκλειστικά και μόνο μέσα στο μυαλό μου. Τον αγαπώ. Όλα είναι αλλιώς μαζί του. Μου προκαλεί στεναχώρια και πόνο αλλά τι σημασία έχει; Τον αγαπώ. Αυτό το πρόσωπο του, φαντάζει τόσο γαλήνιο στα μάτια μου. Τον κοιτάζω και χάνομαι, με ταξιδεύει. Μαζί του και χωρίς του πηγαίνω σε κόσμους μαγικούς. Μου κάνει κακό και καλό αυτός ο άνθρωπος. Δεν το ξέρει αλλά με κάνει να υπάρχω. Μιλάμε και νιώθω όπως οταν ήμουν μικρή που ο μπαμπάς μου μου έπαιρνε ζαχαρωτά και με πήγαινε στην παιδική χαρά. Τόση χαρά. Δε λέμε τίποτα σημαντικό αλλά και μόνο που κάθεται και μου μιλάει μου αρκεί. Ξερω πως αφιερώνει ώρες της μέρας του για να ακούει τις βλακείες που του λέω από την αμηχανία μου. Φοβάμαι μην καταλάβει τίποτα και τα χάσω όλα. Θυμάμαι από μικρά που παίζαμε στην παιδική χαρά κοιταζόμασταν, ήμασταν τόσο κοντά μα συνάμα τόσο μακριά. Έπαιζε και με άλλα κοριτσάκια. Δε με πείραζε. Μου έφτανε να τον βλέπω χαρούμενο. Μεγαλώσαμε. Πια δεν κάνουμε κούνια δίπλα δίπλα. Δε μοιραζόμαστε τα ζαχαρωτά μου. Συνεχίζω να τον αγαπώ αλλά κουράζομαι. Βοήθησε με. Δε θέλω να σε χάσω. Σ'αγαπώ.

-Τζωρτζίνα