14 Ιουλίου 2013

Ψεύτικη αγάπη(;)


Και οι άνθρωποι φεύγουν και μεις δεν αντιδραμε, μάθαμε να ξεχνάμε και να μένουμε μόνοι που λεει και η θεά. 
Έφυγε ενα απόγευμα του φθινοπώρου, ηλιολουστο ήταν, το θυμάμαι. Έφυγε και δεν είπε αντίο. Είπε μόνο πως δε μπορει να ασχολείται με άτομα 16 χρόνων. Η ηλικία, βέβαια, ένας τόσο ασήμαντος αριθμός αλλα για κάποιους τα πάντα. Προσπάθησα. Προσπάθησα πολυ να του αλλάξω γνώμη. Μάταια. Κάθε προσπάθεια χαμένη. Ψεύτικα. Όλα μου έμοιαζαν τόσο ψεύτικα. Κάθε στιγμή μας, κάθε λέξη του, κάθε προσπάθεια του να είμαστε μαζι, κάθε υπόσχεση του, κάθε μεγάλη λύπη και μικρη χαρά μας, η αγάπη μας. Ντραπηκε για τα λόγια του; Μετάνιωσε για τις πράξεις του; Τι; 
Ποτε δε θα μάθω.
Ήταν πια χειμώνας. Το κρύο που έκανε έξω, παγωνε το κορμι μου αλλα το κρύο που είχε πια στην καρδιά του, μου έκανε χειρότερο κακό. Τον έβλεπα σχεδόν κάθε μέρα. Πόσο αόρατος μπορει να ναι ένας ανθρωπος που κάποτε κάνατε όνειρα για ενα ευτυχισμένο μέλλον μαζι; Αναρωτιομουν. 
Ήρθε και η άνοιξη. Είχα σταματήσει να ασχολούμαι πλέον. Προχωρουσα μπροστα. Δύσκολα αλλα προχωρούσα. Μικρα βήματα. Κανένα σχέδιο πια. Όλα στην ώρα τους. Οτι είναι να έρθει θα έρθει έλεγα. Η μήπως έπρεπε να κάνω σχέδια για ενα μέλλον που αργα ή γρήγορα θα ερχόταν; Δε μπορείς να δεις το ουράνιο τόξο αν δεν δεις πρώτα τη βροχή. Τη βροχή, ναι, την είχα δει. Το ουράνιο τόξο όμως πουθενά. Μήπως έπρεπε να το ψάξω εγω;
 Αυτός; Αυτός είχε βρει το επόμενο θύμα του. Να είναι ακομη μαζι ή να την παράτησε και αυτή για έναν αριθμο; 
Πλέον έχουμε φτάσει στο καλοκαίρι. Βλέπω φωτογραφίες και νοσταλγώ στιγμές. Οτι έχει απομείνει. Αααα και σκέφτομαι.
Σκέφτομαι πως σύντομα ή οχι, όλοι φεύγουν. Χωρις λόγο, απλα φεύγουν. Για να έρθουν άλλοι. Καλύτεροι; Μπορει. 
Κατάλαβα πως η αγάπη, έχει αρχή, μέση και τελος όπως όλα τα "πράγματα" σε αυτη τη ζωη. 
Έφυγε, ναι. Σε ξέχασε, μπορει. Ψευτικα συναισθηματα, οχι.
Κοιτάζω τη θάλασσα και συνειδητοποιώ ενα πράγμα, η αγάπη μας, έπαψε για υπάρχει, αλλα δεν ήταν ψεύτικη. 

τζίτζη

2 σχόλια:

  1. Μη στενοχωριέσαι για κάποιον που δεν αξίζει! Οι αναμνήσεις το ξέρω,δεν ξέχνιούνται, μα μπορούμε να τις προσπεράσουμε! Τίποτα στη ζωή δεν είναι αδύνατο! Όλα θέλουν τον τρόπο τους!
    Εξάλλου μεγαλώνουμε και ξέρεις...η καρδιά πονάει όταν ψήλωνει! ;)
    Οπότε..keep walking!

    Φιλιά

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. δίκιο έχεις! τα λόγια σου λένε πολλα! ευχαριστώ πολυ!

    φιλια :-))

    ΑπάντησηΔιαγραφή